Νομικές παράμετροι εξόδου
Μέχρι την συνθήκη της Λισσαβόνας δεν υπήρχε πρόβλεψη για την έξοδο μίας χώρας μέλους από την ΕΕ. Το άρθρο 50[3] εισήγαγε αυτήν την δυνατότητα. Όμως το αρθρο 50 δεν αναφέρεται στην έξοδο από την νομισματική ένωση αλλά την έξοδο από την ΕΕ. Εδώ λοιπόν όπως είναι φυσικό οι νομικές απόψεις διχάζονται. Υπάρχουν πολλοί που προκρίνουν ως διαδικασία την πλήρη έξοδο από την ΕΕ και την επανένταξη (άρθρο 48) στην ΕΕ αλλά εκτός Ευρωζώνης και με ειδικό καθεστώς. Άλλοι πάλι πιστεύουν πως η αποκοπή από το Ευρώ μπορεί να γίνει με διαπραγμάτευση για την επιλεκτική αναστολή ορισμένων άρθρων των συνθηκών.
Σε κάθε περίπτωση όμως από ότι φαίνεται τα νομικά κενά είναι μεγάλα και οι χώρες και οι κυβερνήσεις θα πρέπει να δομήσουν την διαδικασία κυριολεκτικά στο πόδι. Και οι δύο όμως διαδικασίες είναι χρονοβόρες και δεν μπορούν να γίνουν σε μία νύχτα. Για παράδειγμα, αν γίνει με την επίκληση του άρθρου 50, χρειάζεται η θετική απόφαση του 72% των χωρων μελών (με ελάχιστο το 65% του πλυθησμού) και την σχετική απόφαση της Ευρωβουλής. Ας μην ξεχνάμε πως η είσοδος του Ευρώ πήρε χρόνια προετοιμασίας και δεν είχε ουσιαστικές αντιρρήσεις από την κοινωνία ή τα κοινοβούλια. Σε τελική ανάλυση το πρόβλημα θα λυθεί πολιτικά και οι όποιες λεπτομέρειες θα καθοριστούν στην πορεία.
Σε αυτό το σημείο η ιστορία δεν προσφέρει πολλά παραδείγματα. Παραδοσιακά οι αυτοκρατορίες ή συνομοσπονδίες (αν μπορούμε να πούμε την Ευρώπη έτσι) δεν αφήνουν οργανικά μέλη τους να φύγουν οικειοθελώς. Συχνά οι φυγόκεντρες τάσεις καταστέλλονται με την βία από το κέντρο. Στην περίπτωση της ΕΕ αυτό θα πρέπει να αποκλειστεί ως υπόθεση εργασίας. Το παράδειγμα της Σοβιετικής Ένωσης δεν είναι παρόμοιο αφού διαμελίστηκε το σύνολο και όχι μόνο ένα μέρος.
Η επιλογή της επιλεκτικής αναστολής άρθρων που αφορούν την νομισματική ένωση έχει και αυτή πλήθος νομικές επιπλοκές αλλά τουλάχιστον γλυτώνει την χώρα από την επαναδιαπραγμάτευση της εισόδου. Για παράδειγμα το δικαίωμα της επιλεκτικής αναστολής μπορεί να επεκταθεί και σε άλλους τομείς άσχετους με την νομισματική ένωση.
Η επίσπευση της διαδικασίας με μόνο την σχετική απόφαση του Συμβουλίου θα είναι προβληματική εφόσον θα αποτελεί παραβίαση των συνθηκών.
Η άλλη επιλογή της μονομερούς και χωρίς διαπραγμάτευση εξόδου της χώρας από την ΕΕ επικαλούμενη την Συνθήκη της Βιέννης είναι η πλέον επικίνδυνη και προβληματική.
Η μεγαλύτερη όμως δυσκολία που θα αντιμετωπίσει η Ευρώπη και η Ελλάδα είναι ο τρόπος με τον οποίο θα χειριστεί το διάστημα από την απόφαση αίτησης εξόδου από το Ευρώ μέχρι την προσαρμογή στο νέο νόμισμα. Η περίοδος προσαρμογής μπορεί να πάρει από μερικές εβδομάδες μέχρι μήνες.
Μέχρι την συνθήκη της Λισσαβόνας δεν υπήρχε πρόβλεψη για την έξοδο μίας χώρας μέλους από την ΕΕ. Το άρθρο 50[3] εισήγαγε αυτήν την δυνατότητα. Όμως το αρθρο 50 δεν αναφέρεται στην έξοδο από την νομισματική ένωση αλλά την έξοδο από την ΕΕ. Εδώ λοιπόν όπως είναι φυσικό οι νομικές απόψεις διχάζονται. Υπάρχουν πολλοί που προκρίνουν ως διαδικασία την πλήρη έξοδο από την ΕΕ και την επανένταξη (άρθρο 48) στην ΕΕ αλλά εκτός Ευρωζώνης και με ειδικό καθεστώς. Άλλοι πάλι πιστεύουν πως η αποκοπή από το Ευρώ μπορεί να γίνει με διαπραγμάτευση για την επιλεκτική αναστολή ορισμένων άρθρων των συνθηκών.
Σε κάθε περίπτωση όμως από ότι φαίνεται τα νομικά κενά είναι μεγάλα και οι χώρες και οι κυβερνήσεις θα πρέπει να δομήσουν την διαδικασία κυριολεκτικά στο πόδι. Και οι δύο όμως διαδικασίες είναι χρονοβόρες και δεν μπορούν να γίνουν σε μία νύχτα. Για παράδειγμα, αν γίνει με την επίκληση του άρθρου 50, χρειάζεται η θετική απόφαση του 72% των χωρων μελών (με ελάχιστο το 65% του πλυθησμού) και την σχετική απόφαση της Ευρωβουλής. Ας μην ξεχνάμε πως η είσοδος του Ευρώ πήρε χρόνια προετοιμασίας και δεν είχε ουσιαστικές αντιρρήσεις από την κοινωνία ή τα κοινοβούλια. Σε τελική ανάλυση το πρόβλημα θα λυθεί πολιτικά και οι όποιες λεπτομέρειες θα καθοριστούν στην πορεία.
Σε αυτό το σημείο η ιστορία δεν προσφέρει πολλά παραδείγματα. Παραδοσιακά οι αυτοκρατορίες ή συνομοσπονδίες (αν μπορούμε να πούμε την Ευρώπη έτσι) δεν αφήνουν οργανικά μέλη τους να φύγουν οικειοθελώς. Συχνά οι φυγόκεντρες τάσεις καταστέλλονται με την βία από το κέντρο. Στην περίπτωση της ΕΕ αυτό θα πρέπει να αποκλειστεί ως υπόθεση εργασίας. Το παράδειγμα της Σοβιετικής Ένωσης δεν είναι παρόμοιο αφού διαμελίστηκε το σύνολο και όχι μόνο ένα μέρος.
Η επιλογή της επιλεκτικής αναστολής άρθρων που αφορούν την νομισματική ένωση έχει και αυτή πλήθος νομικές επιπλοκές αλλά τουλάχιστον γλυτώνει την χώρα από την επαναδιαπραγμάτευση της εισόδου. Για παράδειγμα το δικαίωμα της επιλεκτικής αναστολής μπορεί να επεκταθεί και σε άλλους τομείς άσχετους με την νομισματική ένωση.
Η επίσπευση της διαδικασίας με μόνο την σχετική απόφαση του Συμβουλίου θα είναι προβληματική εφόσον θα αποτελεί παραβίαση των συνθηκών.
Η άλλη επιλογή της μονομερούς και χωρίς διαπραγμάτευση εξόδου της χώρας από την ΕΕ επικαλούμενη την Συνθήκη της Βιέννης είναι η πλέον επικίνδυνη και προβληματική.
Η μεγαλύτερη όμως δυσκολία που θα αντιμετωπίσει η Ευρώπη και η Ελλάδα είναι ο τρόπος με τον οποίο θα χειριστεί το διάστημα από την απόφαση αίτησης εξόδου από το Ευρώ μέχρι την προσαρμογή στο νέο νόμισμα. Η περίοδος προσαρμογής μπορεί να πάρει από μερικές εβδομάδες μέχρι μήνες.
Διαβάστε όλο το άρθρο στο παρακάτω σύνδεσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ όχι υβριστικά σχόλια,το ellada-kupros δεν φέρει ευθύνη για τυχόν υβριστικούς χαρακτηρισμούς.Σφάξτε τους με το βαμβάκι..έχουμε πλούσιο λεξιλόγιο άλλωστε.