Κέντρο Μελετών Τάσσος Παπαδόπουλος - Με αφορμή τη μαύρη επέτειο του προδοτικού πραξικοπήματος

Με αφορμή τη μαύρη επέτειο του προδοτικού πραξικοπήματος της Χούντας και της ΕΟΚΑ Β’ εναντίον του Εθνάρχη Μακαρίου, στις 15 Ιουλίου 1974, αντί άλλης ανακοίνωσης, παρατίθεται απόσπασμα της ομιλίας του Τάσσου Παπαδόπουλου, ως Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, στις 15 Ιουλίου 2004, στην εκδήλωση τιμής για τους μαχητές της αντίστασης, που είχε γίνει στο Προεδρικό Μέγαρο:

«Το κράτος και την ελευθερία της Κύπρου, έπληξαν και κατέλυσαν οι κατευθυνόμενοι νυχτοβάτες της παρανομία και οι απαίσιοι εκτελεστές του πραξικοπήματος. Πλήττοντας και ανατρέποντας το νόμιμο κράτος, έπληξαν και δολοφόνησαν την ελευθερία. Γιατί χωρίς κράτος, ελευθερία δεν μπορεί να υπάρχει, παρά μονάχα σε καμένη γη. Χωρίς ελευθερία και δημοκρατικούς θεσμούς δεν μπορεί να υπάρχει νόμιμο κράτος, παρά μονάχα ένα αξιοθρήνητο κατασκεύασμα της ένοπλης βίας. 

Παρανομία και πραξικόπημα, παράνομοι και πραξικοπηματίες, φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί ενός αποτρόπαιου εγκλήματος, αναζήτησαν νεκρό το Μακάριο μέσα στα ερείπια του Προεδρικού Μεγάρου και τελικά ανατίναξαν, εκ προμελέτης και όχι εξ αφροσύνης ,τα τείχη της Κύπρου, για να περάσει ανενόχλητα και προσχεδιασμένα ο Τούρκος εισβολέας και κατακτητής. 

Παρανομία ,πραξικόπημα και εισβολή, συνωμότησαν και συνέγραψαν την πιο μεγάλη τραγωδία στη μακραίωνη Ιστορία της Κύπρου και του Κυπριακού Ελληνισμού. Η προδοσία της 15ης Ιουλίου 1974,προετοίμασε το έγκλημα της 20ης Ιουλίου. Και μαζί βύθισαν το λαό μας στο πένθος και στην οδύνη. Για τριάντα ολόκληρα χρόνια, αυτός ο λαός, ο δικός μας λαός, του δικού μας τόπου, αγωνία για το μέλλον του και αγωνίζεται για την εθνική και φυσική επιβίωση του, αρνούμενος να ξεχάσει τους υπαίτιους της τραγωδίας του, αλλά και αρνούμενος να καθηλωθεί στην παθητική μνήμη των υπευθύνων του μεγάλου και συνεχιζόμενου δράματος του. 

Αν το μίσος και το πάθος της αντεκδίκησης είναι στοιχεία υπομονετικά της ομοψυχίας, σίγουρα η λήθη και η σιωπή δεν μπορεί να είναι συντελεστές της ενότητας. Η δημοκρατία είναι αρκετά μεγαλόψυχη για να συγχωρεί τα αθύρματα και τα ενεργούμενα ,όχι όμως για να αθωώνει και να λησμονεί τους εμπνευστές και εκτελεστές ενός εθνικού εγκλήματος. 

Και το έγκλημα που διαπράχθηκε εναντίον της Κύπρου είναι τόσο φοβερό και μεγάλο, που να επιβάλλει την ιστορική μνήμη ως κοινή ευθύνη προστασίας και φύλαξης της δημοκρατίας και ως συλλογικό χρέος για συνέχιση του αγώνα για ελευθερία και δικαίωση της προδομένης πατρίδας μας .Η δημοκρατία χρειάζεται όχι μόνο σιωπητήρια, αλλά και εγερτήρια».


Λευκωσία, 15 Ιουλίου 2016