Νίτσα Χατζηγεωργίου: Η ηρωίδα Αγωνίστρια της ΕΟΚΑ

Νίτσα Χατζηγεωργίου: Η Ηρωίδα Αγωνίστρια της ΕΟΚΑ

Αυτή που τα έδωσε όλα για την πατρίδα και περιφρονήθηκε αλύπητα...

Οι αγωνιστές καταδικάζονταν σε θάνατο, ο ένας µετά τον άλλο. Η ΕΟΚΑ έπρεπε ν' αντιδράσει, να προσπαθήσει να σώσει τη ζωή των παλληκαριών, να γίνουν προσπάθειες απαγωγής Άγγλων στρατιωτικών για την πιθανότητα ανταλλαγής τους µε θανατοποινίτες αγωνιστές. Έγινε πρόταση στη Νίτσα να γίνει το δόλωµα. Δέχθηκε χωρίς αντίρρηση.

Η ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ

Γνώρισε την καταφρόνια, την περιφρόνηση, την εξαθλίωση, την πείνα.

Ήταν νέα. Ήταν ωραία. Ήταν γενναία. Τη λέγαν Νίτσα Χατζηγεωργίου. Η πανέµορφη κόρη του Αγίου Δοµετίου, η ηρωίδα της ΕΟΚΑ που ποτέ δεν δίστασε, που ποτέ δεν ολιγώρησε, που ποτέ δεν δείλιασε στο κάλεσµα της πατρίδας, σίγουρα σήµερα θα µας παρακολουθεί από εκεί ψηλά και θα χαίρεται η πικραµένη ψυχή της γιατί εµείς τη θυµούµαστε, εµείς την τιµούµε, εµείς κρατούµε άσβεστο το καντήλι της µνήµης της. Ήταν Μάρτης του '68, όταν η Νίτσα αποχαιρέτησε τη ζωή, όταν έφυγε έρηµη, µόνη, εγκαταλελειµµένη, κυνηγηµένη, προδοµένη. Έφυγε πικραµένη αλλά περήφανη γιατί πρόσφερε στην πατρίδα, γιατί ξεπλήρωσε στο ακέραιο το χρέος της, γιατί τίµησε τον όρκο της, γιατί στάθηκε αλύγιστη και στα βασανιστήρια µα και στη µικρότητα κάποιων.

Η Νίτσα πρόσφερε στον Αγώνα και στην ΕΟΚΑ πιο πολλά, πιο θαρραλέα, πιο θαυµαστά από πολλούς που ύστερα την ξέχασαν, τη συκοφάντησαν, την κατέτρεξαν, τη φαρµάκωσαν µε το δηλητήριο της αγνωµοσύνης τους και την πότισαν χολή και όξος, για να µείνει µόνη, απροστάτευτη, κατατρεγµένη, καταδικασµένη στην πείνα και την εξαθλίωση. Σήµερα εµείς µνηµονεύουµε τη Νίτσα, την τιµούµε, τη θαυµάζουµε. Κάποιοι άλλοι θα 'πρεπε να σκύβουν από ντροπή, κάποιοι θα' πρεπε να χύνουν δάκρυα µετάνοιας, κάποιοι θα 'πρεπε να γονατίζουν και να ζητούν συγχώρεση. Σήµερα εµείς υµνούµε τη Νίτσα, της τραγουδούµε ένα τραγούδι ηρωικό απ' της καρδιάς µας τα βάθη, ένα τραγούδι που ταιριάζει στην τραγική αντρειωµένη.

Η Νίτσα Χατζηγεωργίου ζούσε µαζί µε τη µάνα της στο µικρό σπιτάκι τους στον Αϊ-Δεµέτη. Η ζωή τους κυλούσε ανέµελα, µέχρις ότου χτύπησαν τα σήµαντρα κι αντήχησε η φωνή του Διγενή, καλώντας όλους κι όλες στον υπέρ πάντων Αγώνα. Η Νίτσα απάντησε από την πρώτη στιγµή στο κάλεσµα της πατρίδας, συνεπαρµένη από τ' όραµα της Λευτεριάς. Η πανέµορφη κόρη, µε τα µεγάλα αµυγδαλωτά µάτια και τα µαύρα µακριά σγουρά µαλλιά αφοσιώθηκε ολόψυχα στον Αγώνα, µε αυτοθυσία και αυταπάρνηση. Δεν δίστασε ποτέ ν' ακολουθήσει όποια διαταγή, όσο δύσκολη ή επικίνδυνη κι αν ήταν. Συνεργάστηκε µε πρωτοκλασάτα στελέχη της ΕΟΚΑ. 

Έλαβε µέρος στην απόπειρα απόδρασης του µελλοθάνατου Μιχαλάκη Καραολή, συµπαραστεκόταν στις οµάδες κρούσης, µετέφερε χειροβοµβίδες δένοντάς τες στα πόδια της. Καµιά αποστολή δεν ήταν δύσκολη ή αδύνατη για την Νίτσα. Είχε θάρρος, είχε παλληκαριά, είχε ετοιµότητα, είχε ψυχραιµία. Μαζί µε τον Κυριάκο Μάτση ανέλαβε τη µεταφορά του Γρηγόρη Αυξεντίου από τον Πενταδάκτυλο στην Κακοπετριά. Οδηγός στο αυτοκίνητο, ο Μάτσης. Ο Γρηγόρης και η Νίτσα, επιβάτες στο πίσω κάθισµα. Η επικίνδυνη πορεία κυλούσε οµαλά, µέχρις ότου ένα οδόφραγµα µε συρµατόπλεγµα έκοψε τη διαδροµή. Η Νίτσα ψύχραιµα έλυσε τα πλούσια µαλλιά της σκεπάζοντας το πρόσωπο του Γρηγόρη και κρύβοντάς τον στην αγκαλιά της. Οι Εγγλέζοι χαµογέλασαν στη θέα του τάχα ερωτευµένου ζευγαριού και τους έκαναν νόηµα να συνεχίσουν την πορεία. Ο Γρηγόρης έφθασε σώος στον προορισµό του κι ανηφόρισε για τα ληµέρια της ΕΟΚΑ.

Ξαφνικά, η ζωή της Νίτσας αναποδογύρισε, ήρθε η αποφράδα µέρα. Οι αγωνιστές καταδικάζονταν σε θάνατο, ο ένας µετά τον άλλον. Η ΕΟΚΑ έπρεπε ν' αντιδράσει, να προσπαθήσει να σώσει τη ζωή των παλληκαριών, να γίνουν προσπάθειες απαγωγής Άγγλων στρατιωτικών, για την πιθανότητα ανταλλαγής τους µε θανατοποινίτες αγωνιστές. Έγινε πρόταση στη Νίτσα να γίνει το δόλωµα. Δέχθηκε χωρίς αντίρρηση. Όλα για την Πατρίδα, είπε. Απένταντι από το νεκροταφείο της Λευκωσίας, στο ΒΜΗ, ήταν ένα Εγγλέζικο στρατόπεδο. Κοντά ένα µπαρ που σύχναζαν οι στρατιώτες. Οι αγωνιστές µετέφεραν τη µάνα της Νίτσας σε άλλο σπίτι, για να µπορέσει να παρασύρει στο δικό της κάποιον Εγγλέζο, να του προσφέρει Coca cola µε υπνωτικό, για να γίνει η απαγωγή. Στο µπαρ ένας θαµπώθηκε από την οµορφιά της Νίτσας. Προσφέρθηκε να τη συνοδέψει σπίτι της. Εκείνη δέχθηκε. Του πρόσφερε το αναψυκτικό. Μα εκείνος δεν αποκοιµήθηκε. Η Νίτσα του είπε να ξανάρθει αύριο. Φοβόταν τάχα σήµερα το σκύλο που είχε µαζί του.

Την επόµένη δύο οπλισµένοι αγωνιστές κρύφτηκαν στο δωµάτιο του µπάνιου. Ο Άγγλος ήρθε. Οι δύο αγωνιστές ξαφνικά µπούκαραν. Ο Εγγλέζος αντέδρασε. Οι αγωνιστές πυροβόλησαν. Ο Εγγλέζος έπεσε νεκρός. Οι αγωνιστές έφυγαν. Η Νίτσα, τροµαγµένη, έµεινε µόνη µε το άψυχο κουφάρι. Επικοινωνεί µε την οργάνωση. Ζητά τι πρέπει να κάνει. Της λένε να πάει στην Αστυνοµία, να καταγγείλει πως ένω ήταν σπίτι της µε έναν Εγγλέζο, ξαφνικά δυό άγνωστοι µπήκαν και τον σκότωσαν. Η Νίτσα υπάκουσε. Μα οι Εγγλέζοι δεν την πίστεψαν.


Καταδικάστηκε στην αποµόνωση

Στο Νταχάου της Κύπρου, στα µπουντρούµια της Οµορφίτας η Νίτσα µαρτύρησε. Ανατριχιάζει ο νους. Ματώνει η καρδιά. Η εκδίκηση των Εγγλέζων για το χαµό του δικού τους ανθρώπου ήταν αδυσώπητη, χωρίς οίκτο, βάναυση, χωρίς σταµατηµό. Η Nίτσα άντεξε και τα βασανιστήρια και τους εξευτελισµούς. Και δεν µίλησε. Ανθρώπινο ράκος, ρίχτηκε στις φυλακές, χωρίς δίκη, σαν Πολιτική Κρατούµενη, FDP 3. Εκεί παρηγοριά της ο Χριστός και η Παναγία και το Ευαγγέλιο στο χέρι. Ο Αγώνας τέλειωσε. Οι φυλακισµένοι και οι κρατούµενοι ήταν τώρα ελεύθεροι. Κάποιοι ανταµείφθηκαν. Κάποιοι πήραν αξιώµατα. Κάποιοι έγιναν τρανοί.


Μα η Νίτσα, η µαρτυρική Νίτσα, αντί ανταµοιβής γνώρισε την καταφρόνια, την περιφρόνηση, την εξαθλίωση, την πείνα. Ό,τι έκανε για την Πατρίδα ήταν για κάποιους λόγος τιµωρίας. Ανατριχιάζει και σαλεύει ο νους. Η Νίτσα δεν έβρισκε δουλειά, δεν την άφηναν να βρει δουλειά. Μόλις προσλαµβανόταν κάπου, τη δεύτερη ή τρίτη µέρα γινόταν ένα τηλεφώνηµα και η Νίτσα έπρεπε να φύγει. Καταδικάστηκε στην αποµόνωση, στην πείνα, ναι στην πείνα. Κλείστηκε στο καβούκι της. Η τραγική αγωνίστρια, η µάρτυρας, η ηρωίδα, πάλευε µόνη, µε συµπαραστάτη µονάχα τη µάνα, τις δυνάµεις του κακού, του φθόνου και του µίσους που την περιτριγύρισαν.


Στραγγαλισμένη με το Ευαγγέλιο στο στήθος

Στις 11 του Μάρτη του '68, η µάνα βρίσκει νεκρή στο κρεβάτι της τη Νίτσα. Στο στήθος της ακουµπούσε ένα Ευαγγέλιο. Σε µια γωνιά ένα καντήλι τρεµόσβυνε. Η πρώτη εντύπωση ήταν πως η Νίτσα, στην απελπισία της, έδωσε τέλος στη ζωή της. Μα ο ιατροδικαστής που έκανε τη νεκροψία αποφαίνεται: Η Νίτσα δολοφονήθηκε, η Νίτσα στραγγαλίσθηκε. Η νέα, η ωραία, η γενναία στα 37 της χρόνια ξεκουράστηκε στο Κοιµητήριο, για να συντροφέψει η ψυχή της τους Αγγέλους. Μα κάποιοι άνθρωποι δεν ήθελαν φαίνεται τον αναπαµό για τη Νίτσα. Σε λίγα χρόνια ο αιώνιος ύπνος της ταράχτηκε. Οι µπουλντόζες ξάφνου ανασκαλεύουν τα µνήµατα, οι τάφοι ανοίγονται, τα απογυµνωµένα κόκαλα ξεπετάγονται, κάποια µαζεύονται, πολλά είναι ανάκατα µε τα χώµατα και τον κουρνιαχτό που αναδεύεται. Κάποιοι αποφάσισαν πως η Εκκλησία έκει ήταν µικρή, κάποιοι είπαν πως οι νεκροί δεν χρειάζονται τόσο µεγάλο χώρο...


Τιμάται με διαταγή του Διγενή

Η Ένωση Νέων Αγίου Δοµετίου που είχα τη µεγάλη τιµή να 'µαι ο Πρόεδρός της το '59 µε διαταγή του Διγενή, κάθε χρόνο τιµά τη Νίτσα. Η ΕΝΑΔ κάθε χρόνο µνηµονέυει τη Νίτσα. Κάθε χρόνο καταθέτει τα στεφάνια της αγάπης και της ευγνωµοσύνης της στην προτοµή της, που στήθηκε στο προαύλιο του σωµατείου. Μα η Εκκλησία; Η Πολιτεία; Δεν θα 'πρεπε να µεριµνήσουν για ένα µικρό κοµµάτι γης για να φυτέψουν ένα σταυρό µε τις λέξεις «Νίτσα Χατζηγεωργίου, Αγωνίστρια»; Δεν θα 'πρεπε κάπου να υπάρχει ένα µικρό κοµµάτι γης µ' ένα σταυρό, µ' ένα καντήλι, µ' ένα λουλούδι; Νίτσα, αγωνίστρια, ηρωίδα, µάρτυρα. Εµείς σε τιµούµε, σε θυµούµαστε και θα κρατούµε άσβεστο το καντήλι της µνήµης σου. Εµείς σκύβουµε και σε θαυµάζουµε. Αιωνία να 'ναι η µνήµη σου.

Πηγές: sigmalive.com , publicart.ouc.ac.cy

http://elldiktyo.blogspot.com/2014/10/nitsa.xatzigewrgiou-eoka.html#ixzz44awEsBD5