«Με την βοήθειαν τού Θεού, με πίστιν εις τον τίμιον αγώνα μας, με την συμπαράστασιν ολοκλήρου τού Ελληνισμού και με την βοήθειαν των Κυπρίων, αναλαμβάνομεν τον αγώνα διά την αποτίναξιν τού Αγγλικού ζυγού, με σύνθημα εκείνο το οποίον μάς κατέλιπαν οι πρόγονοί μας ως ιεράν παρακαταθήκην: “‘Η τάν ή επί τάς”».
Έτσι λοιπόν κάποια αμούστακα παιδιά, πριν 61 χρόνια, αποφασισμένοι έχοντας τις αξίες και τα ιδανικά πάνω απ’ όλα, έσπευσαν να ενταχθούν στην Ε.Ο.Κ.Α έτοιμοι να θυσιάσουν ακόμα και την ζωή τους στον βωμό της Πατρίδας, της Τιμής και της Λευτεριάς.
1η Απριλίου 1955 μια μέρα που γεμίζει περηφάνια τον πανταχού Ελληνισμό, μια μέρα που στην θύμησή της μας διαπερνά ρίγος συγκίνησης. Σαν σήμερα ξεκίνησε στην Κύπρο, ο παλλαϊκός ξεσηκωμός του Κυπριακού λαού και ο ένοπλος εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ εναντίον των Άγγλων κατακτητών, με στόχο την πολυπόθητη Ένωση της νήσου με την γλυκιά Μάνα Ελλάδα. Μία εξέγερση πού δίκαια χαρακτηρίστηκε σαν ένα από τα πιο επιτυχημένα αντάρτικα όλων των εποχών, και διδάσκεται ως πρότυπο ανταρτικού σε πολλές στρατιωτικές σχολές του κόσμου.
Μετά το δημοψήφισμα του 1950 κατά το οποίο το 97.8% του λαού ψήφισε ενυπόγραφα την Ένωση με την Ελλάδα, ο αγγλικός ζυγός, η καταπίεση και η τρομοκρατία είχαν ενταθεί σε αφάνταστο βαθμό και το μαρτυρικό μας νησί, βαθύτατα ελληνικό από την αυγή της προϊστορίας, ζούσε στιγμές αγωνίας και τρόμου. Πιστοί στις πανάρχαιες παραδόσεις μας, μία δράκα νέων αγωνιστών, με τον αρχηγό τους τον στρατηγό Γεώργιο Γρίβα, τον θρυλικό “Διγενή” και την συμμετοχή όλων, σχεδόν, των κατοίκων του νησιού, ξεκίνησαν ένα τετραετή αγώνα (1955 -1959) πού χαρακτηρίστηκε από απαράμιλλες πράξεις ηρωισμού και αυτοθυσίας. Τριακόσιοι σαράντα αντάρτες νίκησαν ένα στρατάρχη, δύο στρατηγούς και σαράντα χιλιάδες πάνοπλους Άγγλους στρατιώτες.
Όπως έγραψε και ο αιώνιος έφηβος Ευαγόρας Παλληκαρίδης στο τελευταίο του γράμμα, λίγο πρίν τον απαγχονισμό του…
«.. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα…».
Τότε κάποιοι πήραν ανηφοριές, πήραν μονοπάτια, ήθελαν να βρουν τα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στην λευτεριά. Τότε αυτοί ήταν ερωτευμένοι με μία ιδέα, ερωτευμένοι με την Ελλάδα. Γι’ αυτούς η ζωή ήταν περιττή μέσα στην σκλαβιά και την καταπίεση του δυνάστη. Γι’ αυτούς δεν είχε αξία το χρήμα και τα υλικά αγαθά.
Σήμερα, 61 χρόνια μετά, βλέπουμε μια ηγεσία ανίκανη να σταθεί επάξια, όπως μας δίδαξαν οι πρόγονοί μας, στο χρέος τους απέναντι στην πατρίδα. Εδώ και 42 χρόνια ζούμε πρόσφυγες στον ίδιο μας τον τόπο, με το 37% του εδάφους μας υπό κατοχή, με την οικονομία μας στο χείλος της καταστροφής και τον τούρκο εισβολέα να αλωνίζει ανενόχλητος και να διεκδικεί ολοένα και περισσότερα . Η στάση τον πολιτικών μας όλα αυτά τα χρόνια πάγια, σταθερή και άκρως προδοτική αφού συνομιλούν με τον κατακτητή για μια λύση ξεπουλήματος «λύση» Δ.Δ.Ο. Πάτησαν πάνω στην ιδέα της Ένωσης και την συνέδεσαν με κάτι «εθνικιστικό και ακροδεξιό» θέλοντας να την θάψουν για να βολευτούν στην εξουσία που τους παρείχε η κολοβή “ανεξαρτησία” του ’60. Από την άλλη βλέπουμε μια νεολαία που πάντοτε αποτελούσε ορμητήριο κάθε Ελληνικής δόξης να είναι υπνωτισμένη και βυθισμένη στη καλοπέραση, αδιάφορη για τα όσα συμβαίνουν στον τόπο μας. Είναι κρίμα και άδικο τόσες θυσίες να πάνε χαμένες. Οι θυσίες τους περιμένουν δικαίωση, οι ήρωες μας περιμένουν να τους τιμήσουμε όπως πραγματικά τους αξίζει και αυτό δεν θα γίνει ούτε μέσα από εκδηλώσεις, ούτε μέσα από λόγια και επαίνους αλλά μέσα από τις πράξεις μας, μέσα από τους αγώνες που καλούμαστε να δώσουμε για το μαρτυρικό μας νησί. Εμείς ακολουθούμε πιστά αυτά που είπε ο Αρχηγός Διγενής στην τελευταία του προκήρυξη…
“Με την κατάπαυσιν του μαχητικού αγώνος, η αποστολή σου δέν ετελείωσε. Τώρα αρχίζει ειρηνικός αγών διά την αξιοποίησιν όλων εκείνων, που απεκτήσαμεν με αίμα….” Ε.Ο.Κ.Α. ο Αρχηγός Διγενής
Μετά το δημοψήφισμα του 1950 κατά το οποίο το 97.8% του λαού ψήφισε ενυπόγραφα την Ένωση με την Ελλάδα, ο αγγλικός ζυγός, η καταπίεση και η τρομοκρατία είχαν ενταθεί σε αφάνταστο βαθμό και το μαρτυρικό μας νησί, βαθύτατα ελληνικό από την αυγή της προϊστορίας, ζούσε στιγμές αγωνίας και τρόμου. Πιστοί στις πανάρχαιες παραδόσεις μας, μία δράκα νέων αγωνιστών, με τον αρχηγό τους τον στρατηγό Γεώργιο Γρίβα, τον θρυλικό “Διγενή” και την συμμετοχή όλων, σχεδόν, των κατοίκων του νησιού, ξεκίνησαν ένα τετραετή αγώνα (1955 -1959) πού χαρακτηρίστηκε από απαράμιλλες πράξεις ηρωισμού και αυτοθυσίας. Τριακόσιοι σαράντα αντάρτες νίκησαν ένα στρατάρχη, δύο στρατηγούς και σαράντα χιλιάδες πάνοπλους Άγγλους στρατιώτες.
Όπως έγραψε και ο αιώνιος έφηβος Ευαγόρας Παλληκαρίδης στο τελευταίο του γράμμα, λίγο πρίν τον απαγχονισμό του…
«.. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα…».
Τότε κάποιοι πήραν ανηφοριές, πήραν μονοπάτια, ήθελαν να βρουν τα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στην λευτεριά. Τότε αυτοί ήταν ερωτευμένοι με μία ιδέα, ερωτευμένοι με την Ελλάδα. Γι’ αυτούς η ζωή ήταν περιττή μέσα στην σκλαβιά και την καταπίεση του δυνάστη. Γι’ αυτούς δεν είχε αξία το χρήμα και τα υλικά αγαθά.
Σήμερα, 61 χρόνια μετά, βλέπουμε μια ηγεσία ανίκανη να σταθεί επάξια, όπως μας δίδαξαν οι πρόγονοί μας, στο χρέος τους απέναντι στην πατρίδα. Εδώ και 42 χρόνια ζούμε πρόσφυγες στον ίδιο μας τον τόπο, με το 37% του εδάφους μας υπό κατοχή, με την οικονομία μας στο χείλος της καταστροφής και τον τούρκο εισβολέα να αλωνίζει ανενόχλητος και να διεκδικεί ολοένα και περισσότερα . Η στάση τον πολιτικών μας όλα αυτά τα χρόνια πάγια, σταθερή και άκρως προδοτική αφού συνομιλούν με τον κατακτητή για μια λύση ξεπουλήματος «λύση» Δ.Δ.Ο. Πάτησαν πάνω στην ιδέα της Ένωσης και την συνέδεσαν με κάτι «εθνικιστικό και ακροδεξιό» θέλοντας να την θάψουν για να βολευτούν στην εξουσία που τους παρείχε η κολοβή “ανεξαρτησία” του ’60. Από την άλλη βλέπουμε μια νεολαία που πάντοτε αποτελούσε ορμητήριο κάθε Ελληνικής δόξης να είναι υπνωτισμένη και βυθισμένη στη καλοπέραση, αδιάφορη για τα όσα συμβαίνουν στον τόπο μας. Είναι κρίμα και άδικο τόσες θυσίες να πάνε χαμένες. Οι θυσίες τους περιμένουν δικαίωση, οι ήρωες μας περιμένουν να τους τιμήσουμε όπως πραγματικά τους αξίζει και αυτό δεν θα γίνει ούτε μέσα από εκδηλώσεις, ούτε μέσα από λόγια και επαίνους αλλά μέσα από τις πράξεις μας, μέσα από τους αγώνες που καλούμαστε να δώσουμε για το μαρτυρικό μας νησί. Εμείς ακολουθούμε πιστά αυτά που είπε ο Αρχηγός Διγενής στην τελευταία του προκήρυξη…
“Με την κατάπαυσιν του μαχητικού αγώνος, η αποστολή σου δέν ετελείωσε. Τώρα αρχίζει ειρηνικός αγών διά την αξιοποίησιν όλων εκείνων, που απεκτήσαμεν με αίμα….” Ε.Ο.Κ.Α. ο Αρχηγός Διγενής
Γραφειο Τύπου
Π.Ε.Ο.Φ. Θεσσαλονίκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ όχι υβριστικά σχόλια,το ellada-kupros δεν φέρει ευθύνη για τυχόν υβριστικούς χαρακτηρισμούς.Σφάξτε τους με το βαμβάκι..έχουμε πλούσιο λεξιλόγιο άλλωστε.