Η Γεωπολιτική Ανάλυση του Τριγώνου Αίγυπτος-Συρία-Λίβανος και οι Γεωστρατηγικές του Επιπτώσεις στην Ισραηλο- Παλαιστινιακή ∆ιένεξη.

Ανχη (ΠΖ) Γεώργιου ∆ημητρίου, Σπουδαστή 64ης
ΕΣ ΣΕΘΑ
Μάρτιος 2012

____
* Σημείωση ellada-kupros: Η ανάλυση γίνετε σε 43 σελίδες.. εγώ παραθέτω τις πρώτες 16 σελίδες. Τις υπόλοιπες μπορείτε να τις διαβάσετε αν πατήσετε το σύνδεσμο που υπάρχει στο τέλος.(κόμβος ΓΕΕΘΑ)
____


1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η Μέση Ανατολή και οι Χώρες που την αποτελούν υπήρξε από τη γέννηση των ανθρωπίνων κοινωνιών μέχρι και σήμερα, το θέατρο δράσεως των πολιτισμών, το πεδίο αναπτύξεως και επιβολής των μεγάλων φυλετικών και θρησκευτικών κινημάτων και το «μήλο της έριδος» των ισχυρών της γης.

Τα περιφερειακά προβλήματα που βασανίζουν το χώρο της Μ. Ανατολής έχουν τις ρίζες τους στο βάθος της ιστορίας. Η περιοχή αυτή αποτελεί τη μεγάλη πύλη της λεωφόρου που ενώνει την Ανατολή με τη ∆ύση και κατέχει το κλειδί του ενεργειακού πλούτου που τροφοδοτεί και κινεί τον τεχνοκρατικό πολιτισμό μας.

Οι ανταγωνισμοί των Μεγάλων ∆υνάμεων προσδιόρισαν τις ισορροπίες στην περιοχή, κατά τον 20ο αιώνα, εξαιτίας της πλούσιας σε πετρέλαια περιοχής της Μ. Ανατολής, αλλά και του πλεονεκτήματος που είχε η Αν. Μεσόγειος στη διπλωματία και στρατηγική των ∆υτικών, λόγω της γειτνίασής της με την πρώην Σοβιετική Ένωση. Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, όχι μόνο δεν επήλθε η ειρήνη στην περιοχή, αλλά άφησε χώρες ισχυρά εξοπλισμένες και μη ελεγχόμενες.

Στο χώρο αυτό έχει πάρει μια θέση ένας λαός για δεύτερη φορά στην ιστορία. Εδώ και εξήντα τέσσερα περίπου χρόνια ιδρύθηκε από τους Εβραίους το κράτος του Ισραήλ στη γη που οι πρόγονοί τους πάτησαν για πρώτη φορά στα μέσα της δεύτερης χιλιετηρίδας π.Χ. Η σημερινή τους παρουσία πήρε τη μορφή δυναμικής προβολής στην Παλαιστίνη και εκτόπισε τους γηγενείς πληθυσμούς.

Η Ισραηλινό-Παλαιστινιακή διένεξη, γνωστή και ως Μεσανατολικό Ζήτημα, είναι η πλέον οξεία και μακρά σε διάρκεια περιφερειακή σύγκρουση της μεταπολεμικής εποχής.
 

Η στρατηγική και οικονομική σημασία της Μέσης Ανατολής συνέβαλε στην έντονη ανάμιξη των Υπερδυνάμεων. Ο σημαντικότερος λόγος της ανάμιξης των ΗΠΑ είναι η σημασία της στην εξασφάλιση των ενεργειακών αναγκών της ∆ύσης, η διατήρηση του status quo στην παραγωγή και διανομή του και η αποφυγή ενίσχυσης ενός εκ των πετρελαιοπαραγωγών κρατών. Η Μέση Ανατολή αντιπροσωπεύει το 60% των αποδεδειγμένων αποθεμάτων, με σημαντικότερα κράτη την Σαουδική Αραβία, το Ιράκ, το Κουβέιτ και το Ιράν 1. Η αμερικανική ανάμιξη όμως σχετίζεται και με την εξασφάλιση του κράτους του Ισραήλ με το
οποίο υφίσταται μία ιδιάζουσα προνομιακή σχέση.

1.Σχετικά με το ενεργειακό ζήτημα, την παραγωγή, τα αποθέματα, την κατανομή κλπ. Bλ. Drysdale & Blake, σελ. 313-345.2


Τέλος, ένα άλλο σημείο σημαντικών τριβών είναι οι περιορισμένοι υδάτινοι πόροι. Αναμφίβολα, ο έλεγχος των υδάτινων πόρων γίνεται σιγά-σιγά ζήτημα εθνικής ασφάλειας για τα κράτη της περιοχής, αφού η ύπαρξη ή η έλλειψη νερού αποτελεί θέμα ζωής ή θανάτου. Οι δε προβλέψεις κάθε άλλο παρά ευοίωνες είναι. Στο επίκεντρο της περιοχής που εξετάζουμε υπάρχουν κυρίως δυο υδρευτικά συστήματα τα οποία καλούνται να επιλύσουν το πρόβλημα της ραγδαία πληθυσμιακής αύξησης με τις ανάλογες αρδευτικές ανάγκες και τα οποία τα μοιράζονται κράτη που οι σχέσεις τους χαρακτηρίζονται από ένταση και αντιπαλότητα και αυτό είναι ο Ιορδάνης και ο Λιτανί ποταμοί. Τα μείζονος σημασίας γεωπολιτικά παιχνίδια που λαμβάνουν χώρα στην ευρύτερη περιοχή, προκαλούν το παγκόσμιο ενδιαφέρον και επηρεάζουν τις σχέσεις όλων των γειτονικών κρατών, περιλαμβανομένων της Ελλάδας και της Κύπρου.

2. ΣΚΟΠΟΣ.

Σκοπός της παρούσας διατριβής είναι να εξεταστεί η γεωπολιτική ανάλυση των χωρών της Αιγύπτου - Συρίας - Λιβάνου και οι γεωστρατηγικές επιπτώσεις και επιδράσεις στην Ισραηλο-Παλαιστινιακή διένεξη.

3. ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ∆ΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ

Παλαιστίνη

Η ονομασία Παλαιστίνη είναι ελληνική και προέρχεται από την εβραϊκή Πλεσέτ (χώρα των Φιλισταίων) που αναφέρονταν σε μια μικρή παράλια χερσαία ζώνη που ονομάζονταν επίσης και Φιλισταία. Περιλαμβάνει τμήμα του σημερινού Ισραήλ και εκτείνεται από τα σύνορα της Αιγύπτου, (νότια), μέχρι τα σύνορα του Λιβάνου (βόρεια), και ανατολικά μέχρι τον Ιορδάνη ποταμό.

Κατά τους βιβλικούς χρόνους στην περιοχή αυτή εγκαταστάθηκαν οι περιφερόμενοι μέχρι τότε Εβραίοι, καθοδηγούμενοι από το Γιαχβέ .2 και θεωρείτο ως ο μοναδικός "τόπος Επαγγελίας" όλης της Υδρογείου. Οι Εβραίοι, μετά από πολέμους με άλλους βιβλικούς λαούς της περιοχής, δημιούργησαν δύο βασίλεια,  του Ιούδα και του Ιακώβ (που μετονομάστηκε από τον Γιαχβέ σε Ισραήλ).

Για το Χριστιανισμό η περιοχή χαρακτηρίζεται ως «Άγιοι Τόποι», επειδή εκεί έζησαν και δίδαξαν ο Ιησούς Χριστός και οι Απόστολοι.

Για τον Ισλαμισμό ο τόπος είναι ιερός αφού κάποιες τοποθεσίες συνδέονται με τον Προφήτη Μωάμεθ.

Από τις αρχές του 20ου αιώνα η περιοχή αυτή αποτελεί πεδίο εθνικών διεκδικήσεων και συγκρούσεων μεταξύ Εβραίων και Αράβων. Οι Άραβες το 1917 ξεσηκώθηκαν κατά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας για να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους. Η Αντάντ (Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία), τους υποσχέθηκε πλήρη ανεξαρτησία με το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

2 Το όνομα του Θεού στο εβραϊκό κείμενο της Αγίας Γραφής

 Τα προβλήματα ξεκινούν με τη «∆ιακήρυξη Μπαλφούρ» που προσδιόριζε μία "εθνική εστία", μόνιμης βάσης των Εβραίων. Η περιοχή είχε ανακηρυχθεί «κράτος κατ’ εντολή» της Κοινωνίας των Εθνών υπό αγγλική προστασία

4. Σε αυτό το καθεστώς παρέμεινε μέχρι το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. 

Ο ΟΗΕ, με την απόφαση 181/1947 (29 Νοεμβρίου 1947), διχοτομούσε την Παλαιστίνη σε δύο διαφορετικά κράτη, ένα αραβικό και ένα εβραϊκό, σύμφωνα με τη γλώσσα, τον πολιτισμό και τη θρησκεία. Η Ιερουσαλήμ θεωρείτο διεθνής πόλη και ετίθετο κάτω από διεθνή έλεγχο. Στην απόφαση του ΟΗΕ μεγάλο ρόλο έπαιξε και το «ολοκαύτωμα». Τα εδάφη των δύο κρατών, σύμφωνα με την απόφαση αυτή.

Μετά την ανακοίνωση της απόφασης του ΟΗΕ ξεκινούν συμπλοκές μεταξύ εβραίων και παλαιστινίων. Οι παλαιστίνιοι εξεγείρονται εναντίον των εβραίων και των Άγγλων. Οι Βρετανοί αποχωρούν το 1948. Η εξέγερση των παλαιστινίων καταπνίγεται βίαια και ο Μπεν Γκουριόν (1886-1973) εξαγγέλλει την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ

5. Στρατεύματα των γειτονικών αραβικών χωρών (Αίγυπτος, 

Ιορδανία, Ιράκ, Συρία και Λίβανος) εισβάλλουν στην Παλαιστίνη. Μετά από εννιά μήνες μαχών οι ισραηλινοί κατορθώνουν να νικήσουν και επιτυγχάνουν, το

Μάρτιο του 1949, συμφωνία μόνιμης κατάπαυσης του πυρός στην οποία καθορίζονται τα σύνορα του Ισραήλ. Το μεγαλύτερο τμήμα, 78% (έναντι 55% που τους είχε αποδοθεί από την απόφαση 181), καταλαμβάνεται από το Ισραήλ. Η ∆υτική Όχθη και η Ανατολική Ιερουσαλήμ προσαρτώνται στην Ιορδανία. Η Λωρίδα της Γάζας καταλαμβάνεται από την Αίγυπτο. Οι Σύριοι κατέλαβαν μια στενή λωρίδα στη λίμνη της Γαλιλαίας και οι Λιβανέζοι ένα μικρό τμήμα στη Ρος Χανίκρα 6. Μεγάλος αριθμός παλαιστινίων, 750.000 περίπου, ξεριζώθηκε από ταπάτρια εδάφη τους και κατέφυγε στη Γάζα, την Ιορδανία, το Λίβανο και τη Συρία.

Το 1967 το Ισραήλ εξαπέλυσε τον πόλεμο των έξι ημερών κατά τον οποίο απέσπασε: τη λωρίδα της Γάζας και τη χερσόνησο του Σινά από την Αίγυπτο, τη ∆υτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ από την Ιορδανία και τα υψώματα του Γκολάν από τη Συρία. Περίπου 500.000 παλαιστίνιοι εγκατέλειψαν την περιοχή εξαιτίας του πολέμου αυτού. Το 1979 το Ισραήλ επέστρεψε τη χερσόνησο του Σινά στην Αίγυπτο. Οι ισραηλινοί αντάλλαξαν γη για να πετύχουν ειρήνη και αναγνώριση των συνόρων τους.

Το 1964 δημιουργήθηκε η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ ή PLO-Palestine Liberation Organization) προκειμένου να εκπροσωπήσει τους παλαιστινίους. Τον Οκτώβριο του 1974 στη συνάντηση Ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών, Άρθουρ Τζέιμς Μπαλφούρ, αποστέλλει στις 2 Νοεμβρίου 1917, μία επιστολή στον ηγέτη της εβραϊκής κοινότητας της Μεγάλης Βρετανίας, Λόρδο Ρότσιλντ, ζητώντας να τη διαβιβάσει στη Διεθνή Σιωνιστική Ομοσπονδία.

Πρόκειται για τη «Διακήρυξη Μπαλφούρ», όπως θα μείνει στην ιστορία, με την οποία δίδεται η υπόσχεση για την εγκαθίδρυση μιας «εβραϊκής

3.Το όνομα του Θεού στο εβραϊκό κείμενο της Αγίας Γραφής

Ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών, Άρθουρ Τζέιμς Μπαλφούρ, αποστέλλει στις 2 Νοεμβρίου 1917, μία επιστολή στον ηγέτη της εβραϊκής κοινότητας της Μεγάλης Βρετανίας, Λόρδο Ρότσιλντ, ζητώντας να τη διαβιβάσει στη Διεθνή Σιωνιστική Ομοσπονδία.
Πρόκειται για τη «Διακήρυξη Μπαλφούρ», όπως θα μείνει στην ιστορία, με την οποία δίδεται η υπόσχεση για την εγκαθίδρυση μιας «εβραϊκής πατρίδας» στην Παλαιστίνη, με σεβασμό στα δικαιώματα των λαών που ζουν ήδη στην περιοχή. Ως αντάλλαγμα, η εβραϊκή κοινότητα καλείται να ενθαρρύνει τις ΗΠΑ να εισέλθουν στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.


29 Σεπτεμβρίου 1923


Την 10 Μαΐου 1948 υπογράφεται στο Τελ Αβίβ από τν Μπεν Γκουριόν και τους άλλους αρχηγούς η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του Ισραήλ.


Περιοχή στα σύνορα Ισραήλ – Λιβάνου που σήμερα ανήκει στο Ισραήλ.4  κορυφής όλων των αραβικών χωρών στο Ραμπάτ του Μαρόκου ο Αραβικός Σύνδεσμος αναγνώρισε την PLO ως μοναδικό εκπρόσωπο των Αράβων της Παλαιστίνης. Το Εθνικό Παλαιστινιακό Συνέδριο, το νομικό σώμα της PLO,  διακήρυξε, στις 15 Νοεμβρίου του 1988, τη δημιουργία του Κράτους της
Παλαιστίνης. Οι παλαιστίνιοι στη διακήρυξή τους επικαλέσθηκαν τη Συνθήκη της Λωζάννης (1923) και την απόφαση 181 του ΟΗΕ. Το Ισραήλ που κατέχει τα εδάφη από τον πόλεμο των έξι ημερών απέρριψε τη διακήρυξη των παλαιστινίων. Το Κράτος της Παλαιστίνης αναγνωρίζεται από τον Αραβικό Σύνδεσμο όχι όμως από τον ΟΗΕ, τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τη στιγμή αυτή τυγχάνει της αναγνώρισης 127 κρατών 7.


∆ιατηρεί πρεσβείες σε αυτές τις χώρες (που αποτελούνται συνήθως από αποστολές της PLO). Η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως και τα περισσότερα κράτη-μέλη της, διατηρούν διπλωματικούς δεσμούς με την Παλαιστινιακή Αρχή.

Τον Ιούνιο του 1982, το Ισραήλ εισέβαλε στο Λίβανο με σκοπό την εξολόθρευση της PLO. Στα πλαίσια μιας νέας συμφωνίας η PLO αποχώρησε από τη Βηρυτό. Την περίοδο εκείνη έγιναν άγριες σφαγές παλαιστινίων προσφύγων και Λιβανέζων, από Χριστιανούς Λιβανέζους Φαλαγγίτες, στα στρατόπεδα προσφύγων Σάμπρα και Σατίλα των οποίων την ευθύνη φύλαξης είχε ο ισραηλινός στρατός.

Στις 8 ∆εκεμβρίου 1987 ξεκίνησε η 1η Ιντιφάντα.8 (1987 - 1991), όταν η κηδεία τεσσάρων παλαιστινίων εργατών, που είχαν συνθλιβεί από ένα ισραηλινό όχημα μεταφοράς προσωπικού μετατράπηκε στην πρώτη πράξη της μαζικής εξέγερσης του παλαιστινιακού πληθυσμού της Γάζας και της ∆υτικής Όχθης.

Το 1993 με τις συμφωνίες του Όσλο, ανάμεσα στον Yasser Arafat και τον Yitzhak Rabin πρωθυπουργό του Ισραήλ, τέθηκαν οι βάσεις για την Παλαιστινιακή αυτοδιάθεση στη ∆υτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας, με προοπτική τη δημιουργία ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους, αλλά με το Ισραήλ υπεύθυνο για την προστασία των ισραηλιτών που συνέχιζαν να παραμένουν στα παλαιστινιακά εδάφη. Το πρόβλημα της Ιερουσαλήμ και η επιστροφή των παλαιστινίων προσφύγων παρέμεναν χωρίς λύση. Το 1994, μετά τις συμφωνίες του Όσλο ιδρύεται Η Εθνική Παλαιστινιακή Αρχή σαν συνέχεια της PLO και σαν πρώτο βήμα προς την αυτοδιάθεση των παλαιστινίων. Ακολούθησε η απόσυρση των ισραηλινών στρατευμάτων από ένα μικρό μέρος των κατεχόμενων (1995). Οι τελικές διαπραγματεύσεις θα πραγματοποιούντο σε μια
πενταετία (πρόβλεψη για το 1999). Πρώτος πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής, μετά από σαρωτική νίκη, αναδείχτηκε ο Yasser Arafat. Ανάμεσα στις αρμοδιότητές της αρχής ήταν η διαχείριση αστικών υποθέσεων και θεμάτων ασφαλείας, στις Παλαιστινιακές αστικές περιοχές της ∆υτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας, και η διαχείριση αστικών υποθέσεων μόνο, στις αγροτικές περιοχές. Τα υπόλοιπα εδάφη επρόκειτο να παραμείνουν κάτω από τον αποκλειστικό έλεγχο του Ισραήλ. Η Εθνική Παλαιστινιακή Αρχή διατηρεί επίσημο σώμα 40.000-80.000 οπλισμέ-νων στρατιωτών, που τυπικά εκτελούν χρέη αστυνομικών. Οι διαπραγμα-τεύσεις επαναλήφθηκαν, το 1999, χωρίς επιτυχία και διακόπηκαν το 2000 με την κήρυξη της δεύτερης Ιντιφάντα (2000-2005).

7 Aljazeera.net, «η Ισραηλοπαλαιστινιακή Διαμάχη για το Κράτος», (15/092011) http://www.aljazeera.net/NR/exeres/ DB8EB7EC-0AC0-4F73-8954-412CC443307F.htm

8 Ιντιφάντα στα αραβικά σημαίνει «ταρακούνημα». Ονομάστηκε και «πετροπόλεμος», επειδή οι νεαροί Παλαιστίνιοι χρησιμοποιούσαν κυρίως πέτρες και άλλα αυτοσχέδια όπλα για να αντιμετωπίσουν τον προηγμένο τεχνολογικά ισραηλινό στρατό.

Ακολούθησε η εξολόθρευση μεγάλου μέρους της παλαιστινιακής ηγεσίας από τα «εστιασμένα» χτυπήματα του Ισραήλ, η ανακατάληψη όλων των παλαιστινιακών εδαφών από τον ισραηλινό στρατό (2002), η διετής πολιορκία του Yasser Arafat στο προεδρικό μέγαρο της Ραμάλα (2002-2004), ο φόνος 28 παλαιστινίων και ο τραυματι-σμός άλλων 108 από τις ισραηλινές δυνάμεις που εισέβαλαν στο μεγαλύτερο παλαιστινιακό προσφυγικό καταυλισμό και η διαδοχή του Yasser Arafat από το Mahmud Abbas (2005), ο οποίος κέρδισε τις προεδρικές εκλογές του Ιανουαρίου του 2005 με ποσοστό 62%. Το 2002 υπήρξε μια κίνηση από τον πρόεδρο George Bush, για τη δημιουργία ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους, αλλά το σχέδιο ναυάγησε με τον πόλεμο στο Ιράκ. Την ίδια χρονιά το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ υιοθέτησε απόφαση για την δημιουργία δυο ανεξάρτητων κρατών με ασφαλή και αναγνωρισμένα σύνορα

Οι ισραηλινοί συνέχισαν να εποικίζουν τα κατεχόμενα εδάφη, ενώ οι παλαιστίνιοι άρχισαν να εφαρμόζουν μια νέα τακτική με επιθέσεις αυτοκτονίας. Την ίδια εποχή άρχισε και η κατασκευή από το Ισραήλ, του περίφημου τείχους στη ∆υτική Όχθη εντός των Παλαιστινιακών εδαφών.

Το 2005 ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Ariel Sharon αποφάσισε την εκκένωση των 21 εβραϊκών καταυλισμών της Λωρίδας της Γάζας και των τεσσάρων, από 120, της ∆υτικής Όχθης.

Στις 29 Σεπτεμβρίου του 2005 διεξήχθη ο τρίτος γύρος των τοπικών εκλογών, στις οποίες επιβλήθηκε απαγόρευση κατοχής όπλων σε δημόσιους χώρους. Στις βουλευτικές εκλογές του Ιανουαρίου του 2006 η Hamas πλειοψήφησε καταλαμβάνοντας 74 έδρες σε σύνολο 132. Η Hamas έχει διαφορετικούς προσανατολισμούς από τη Fatah. Τα μέλη της Hamas, είναι συντηρητικοί μουσουλμάνοι και πλειοψηφούν στη Λωρίδα της Γάζας, ενώ η Fatah, του Προέδρου Abbas, διατηρεί το προβάδισμα στη ∆υτική Όχθη και έχει κοσμικό προσανατολισμό. Οι μεταξύ τους εντάσεις είχαν φτάσει σε τέτοιο σημείο όξυνσης, που τον Ιούνιο του 2007 κατέληξαν σε κανονικές στρατιωτικές επιχειρήσεις ανάμεσα στα αντιμαχόμενα μέρη, στη Λωρίδα της Γάζας, με τραγικό αποτέλεσμα 120 νεκρούς και τριπλάσιους τραυματίες. Τα Ηνωμένα Έθνη ανακοίνωσαν στις 18 ∆εκεμβρίου του 2008 ότι αναστέλλουν τη διανομή τροφίμων στους παλαιστινίους στη Λωρίδα της Γάζας, επειδή τελείωσαν οι προμήθειες. Το Ισραήλ κατόπιν μονομερούς παραβίασης της εκεχειρίας επιτέθηκε, με εναέρια μέσα, με ιδιαίτερη σφοδρότητα, στη Λωρίδα της Γάζας, (27 ∆εκεμβρίου 2008).

Στις επιθέσεις αυτές σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν εκατοντάδες άτομα. Ακολούθησε εισβολή χερσαίων δυνάμεων, στις αρχές του επόμενου χρόνου.  Εκατοντάδες άτομα σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν (ο αριθμός των νεκρών ξεπέρασε τους 1500). Στις 17 Ιανουαρίου του 2009 το Ισραήλ ανακοίνωσε μονομερή εκεχειρία, η οποία άρχισε να ισχύει από τα μεσάνυχτα της 17 προς 18 Ιανουαρίου τοπική ώρα. Η Hamas την απέρριψε λόγω της παραμονής των ισραηλινών δυνάμεων στα παλαιστινιακά εδάφη.

Στις 7 Μαρτίου του 2009 παραιτήθηκε ο πρωθυπουργός Salam Fayaad, προκειμένου να σχηματιστεί κυβέρνηση "εθνικής συνεννόησης" στο πλαίσιο της διαδικασίας συμφιλίωσης με τη Hamas. Το Μάιο του 2009 οι δύο παλαιστινιακές Με την απόφαση 1397 το Συμβούλιο Ασφαλείας δηλώνει «προσηλωμένο στο όραμα μιας περιοχής στην οποία δύο κράτη, το Ισραήλ και η Παλαιστίνη, θα ζουν το ένα δίπλα στο άλλο, μέσα σε αναγνωρισμένα και ασφαλή σύνορα». Ζητείται ακόμα «άμεση διακοπή όλων των πράξεων βίας, συμπεριλαμβανομένων όλων των πράξεων τρόμου, πρόκλησης, υπόθαλψης βίας και καταστροφής»6  παρατάξεις (Fatah και Hamas) συμφώνησαν να συγκροτηθεί κοινή δύναμη ασφαλείας στη Λωρίδα της Γάζας, η οποία θα ασκούσε καθήκοντα μέχρι τις εκλογές, του Ιανουαρίου του 2010.

Η κατάσταση σήμερα έχει ως εξής:
Η ∆υτική Όχθη βρίσκεται εν μέρη κάτω από την Εθνική Παλαιστινιακή Αρχή και εν μέρη κάτω από στρατιωτική Ισραηλινή διοίκηση.

Τα υψώματα του Γκολάν βρίσκονται κάτω από την πολιτική διοίκηση του Ισραήλ.

Η Ανατολική Ιερουσαλήμ βρίσκεται κάτω από ειδικό καθεστώς.

Οι ισραηλινοί συνεχίζουν να ελέγχουν τον εναέριο χώρο, τα χωρικά ύδατα της περιοχής, καθώς και τη χερσαία πλευρά προς τα Ισραηλινά σύνορα της Λωρίδας της Γάζας. Η παροχή νερού, οι επικοινωνίες, η ηλεκτροδότηση, η αποχέτευση και οι τελωνειακές ρυθμίσεις βρίσκονται στον έλεγχο του Ισραήλ.

Χρησιμοποιούμενο νόμισμα είναι το Ισραηλινό. Η Αίγυπτος ελέγχει τη νότια περιοχή της Γάζας, στα σύνορα με την έρημο του Σινά. Η Λωρίδα της Γάζας δεν αναγνωρίζεται διεθνώς σαν τμήμα κυρίαρχης χώρας.

Στη ∆υτική Όχθη διαμένουν 2.407.681 παλαιστίνιοι και 187.000  ισραηλινοί. Οι ισραηλινοί που κατοικούν στην Ανατολική Ιερουσαλήμ ανέρχονται σε 177.000. Οι ισραηλινοί κατέχουν το 40% των εδαφών της ∆υτικής Όχθης. Οι παλαιστίνιοι της Λωρίδας της Γάζας ανέρχονται στους 1.482.405. Οι ισραηλινοί έποικοι στα υψώματα του Γκολάν είναι γύρω στους 20.000, ενώ υπάρχουν περί τους εκατό επί πλέον καταυλισμούς τους οποίους δεν αναγνωρίζει το Ισραήλ.


4. ΚΕΦΑΛΑΙΟ “Α” ΑΙΓΥΠΤΟΣ - ΣΥΡΙΑ - ΛΙΒΑΝΟΣ. ΓΕΝΙΚΑ.

α. ΑΙΓΥΠΤΟΣ

Επίσημη ονομασία: Αραβική ∆ημοκρατία της Αιγύπτου Πρωτεύουσα:

Κάϊρο. Έκταση: 1.001.449 τ. χλμ. Πολίτευμα: ∆ημοκρατία. Πληθυσμός:

75.500.000 κάτοικοι. Νόμισμα: Λίρα. Γλώσσες: Αραβική (επίσημη), γαλλική,  αγγλική. Θρησκεύματα: Το 85% είναι μουσουλμάνοι σουνίτες. Στην Άνω Αίγυπτο συγκεντρώνονται ως επί το πλείστον οι μαλικίτες και στην Κάτω Αίγυπτο οι σαφεΐτες και μικρός αριθμός χαναφιτών. Το υπόλοιπο 15% αποτελείται από μη μουσουλμανικές μειονότητες εκ των οποίων το κύριο βάρος (75%) έχουν οι χριστιανοί κόπτες.

Σημαντικότερες πόλεις: Αλεξάνδρεια, Γκίζα, Ιμπάμπα, Πορτ Σάιντ, Σουέζ, Τάντα.

Οικονομικοί πόροι: Γεωργία: σιτάρι (1.933,000 τ.), αραβόσιτος

(3.197,000τ.), βαμβάκι (ίνα 435.000τ.), ρύζι (2.351.0001τ.), πατάτες (950.000 τ.),

κεχρί (656.000τ,), ντομάτες (1,505.000τ.), πορτοκάλια (700.000τ,), χουρμάδες

(460.000τ.), μπανάνες (130.000τ.), σταφύλια (250,000τ.).

Κτηνοτροφία: βοοειδή (2.045.000 ζώα), βουβάλια (2.280.000 ζώα), αιγοπρόβατα

(3.180,000 ζώα). Αλιεία: 99.915 τ.

Ορυκτός πλούτος: πετρέλαιο (26.424.000 τ.), φυσικό αέριο (1.466.000.000 κ.μ.), φωσφορικά άλατα (513.000τ.), σίδηρος (704.000τ.).

Βιομηχανία: υφαντουργία, καπνοβιομηχανία, βιομηχανίες ζάχαρης(680.000τ.),  χαρτιού (118.000τ.), μπίρας (388.000 εκατόλιτρα), τσιμέντου (3.169.000τ.), σιδηρουργία (χυτοσίδηρος 74.000τ., ατσάλι 263.000τ.), αυτοκινητοβιομηχανία (16.200 οχήματα), χημική βιομηχανία, αζωτούχα λιπάσματα (195.200τ.), θειικό οξύ (30.000τ.).

Η ΧΩΡΑ

Η Αίγυπτος καταλαμβάνει το βορειοανατολικό άκρο της Αφρικής. Ένα τμήμα της βρίσκεται στην Ασία (χερσόνησος του Σινά). Συνορεύει ∆, με τη Λιβύη, Ν. με το Σουδάν, ΒΑ. με το Ισραήλ. Βρέχεται Β. από τη Μεσόγειο θάλασσα και Α.  από την Ερυθρά θάλασσα, οι οποίες συνδέονται με τη ∆ιώρυγα του Σουέζ.  Το ανάγλυφο της Αιγύπτου είναι γενικά πεδινό, με εξαίρεση το ανατολικό τμήμα, όπου υψώνονται το Σινά (υψ. 2,637 μ.) και τα βουνά των ακτών της Ερυθράς θάλασσας (Ιζαμπέλ Όντα, υψ. 2.259 μ.). Τα υψώματα αυτά αποτελούν τμήμα της Μεγάλης Τεκτονικής Τάφρου, σειράς ρηγμάτων που αρχίζουν από τη Νεκρά θάλασσα στο Βορρά και φτάνουν ως τη λίμνη Ταγκανίκα στο Νότο.

Η σημαντικότερη περιοχή της Αιγύπτου είναι η Κοιλάδα του Νείλου. Σ΄ αυτή συγκεντρώνονται όλοι σχεδόν οι κάτοικοι, οι πόλεις, οι καλλιέργειες, η οικονομία της Αιγύπτου, ή ζωή της. Όλη την άλλη περιοχή καλύπτει η Σαχάρα με εξαίρεση κάποιες οάσεις. Τα νερά του Νείλου ευνόησαν, από τα πολύ αρχαία χρόνια, τις καλλιέργειες, την εγκατάσταση ανθρώπων, την ανάπτυξη σπουδαίου πολιτισμού. Ο Νείλος, που πηγάζει από τις λίμνες του Ισημερινού και τα βουνά της Αιθιοπίας, διασχίζει την απέραντη έρημο κι εκβάλλει στη Μεσόγειο. Η εδαφική περιοχή της Κοιλάδας του Νείλου μπορεί να διαιρεθεί: στο νότιο τμήμα, που8  καλύπτει η τεχνητή λίμνη Νάσερ με το φράγμα του Ασουάν, το κεντρικό τμήμα,  από το Ασουάν ως το Κάϊρο, και το μέγα δέλτα, πλάτους 300 χλμ.

∆υτικά της Κοιλάδας του Νείλου εκτείνεται η έρημος, συνέχεια της Λιβυκής ερήμου. Χαρακτηρίζεται από αχανείς αμμώδεις εκτάσεις με κάποιες πετρώδεις περιοχές.

Στα Β∆. βρίσκεται το βύθισμα Κατάρα (-134 μ.). Από εκεί, σε μια γραμμή που διασχίζει διαγώνια την περιοχή προς τα ΝΑ, βρίσκεται μια σειρά από οάσεις:  Σίβα, Φαράφρα, Ντάχλα και Χάργκα.

Το κλίμα της Αιγύπτου είναι κλίμα ερήμου, με μέσες θερμοκρασίες μεταξύ 14°C (Ιανουάριο) και 30°C (Ιούλιο) και ελάχιστες βροχοπτώσεις (4 χλστ στο Ν. και 170 χλστ. στο Β.).

Ο ΠΛΟΥΤΟΣ

Η οικονομία της Αιγύπτου στηρίζεται εδώ και πέντε χιλιάδες χρόνια στη γεωργία, παρόλο που μόνο ένα μικρό τμήμα του εδάφους είναι καλλιεργήσιμο (2.8%). Στην αρχαιότητα οι καλλιέργειες εξαρτόνταν από τα νερά του Νείλου, που με τις πλημμύρες εναπέθεταν στα εδάφη που κάλυπταν την ευεργητική ιλύ.

Σήμερα μόνο το 14% των καλλιεργούμενων εκτάσεων αρδεύονται με αυτό τον τρόπο. Τα φράγματα Ασουάν, Ίσνα και Ασιούτ, εκτός από την ηλεκτρική ενέργεια που δίνουν με τους υδροηλεκτρικούς σταθμούς τους, επιτρέπουν τη διαρκή άρδευση τεράστιων εκτάσεων κι εξασφαλίζονται πολλές σοδειές το χρόνο.

Ωστόσο με την ελεγχόμενη αυτή άρδευση χάνονται τα οφέλη της ιλύος, που καθιστά εύφορη τη γη. Οι κυριότερες καλλιέργειες είναι: βαμβάκι, σιτάρι, αραβόσιτος, κριθάρι, ρύζι, κεχρί, πατάτες, γλυκοπατάτες, ζαχαροκάλαμο, λίνο, σουσάμι, σόγια, φιστίκια, οπωρολαχανικά. Εκτρέφονται βουβάλια, βοοειδή, αιγοπρόβατα και καμήλες σε μικρούς αριθμούς. Η αλιεία γίνεται τόσο στη θάλασσα όσο και στα νερά του Νείλου. Κοντά στην Αλεξάνδρεια συλλέγονται σφουγγάρια και στην Ερυθρά θάλασσα κοράλλια και μαργαριτάρια. Το υπέδαφος δίνει φωσφορικά άλατα, μαγνήσιο, σίδηρο, θειάφι, πετρέλαιο, φυσικό αέριο κ.ά.

Στο βιομηχανικό τομέα παραδοσιακός είναι ο κλάδος της υφαντουργίας. Επίσης παράγονται ζάχαρη, οινόπνευμα, χαρτί, τσιγάρο, λάδια, σαπούνι, τσιμέντο κ.ά.

Σημαντικοί κλάδοι είναι η άλευρο βιομηχανία, η κονσερβοποιία, η σιδηρουργία, η χημική βιομηχανία, η βιομηχανία συναρμολόγησης αυτοκινήτων κ.ά. Σημαντικές πηγές πλούτου αποτελούν επίσης η βιοτεχνία, τα διόδια της ∆ιώρυγας του Σουέζ και ο τουρισμός.

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Σχεδόν όλος ο αιγυπτιακός πληθυσμός βρίσκεται συγκεντρωμένος στην Κοιλάδα και το ∆έλτα του Νείλου. Η υψηλή πληθυσμιακή πυκνότητα που παρουσιάζεται στη μικρή αυτή έκταση του αιγυπτιακού εδάφους (4% του συνολικού) δημιουργεί μεγάλη αντίθεση με την υπόλοιπη έκταση της χώρας, η οποία είναι πολύ αραιοκατοικημένη. Στο Κάϊρο και την Αλεξάνδρεια κατοικεί σχεδόν το 25% του συνολικού πληθυσμού της Αιγύπτου. Οι σημερινοί κάτοικοι είναι Χαμίτες Άραβες, Βέρβεροι, μιγάδες κ.ά Το βιοτικό επίπεδο είναι χαμηλό.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ

Η παρουσία των Ελλήνων στην Αίγυπτο είναι σημαντική από τα αρχαία χρόνια. Εκεί ο Μ, Αλέξανδρος έχτισε την Αλεξάνδρεια (332 π,Χ.) κι εκεί οι διάδοχοι του Πτολεμαίοι ανέπτυξαν και διατήρησαν επί τρεις αιώνες το μέγα ελληνιστικό βασίλειο τους. Ο Ελληνισμός της Αιγύπτου συνέχισε να ακμάζει στα ρωμαϊκά, τα βυζαντινά και τα νεότερα χρόνια. Στην Αλεξάνδρεια εδρεύει το9  αρχαίο ελληνορθόδοξο πατριαρχείο και στο Σινά Έλληνες μοναχοί από το χρόνια του Ιουστινιανού διατηρούν την ιστορική Μονή της Αγ. Αικατερίνης.

ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΥ ΡΟΛΟΥ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ

ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΣΤΗ Μ. ΑΝΑΤΟΛΗ.

Η Αίγυπτος ανήκει στην Αραβική Ένωση από το 1945 και στην Οργάνωση Ισλαμικής ∆ιάσκεψης. Οι σχέσεις της αιγυπτιακής εξουσίας με τα ισλαμικά κινήματα είναι, αφενός μεν ταραχώδεις, αφετέρου δε πλούσιες σε διδάγματα.

Η Αίγυπτος παραμένει σε κάθε περίπτωση η ηγέτιδα χώρα του αραβικού κόσμου στο πνευματικό αλλά και στο πολιτικοστρατιωτικό πεδίο. Το γεγονός αυτό δεν πρέπει ούτε να παραγνωρίζεται αλλά ούτε να υποβαθμίζεται, όταν επιδιώκεται η προσέγγιση με το Κάϊρο σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Επίσης, η Αίγυπτος είναι η χώρα-κλειδί για τη συνέχιση της ειρηνευτικής διαδικασίας. Χωρίς την Αίγυπτο δεν μπορεί να υπάρξει και να σταθεροποιηθεί η ειρήνη, η οποία στην περίπτωση αυτή θα παραμένει πάντοτε «ψυχρή ειρήνη». Ισραήλ και ΗΠΑ γνωρίζουν και αναγνωρίζουν αυτή την πραγματικότητα. Νομοτελειακά, λοιπόν, πρέπει να επιλυθεί το Παλαιστινιακό και να επιστραφούν τα Υψώματα του Γκολάν στη Συρία. Αλλιώς η ειρήνη στη Μέση Ανατολή θα είναι επισφαλής. ∆υο φορές, μεταπολεμικά, οι πολιτικές επιλογές της Αιγύπτου άλλαξαν τον γεωστρατηγικό χάρτη της Μέσης Ανατολής. Στη δεκαετία του 1950, αντιδρώντας στην περιστασιακά αντιαιγυπτιακή και αντιαραβική πολιτική της ∆ύσης, η Αίγυπτος,
παρά τον αδέσμευτο προσανατολισμό της, συστρατεύτηκε με τη Σοβιετική Ένωση. Το αποτέλεσμα ήταν ο υπερφαλαγγισμός της αντισοβιετικής πολιτικής της ανάσχεσης στη Μέση Ανατολή με τη δυναμική παρουσία της Μόσχας στο χώρο (Αίγυπτος, Συρία) και την πολεμική του Νάσσερ εναντίον της ηγεμονίας του χώρου από την Ουάσινγκτον και τους τοποτηρητές της. Στη δεκαετία του 1970, η Αίγυπτος πάλι ανέτρεψε τα δεδομένα με την εκπαραθύρωση των Σοβιετικών από την Αίγυπτο και τη δραματική στροφή του Προέδρου Σαντάτ προς την Ουάσινγκτον η οποία σήμερα είναι ο μεγαλύτερος αρωγός της Αιγύπτου στρατιωτικά και οικονομικά. Σε αντάλλαγμα, η Αίγυπτος παρέχει σημαντικές διευκολύνσεις στις ΗΠΑ, συμμετέχει σε κοινά γυμνάσια και επιτρέπει την διέλευση του αμερικανικού στόλου μέσα από την ∆ιώρυγα του Σουέζ. Σε σχετικά
σύντομο χρονικό διάστημα, η Αίγυπτος κατόρθωσε να ξεφύγει από την απομόνωση που της επέβαλε η συνομολόγηση ειρήνης με το Ισραήλ και να επανέλθει στους κόλπους των αραβικών και ισλαμικών οργανώσεων, όπου και θεωρείται, ηγέτιδα χώρα των Αράβων.

Ο φιλοαμερικανικός προσανατολισμός της Αιγύπτου, ο ηγετικός της ρόλος ανάμεσα στους Άραβες, αλλά και η στρατηγική της απόφαση για ειρήνη, ή ορθότερα, μη-πολέμου με το Ισραήλ (μέχρι να εξομαλυνθούν και οι σχέσεις του Ισραήλ με τη Συρία και τους Παλαιστίνιους) είναι το βασικό πλαίσιο οποιασδήποτε προσέγγισης προς το Κάϊρο από ελληνικής πλευράς. Μία, όμως,
από τις πιο πάνω παραμέτρους, ο ηγετικός ρόλος της Αιγύπτου, αντιμάχεται εξ υπαρχής τον τουρκοϊσραηλινό άξονα. Αντιμάχεται ταυτόχρονα και την προσπάθεια της Αμερικής να δημιουργήσει, όπως ιδεωδώς φαίνεται να επιδιώκει, την βάση ενός περιφερειακού συστήματος ασφάλειας υπό την ηγεμονία της, που να συμπεριλαμβάνει και την Ιορδανία. Για την Αίγυπτο, μία τέτοια πολιτική αναβιώνει δυσάρεστες μνήμες της δεκαετίας του 1950. Επιπρόσθετα, η Αίγυπτος
δεν θ’ ανεχθεί να λάβει μέρος σε μία συμμαχία, της οποίας τα δύο ηγετικά μέλη10  είναι μη-αραβικά Κράτη, των οποίων η προϊστορία και εμπειρία με τον αραβικο Κόσμο δεν υπήρξε ευχάριστη αλλά ούτε και αρεστή.

Η Αίγυπτος θα συνεχίζει να δίνει έμφαση στις διμερείς της σχέσεις. Με το Ισραήλ η «ψυχρή ειρήνη» θα παραμένει μέχρι το εβραϊκό κράτος να τηρήσει τις υποσχέσεις του έναντι των Παλαιστινίων και να αποκαταστήσει τις σχέσεις του με τη Συρία επιστρέφοντας τα Υψώματα του Γκολάν. Οι διμερείς σχέσεις με τις ΗΠΑ θα εξυπηρετήσουν την εξωτερική πολιτική του Καΐρου για πολιτικο-στρατιωτικούς λόγους. Αλλά εξίσου σημαντικός λόγος είναι και η οικονομική εξάρτηση της Αιγύπτου από δυτική βοήθεια, ιδιωτικά κεφάλαια και τις εξαγωγές της (πρώτες ύλες και ενέργεια), περιλαμβανομένης και της Τουρκίας. Η τελευταία αγοράζει από την Αίγυπτο σημαντική ποσότητα φυσικού αερίου.

Στο μεσανατολικό χώρο θα πρέπει επίσης να υπογραμμισθεί η σταδιακή ομαλοποίηση των σχέσεων Αιγύπτου - Τεχεράνης. Βασικός λόγος το γεγονός ότι το Ιράν έπαψε να θεωρείται πλέον αποσταθεροποιητικός παράγων στην ευρύτερη περιοχή.

Αναμφισβήτητα ο τουρκο-ϊσραηλινός άξονας που προφανώς στρεφόταν πρώτιστα κατά της Συρίας, αλλά και των Μουσουλμάνων γενικότερα, βοήθησε στην προσέγγιση Καΐρου - Τεχεράνης. Εάν ο τουρκο-ισραηλινός άξονας συνεχίσει να έχει μιλιταριστική υπόσταση, αναπόφευκτα θα συσπειρώσει περισσότερο τις δυνάμεις εκείνες των οποίων τα συμφέροντα επηρεάζει. Ωστόσο, ιστορικά οι συσπειρώσεις στον αραβο-μουσουλμανικό κόσμο δεν χαρακτηρίζονται από συνέπεια και συγκεκριμένα αποτελέσματα. Πιο αποτελεσματικό μέτωπο κατά του άξονα Ισραήλ-Τουρκίας είναι η γενικότερη καταδίκη του και από μη μουσουλμανικές χώρες, όπως είναι η Ελλάδα και η Κύπρος, και, όπως πρωτύτερα τονίστηκε, η εμπέδωση της ειρήνης στον ευρύτερο χώρο, διότι, ως στρατιωτική συμμαχία, ο τουρκο-ισραηλινός άξονας αξιώνει αντιπάλους.

Η Ελλάδα διατηρεί παραδοσιακά φιλικές σχέσεις με την Αίγυπτο. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν προστάτευσε τον αιγυπτιακό Ελληνισμό από τον αραβικό εθνικισμό και τον ισλαμικό φονταμενταλισμό που, σε περιόδους φιλοαραβικών εξάρσεων, στην Ελλάδα, δεν πρέπει να ξεχνάμε. Υπάρχει, όμως, συναντίληψη Αθηνών-Καΐρου σε ένα ευρύ πεδίο της εξωτερικής πολιτικής.

Οι πρόσφατες εξελίξεις και η διατάραξη των σχέσεων Ισραήλ – Τουρκίας διαμορφώνουν νέες στρατηγικές στην ευρύτερη περιοχή μετά την διάσπαση του ισραηλινο-τουρκικού άξονα που αποτελεί σημείο συναντίληψης, διότι άπτεται του θέματος ασφάλειας και των δύο Κρατών. Ορθά η Ελλάδα και η Αίγυπτος είχαν συστρατευθεί εναντίον του άξονα Τουρκίας -Ισραήλ και ορθά διαμηνύουν ότι υπάρχει κόστος στην προσπάθεια ανατροπής ισοζυγίων στην περιοχή. Το θέμα, όμως, χρειάζεται λεπτότητα χειρισμού για πολλούς λόγους που η Ελλάδα η Κύπρος και η Αίγυπτος θα πρέπει να εκμεταλλευτούν.

β. ΣΥΡΙΑ

Επίσημη ονομασία: Αραβική ∆ημοκρατία της Συρίας. Πρωτεύουσα:

∆αμασκός. Έκταση: 185.180 τ. χλμ. Πολίτευμα: ∆ημοκρατία. Ο συνολικός πληθυσμός της ανέρχεται σε 22.500.000 περίπου εκ των οποίων το 90% είναι  μουσουλμάνοι και οι υπόλοιποι χριστιανοί. Οι σουνίτες αποτελούν το 85% του μουσουλμανικού πληθυσμού, οι Αλαουίτες το 10%, οι ∆ρούζοι το 3%, οι Ισμαηλίτες το 2% και υπάρχει επίσης μια μικρή κοινότητα δωδεκαδιστών σιιτών. Παρατηρείται δηλαδή η ίδια κοινωνική και θρησκευτική πολυδιάσπαση με το Ιράκ, η ίδια λαϊκιστική τριτοκοσμικού τύπου σοσιαλιστική ιδεολογία του Μπάαθ και η ίδια μονοπώληση της εξουσίας από μία εθνότητα: τους Τακριτίς στο Ιράκ, τους Αλαουίτες στη Συρία.

Είναι μία χώρα της Ν∆ Ασίας. Συνορεύει Β και Β∆ με την Τουρκία, Ν με την Ιορδανία, Ν∆ με τον Λίβανο, ∆ βρέχεται από την Μεσόγειο θάλασσα και Α συνορεύει με το Ιράκ. Η Συρία αποτελείται κυρίως από βουνά και μία τεράστια πεδιάδα στην ανατολική περιοχή. Στα σύνορα με το Ισραήλ βρίσκονται τα υψώματα του Γκολάν τα οποία βρίσκονται υπό ισραηλινή κατοχή από το 1967 καιαποτελούν έκτοτε πηγή έντασης ανάμεσα στις δύο χώρες.

Οι κάτοικοί της είναι κυρίως Άραβες, υπάρχουν όμως Κούρδοι καθώς και αρκετοί Αρμένιοι. Ο χριστιανισμός αποτελεί τη μεγαλύτερη μειονοτική θρησκεία.

Η βιομηχανία απασχολεί το 1/7 του εργατικού δυναμικού. Παράγονται τσιμέντο, υφάσματα, λιπάσματα και χαλιά. Η γεωργία απασχολεί το 1/4 του εργατικού δυναμικού. Οι πιο αποδοτικές καλλιέργειες είναι το βαμβάκι και ο καπνός. Στο υπέδαφός της βασική ορυκτή πηγή είναι το πετρέλαιο. Υπάρχουν επίσης πηγές φυσικού αερίου και φωσφορικών αλάτων. Αρχηγός του κράτους είναι ο πρόεδρος, που εκλέγεται για πενταετή θητεία, και ηγείται της κυβέρνησης. Βασικό ζητούμενο της Συρίας αποτελεί η εισδοχή και ενσωμάτωσή της στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Από τις αρχές του 2001 η συρο-ισραηλινή διαμάχη χαρακτηρίζεται από τους δυο ως «συνοριακή φιλονικία» και όχι ως «διένεξη συνύπαρξης» όπως χαρακτηρίζονταν μέχρι τότε.

Η Συρία, της οποίας η ∆αμασκός υπήρξε το κέντρο της αραβικής αντίστασης και του εθνικισμού που αντιστρατεύτηκε και καταπολέμησε τον οθωμανικό ιμπεριαλισμό, βρίσκεται σήμερα σε δεινή κατάσταση, τη δεινότερη ίσως της σύγχρονης ιστορίας της. Το τέλος του ψυχρού πολέμου αφαίρεσε από τη Συρία ένα σημαντικό στήριγμα στη μορφή της διεθνούς της υποστήριξης από τη Σοβιετική Ένωση και τον ανατολικό συνασπισμό και σταμάτησε, ταυτόχρονα και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, μια αξιόπιστη πηγή προμήθειας πολεμικού υλικού. Για διάφορους λόγους και ατυχείς συγκυρίες όπως π.χ. η δολοφονία του Γιτζάκ Ραμπίν, η Συρία έμεινε έξω από τη διαδικασία ειρήνης. Επιπλέον η ισραηλινο-τουρκική συμμαχία άνοιξε δύο μέτωπα εναντίον της Συρίας, μία κατάσταση που αφήνει τη ∆αμασκό ευάλωτη σε πολιτικοστρατιωτικούς εκβιασμούς που ήδη εκδηλώθηκαν με την τουρκο-συριακή κρίση τον Οκτώβριο του 1998. Το καθεστώς της Συρίας αντιμετωπίζει και σοβαρά εσωτερικά προβλήματα μετά τον θάνατο του Άσσαντ.

Η Συρία, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλη αραβική χώρα είχε επηρεαστεί δυσμενέστατα από την κατακόρυφη πτώση των τιμών του πετρελαίου. Αν και δεν είναι ευρέως γνωστό, το πετρέλαιο αποτελεί την μεγαλύτερη πηγή ξένου συναλλάγματος για τη Συρία. Η ∆αμασκός είναι δέκτης οικονομικής βοήθειας, κυρίως από την Σαουδική Αραβία και ενδεχομένως και

10Περιοδικό ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ, τεύχος 7, σελ. 25  

από το Ιράν, που παραμένει ο πιο σημαντικός σύμμαχος της στην αντιπαράθεση της με το Ισραήλ και την Τουρκία.

Μετά την εξομάλυνση των σχέσεων Ισραήλ - Αιγύπτου, η Συρία θεωρείται η ηγέτιδα δύναμη του «απορριπτικού» μετώπου. Είναι όμως γνωστό ότι επί διακυβερνήσεως Ράμπιν-Πέρες άρχισαν ουσιαστικές συνομιλίες μεταξύ Ισραήλ και Συρίας στη φάση της αρχής ανταλλαγής «εδαφών για ειρήνη». Οι Ράμπιν - Πέρες ήταν αποφασισμένοι να επιστρέψουν τα Υψώματα Γκολάν με αντάλλαγμα την ειρήνη στο μέτωπο Συρίας - Λιβάνου. Η δολοφονία του Ράμπιν και η άνοδος του συνασπισμού του Λικούντ στο Ισραήλ, τερμάτισε την προσπάθεια αυτή.

Όμως, οι Ισραηλινοί γνωρίζουν ότι χωρίς την επιστροφή των κατεχομένων συριακών εδαφών καμία κυβέρνηση στη Συρία, δεν πρόκειται να υποχωρήσει ούτε να δεχτεί να αποδεχτεί ισραηλινή ηγεμονία. Η Συρία κρατά σταθερή γραμμή στο θέμα αυτό. Οι Ισραηλινοί επίσης γνωρίζουν ότι μόνο όταν εξομαλυνθούν οι σχέσεις τους με η ∆αμασκό θα τερματισθεί η εμπόλεμη κατάσταση με τους Άραβες. Επιπρόσθετα, ειρήνη με η Συρία θα ανοίξει ίσως και τον δρόμο για προσέγγιση με την Τεχεράνη. Εδώ υπεισέρχεται ο παράγοντας Τουρκία. Από τη σκοπιά της τελευταίας, η συμμαχία με το Ισραήλ αποσκοπεί κατά μέρος στο να προκαταλάβει εξελίξεις στο μέτωπο Συρίας - Ισραήλ που δεν είναι της αρεσκείας της Άγκυρας. Όμως στρατηγικός στόχος της Ιερουσαλήμ είναι ειρήνη με τους Άραβες. Υπάρχουν δηλαδή όρια στη συμμαχία Ισραήλ - Τουρκίας, κάτι που
διαφάνηκε και στην κρίση Νοε-∆εκ 1998 όταν το Ισραήλ κράτησε αποστάσεις από την επιθετικότητα της Άγκυρας, παρά το γεγονός ότι ήταν η συμμαχία Ισραήλ - Τουρκίας που αποθράσυνε την Άγκυρα. Εξομάλυνση των σχέσεων Ισραήλ - Συρίας αντιστρατεύεται τα συμφέροντα της Τουρκίας, που εξυπηρετούνται με αντιπαραθέσεις, αντιπαλότητες και με την υπόθαλψη αστάθειας στην περιοχή.

Όμως, όπως ήδη τονίσθηκε, η Ελλάδα πρέπει να επαγρυπνά διότι οι παραδοσιακές σχέσεις Ελλάδας - Συρίας είναι στόχος περίτεχνης προπαγάνδας και παραπληροφόρησης, που παρουσιάζει την Ελλάδα να συναλλάσσεται με κράτη «παρίες», όπως είναι κατά τους δυτικούς, η Συρία και το Ιράν, και ότι η Ελλάδα υποθάλπει την τρομοκρατία υποστηρίζοντας το ΡΚΚ. Ένα πολύ συγκεκριμένο σημείο αιχμής, στο οποίο εστιάζεται η τουρκική και φιλο-ισραηλινή προπαγάνδα, είναι η υποτιθέμενη ύπαρξη μυστικής αμυντικής συμφωνίας μεταξύ Αθήνας και ∆αμασκού. Εάν, όντως, υπάρχει τέτοια συμφωνία αυτή πρέπει να τύχει περαιτέρω εκτίμησης ως προς το που αποσκοπεί και στοχεύει. Εάν δεν υφίσταται, τότε επειγόντως πρέπει να μελετηθούν τρόποι ώστε να καταπολεμηθεί η Τουρκική προπαγάνδα που στο θέμα αυτό έχει κερδίσει τις εντυπώσεις και έχει επιφέρει τεράστια ζημιά στην εξωτερική μας πολιτική.

Οι Σχέσεις της Συρίας με τη Hamas

Η στρατηγική της Συρίας, έναντι της Hamas, στηρίζεται σε δύο αντιτιθέμενους παράγοντες. Από τη μία Αλαουτικό καθεστώς του Assad δεν μπορεί να επιτρέψει την εγκαθίδρυση Ισλαμικού τύπου δημοκρατίας σε μια χώρα που υπάρχει μεγάλος αριθμός μειονοτήτων και διαφορετικών θρησκευτικών δογμάτων και από την άλλη η υποστήριξη της Hamas της προσφέρει στρατηγικές επιλογές εναντίον του Ισραήλ. Το κοσμικό καθεστώς Assad βλέπει τον ισλαμικό εξτρεμισμό ως βασικό εχθρό του, αλλά την ίδια στιγμή χρησιμοποιεί τον εξτρεμισμό ως όπλο κατά του Ισραήλ, των ΗΠΑ και του Συριακού λαού. Σε αυτό το πλαίσιο αναφοράς γίνεται κατανοητό γιατί ενώ το καθεστώς Assad δεν 13  επέτρεψε την ανάπτυξη της Αδελφότητας των Μουσουλμάνων στη Συρία
εντούτοις παρείχε υποστήριξη στη Hamas


Τα παρακάτω γεγονότα επιβεβαιώνουν τις στρατηγικές επιλογές της Συρίας: 

Ο Mahmoud Al Jahar, ανώτερος ηγέτης της Hamas, σε συνέντευξη στην τηλεόραση του Al-Jazeera, το Φεβρουάριο του 2009, δήλωσε ότι «Η Συρία έχει πολύ καλές σχέσεις με τη Hamas, αλλά πολύ κακές σχέσεις με τη μουσουλμανική Αδελφότητα. Περισσότεροι από 24.000 άνθρωποι, μέλη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, έχασαν τη ζωή τους το 1982 [στη Χάμα] από το Συριακό καθεστώς.»

Η Συρία παρέχει καταφύγιο, στη ∆αμασκό, στον Khaled Meshaal,  ανώτερο μέλος της Hamas και παράσχει όπλα και εκπαίδευση στη Hamas. Μέλη της Hamas, από τη Λωρίδα της Γάζας, εναλλάσσονται στη Συρία για τη βασική τους εκπαίδευση. Εκτιμάται ότι χιλιάδες αγωνιστές έχουν εκπαιδευτεί στη Συρία από εκπαιδευτές που έμαθαν τις τεχνικές τους στο Ιράν. Υπάρχουν μέχρι και 100  εκπαιδευόμενοι της Hamas στη Συρία ανά πάσα στιγμή για την εκμάθηση της τελευταίας τρομοκρατικής τεχνικής για τη μακρά εκστρατεία της Hamas εναντίον του Ισραήλ. Το Μάρτιο του 2008, η εφημερίδα The Sunday Times του Λονδίνου εμφάνισε μια συνέντευξη με ένα ανώτερο στέλεχος που ανήκει στην στρατιωτική πτέρυγα της Hamas. Σύμφωνα με αυτό, μαχητές της Hamas υποβλήθηκαν σε προχωρημένη εκπαίδευση, στο Ιράν και τη Συρία, για την κατασκευή όπλων, και στη χρήση ρουκετών. Η εκπαίδευση στη χρήση ρουκετών περιελάμβανε τις ρουκέτες Qassam, που χρησιμοποιούνται για την επίθεση κατά του Ισραήλ σε σχεδόν καθημερινή βάση, καθώς και τους 122 χιλιοστών πυραύλους Grad που έπληξαν την ισραηλινή πόλη Ασκελόν κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης “Συμπαγές Μολύβι” το ∆εκέμβριο του 2008 και τον Ιανουάριο του 2009.  Η αναγκαστική συνύπαρξη Συρίας και Hamas ενδεχομένως να οδεύει στο τέλος της. Οι παρακάτω παράγοντες συνηγορούν στην διαπίστωση αυτή:  Ο Mahmud Al Jahar άφησε να εννοηθεί, στο Al Jazeera, ότι οι ισλαμιστές έχουν ενισχυθεί από συμμαχίες με άλλους ισλαμιστές και όχι από συμμαχίες με καθεστώτα των οποίων η ιστορία ή το θρησκευτικό υπόβαθρο έρχεται σε σύγκρουση με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα.  Η Συριακή υλικοτεχνική υποστήριξη δεν είναι πλέον τόσο απαραίτητη στη Hamas.

Η ολοκληρωτική ιδεολογία της Hamas έρχεται σε αντίθεση με το καθεστώς Assad.

Οι Σχέσεις της Συρίας με τη Hezbollah Ιράν και Συρία είχαν εργαστεί από κοινού για την ενοποίηση των Σιιτών οι οποίοι, από τις αρχές του 1980, ήταν διαχωρισμένοι σε δύο οργανώσεις: στην AMAL και στην Hezbollah. Ο διαχωρισμός αυτός εξακολουθεί να υφίσταται.

11 From Hama to Hamas: Syria's Islamist Policies by Farid Ghadry in Focus Quarterly Spring 2009 http://www.jewishpolicycenter.org/830/from-hama-to-hamas-syrias-islamist-policies14 

Μέχρι το 1988, η Hezbollah ήταν η κυρίαρχη δύναμη όχι μόνο στο νότιο Λίβανο, όπου η ίδια αναδείχθηκε ως πρωτοπόρα της αντίστασης εναντίον της κατοχής του Ισραήλ, αλλά και στη Βηρυτό, η οποία θα παραμείνει υπό συριακή κατοχή για τα επόμενα δεκαεπτά χρόνια. Η Hezbollah άνθισε υπό την Συριακή κατοχή.  Η εθνοτική σύσταση του Συριακού πληθυσμού περιλαμβάνει Άραβες (συντριπτική πλειοψηφία) και Κούρδους. Από θρησκευτική άποψη, οι Άραβες και Κούρδοι Σουνίτες αποτελούν την πλειοψηφία 12 , ενώ, υπάρχουν τρεις σιιτικές
σέκτες (Αλαουίτες, ∆ρούζοι και Ισμαηλίτες), καθώς και αρκετές μικρές χριστιανικές αιρέσεις - μειονότητες. Η σιιτική σέκτα των Αλαουιτών συνιστά θρησκευτική μειονότητα 13.

Στη χώρα, εδώ και 48 χρόνια, ισχύει η «κατάσταση έκτακτης ανάγκης»,  που έχει ως αποτέλεσμα το δημοκρατικό έλλειμμα και τον υψηλό αριθμό πολιτικών κρατούμενων. Επικρατεί κοινωνική ανισότητα, καθώς το κράτος ελέγχεται από το κόμμα Μπάαθ, την προνομιούχα τάξη της σιιτικής σέκτας των Αλαουιτών, τους αξιωματικούς των ενόπλων δυνάμεων και τα στελέχη των δυνάμεων ασφάλειας, ενώ έχει υψηλό δείκτη διαφθοράς. Ο αείμνηστος Πρόεδρος Hafez Al Assad έτρεφε απεριόριστο σεβασμό στο πρόσωπο του Ayatolah  Khomeini. Η Συριακή κυβέρνηση όχι μόνο έκανε τα στραβά μάτια στις δραστηριότητες της σιιτικής οργάνωσης στο Λίβανο, αλλά διευκόλυνε την παροχή των ιρανικών πυραύλων στη Hezbollah. Ήταν ήδη γνωστό πολλούς μήνες πριν την εισβολή των Ισραηλινών το 2006 ότι η Hezbollah κατείχε μεταξύ 10.000 και 12.000 πυραύλων εκ των οποίων 7.000 έως 8.000 των 107 χιλιοστών και ρουκέτες Κατιούσα, που σχεδόν το σύνολο τους διατέθηκαν απευθείας από τα υπάρχοντα αποθέματα του Ιρανικού στρατού 14.

 Η Συρία έγινε ο δρόμος διέλευσης για τα ιρανικά όπλα και αποτέλεσε ασφαλές καταφύγιο για τα γραφεία,  το προσωπικό και την οργάνωση, όχι μόνο για τη Hezbollah, αλλά και για τις Παλαιστινιακές τρομοκρατικές ομάδες και από το 2003, των ισλαμιστών τρομοκρατών που δρουν στο Ιράκ. Η σημασία της Συρίας αυξάνεται καθώς οι αρχές της Τεχεράνης έχουν καταστήσει σαφώς την δέσμευσή τους να στηρίξουν τη Hezbollah και τις παλαιστινιακές ομάδες, που οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούν ως τρομοκράτες, αφού τους θεωρούν μαχητές στο δρόμο του Θεού, θεώρηση που διευκολύνει τη διείσδυση στον Αραβικό κόσμο και την προώθηση της ηγεσίας τους στον ισλαμικό κόσμο. Στη χώρα πρόσφατα ξέσπασαν επεισόδια όπου ο καταπιεσμένος λαός ζητά περισσότερη ελευθερία και δημοκρατία, αγανακτισμένος από το καθεστώς του Bashar Al Assad που με το πρόσχημα της διατήρησης του κοσμικού κράτους δικαιολογεί την προσκόλλησή του στην εξουσία.

Η Hezbollah υπερασπίστηκε την κυβέρνηση Assad σε αρκετές περιπτώσεις, εκφράζοντας την υποστήριξη της, καθώς υιοθετεί την άποψη ότι υπάρχει μια δυτική συνωμοσία εναντίον της Συρίας και ολόκληρης της περιοχής.

Υποστήριξε επίσης ότι το δυτικό σχέδιο βασίζεται στη διαίρεση της περιοχής με βάση τις θρησκευτικές γραμμές. Ο ηγέτης της οργάνωσης Sayent Hassan  Nasrallah, δήλωσε ότι, αν η Συρία δεχθεί στρατιωτική επίθεση, τότε «θα ακολουθήσει ένας πόλεμος που θα καταπιεί ολόκληρη την περιοχή»,

12 DAM NIKOLAOS VAN (1981), σ. 15

13 http://ksipnistere.blogspot.com/2011/04/blog-post_6310.html

14 http://www.meforum.org/2531/iran-syria-hezbollah-axis15

υπονοώντας ότι η Hezbollah θα μπορούσε να ξεκινήσει τη στρατιωτική δράση εναντίον του Ισραήλ. Σε περίπτωση ανατροπής του Assad, ο πιθανός διάδοχος του Μπααθικού καθεστώτος θα επαναδιαπραγματευθεί τις περιφερειακές σχέσεις τις χώρας. Μια πιο δημοκρατική Συρία θα είναι πιθανότατα μια σουνιτική Συρία που θα λειτουργεί με βάση το ισλαμικό δίκαιο. Είναι αμφίβολο εάν μια Συρία που οδηγείται από τη Μουσουλμανική κοινότητα, ή από μια συνομοσπονδία των δυνάμεων που είναι ενάντιες στον Assad, θα συνέχιζε να υποστηρίζει την αντίσταση κατά του Ισραήλ, και θα συνέχιζε τις σχέσεις με το Ιράν. Αντιθέτως μπορεί, αφού παραμερίσει τον υπάρχοντα "άξονα της αντίστασης" (Ιράν – Hezbollah), να ενδιαφερθεί για ένα νέο αραβικό εθνικιστικό μέτωπο, το οποίο θα μπορούσε να ενώσει την Αίγυπτο, τους Παλαιστίνιους, και άλλα μετά-δικτατορικά αραβικά κράτη σε μια συμμαχία που να αντιτάσσεται στο Ισραήλ και τις ΗΠΑ.

Ακριβώς εδώ διαφαίνεται η απειλή για τη Hezbollah που όχι μόνο είναι απτή,  αλλά έχει και ευρείες περιφερειακές επιπτώσεις. Η Συρία έχει κατηγορηθεί για αποστολή και υποστήριξη τζιχαντιστών στο Ιράκ καθώς και στο Λίβανο. Η δολοφονία το 2005 του Λιβανέζου πρωθυπουργού Rafic Harriri, ανάγκασε τη Συρία να αποσύρει τις δυνάμεις κατοχής από το Λίβανο. Χωρίς την υποστήριξη της Συρίας, θα γινόταν εξαιρετικά δύσκολο για τη Hezbollah να προμηθευτεί όπλα στο Λίβανο, ιδίως σε περίπτωση πολέμου. Υπάρχει επίσης ένα πολιτικό ρίσκο. Τι θα συμβεί αν ο τυχόν νέος κυβερνήτης της Συρίας ασκούσε μια ήπια πολιτική έναντι του Ισραήλ και κατηγορούσε τη Hezbollah αφενός για προσπάθεια εγκαθίδρυσης ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος και αφετέρου ότι είναι μια υποκριτική θρησκευτική κίνηση. Η Hezbollah είναι ευάλωτη και στις δύο κατηγορίες. Έτσι μπορούν να εξηγηθούν οι επιθετικές δηλώσεις του Σεΐχη
Hassan Nasrallah έναντι των Hosni Mubarak στην Αίγυπτο, Muamar Kantafi στη Λιβύη, και της βασιλικής οικογένειας της Σαουδικής Αραβίας. Ταυτόχρονα παραμένει σιωπηλός για τη συμπεριφορά του Assad στη Συρία και του καθεστώτος του Ιράν.


γ. ΛΙΒΑΝΟΣ

Επίσημη ονομασία: ∆ημοκρατία του Λιβάνου Πρωτεύουσα: Βηρυτός

Έκταση: 10.230 τ. χλμ. Πολίτευμα: ∆ημοκρατία. Ο πληθυσμός του Λιβάνου ανέρχεται σε 4,028 εκατ. κατοίκους. Ο μη μουσουλμανικός πληθυσμός ανέρχεται σε ποσοστό γύρω στο 40% και το υπόλοιπο 60% αναφέρεται σε μουσουλμάνους διαφόρων τάσεων, με την εξής κατανομή: σιίτες 58%, σουνίτες 32%, δρούζοι 10%.

Είναι μία μικρή χώρα της Ν∆ Ασίας. Συνορεύει Β και Α με τη Συρία, Ν με το Ισραήλ και ∆ βρέχεται από τη Μεσόγειο θάλασσα. Οι κάτοικοί της είναι κυρίως Λιβανέζοι, ενώ υπάρχουν και μειονοτικές ομάδες Αρμενίων, Συρίων και Κούρδων.

Η γεωργία απασχολεί περίπου το 10% του εργατικού δυναμικού. Η βιομηχανία απασχολεί το 1/6 του εργατικού δυναμικού. Παράγονται τσιμέντο, χαρτί, δέρμα και διατροφικά προϊόντα.

Αρχηγός του κράτους είναι ο πρόεδρος. Οι έδρες στην Εθνοσυνέλευση καλύπτονται εξ ημισείας από χριστιανούς και μουσουλμάνους. 16

Ο Λίβανος ήταν τμήμα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας από το 1516 έως το 1918, Το 1919 ο Λίβανος απέκτησε αυτονομία υπό την επίβλεψη των Γάλλων.

Το 1969 η P.L.O εγκατέστησε βάσεις στον Λίβανο. Αυτό συνέβαλε στην έναρξη εχθροπραξιών μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων, υποδαυλιζόμενοι από Ισραήλ και Συρία. Από το 1992 έχει ξεκινήσει ένα πρόγραμμα λήθης του εμφυλίου και ανάπτυξης. O Λίβανος αρνείται να δεχθεί την παραμονή εντός των γεωγραφικών του ορίων των εκατοντάδων χιλιάδων Παλαιστινίων προσφύγων.

Επίσης 20.000 Σύριοι στρατιώτες βρίσκονται στο έδαφός του, με αποτέλεσμα Λίβανος και Συρία να λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία.

Ο Λίβανος ανεξαρτητοποιήθηκε από τη Γαλλική αποικιοκρατία το 1946  υιοθετώντας ένα σύνταγμα σύμφωνα με το οποίο δεν χαρακτηριζόταν ως Αραβικό κράτος και για το λόγο αυτό δεν προσχώρησε στον Αραβικό Σύνδεσμο.

Η άποψη αυτή ήταν της πλειοψηφίας της χώρας που αποτελείτο από Χριστιανούς Μαρωνίτες, ενώ η Μουσουλμανική μειονότητα θεωρούσε τη χώρα κομμάτι του Αραβικού Έθνους.

Ο Λίβανος είναι η χώρα αντιθέσεων. Ο βόρειος Λίβανος των Μαρωνιτών, ∆ρούζων και Σουνιτών γνώρισε την ανάπτυξη και τον πλούτο, ενώ ο νότιος των σιιτών, ιδιαίτερα λόγω της Ισραηλινής κατοχής, ζει σε τριτοκοσμικές συνθήκες.

Μετά τον Αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1948, περισσότεροι από 110.000 παλαιστίνιοι, εκδιώχθηκαν ή εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρώα τους γη και να βρουν καταφύγιο ως πρόσφυγες στο Λίβανο. Μετά τον πόλεμο του 1967 ο αριθμός των προσφύγων έφτασε τις 300.000. Με την πάροδο του χρόνου, καθώς οι παλαιστίνιοι καθοδηγούνταν από την PLO του Yasser Arafat, έρχονταν σε ρήξη με ορισμένες ένοπλες ομάδες ντόπιων Λιβανέζων, προκαλώντας πολιτική αστάθεια στην χώρα.

Η Συρία εισέβαλε στο Λίβανο το 1976, κατόπιν αιτήματος της κυβέρνησης του Λιβάνου και του Αραβικού Συνδέσμου για την προστασία των χριστιανών Μαρωνιτών με 40.000 στρατό, και αποχώρησε το 2005. Κατά τη διάρκεια της περιόδου αυτής οι ισορροπίες διαφοροποιήθηκαν με αποτέλεσμα, η Συρία να στραφεί προς τους Παλαιστίνιους και οι Χριστιανοί Μαρωνίτες του Λιβάνου προς το Ισραήλ.

Το 1982 το Ισραήλ κατέλαβε το νότιο Λίβανο και διατήρησε την κατοχή για 20 χρόνια, με αποτέλεσμα την συσπείρωση των σιιτών Μουσουλμάνων.

Σήμερα, στο νότο του Λιβάνου ζουν σε στρατόπεδα προσφύγων 350 χιλιάδες παλαιστίνιοι, ήτοι το 10% του πληθυσμού της χώρας, απομονωμένει αφενός από το Λίβανο που τους θεωρεί ως αποσταθεροποιητικό παράγοντα της χώρας και αφετέρου από το Ισραήλ που τους εκτόπισε.

Η κατάσταση στο Λίβανο συνεχίζει να περιπλέκεται καθώς ο μουσουλμανικός πληθυσμός αυξάνεται και ξεπερνά το Χριστιανικό, ενώ ταυτόχρονα παρουσιάζεται ραγδαία αύξηση των σιιτών μουσουλμάνων, έναντι των σουνιτών. Μετά την εμφύλια σύρραξη στα τέλη της δεκαετίας του 1980, η αναλογία Χριστιανών - Μουσουλμάνων στο κοινοβούλιο από 6:5  διαφοροποιήθηκε σε 4:6. Παρά τη σύνθεση αυτή η εθιμική πρακτική που επικρατεί, χωρίς να αναφέρεται στο σύνταγμα της χώρας, επέβαλε ο πρόεδρος 17  πρέπει να είναι χριστιανός Μαρωνίτης, ο πρωθυπουργός σουνίτης μουσουλμάνος και ο πρόεδρος της βουλής σιίτης. Λίβανος και Hezbollah

Η Hezbollah καταβάλει προσπάθεια για τον έλεγχο των μεγάλων πόλεων του Λιβάνου, με απώτερο στόχο τη μετατροπή των σουνιτών σε σιιτες, πράγμα που έχει καταφέρει έως ένα βαθμό στην Τύρο και πλέον η προσπάθειά της επικεντρώνεται στη Σιδώνα και τη Βηρυτό. Η προσπάθεια αυτή βασίζεται στο κοινωνικό πρόγραμμα που έχει αναπτύξει η οργάνωση, η οποία πρεσβεύει ότι δεν εκπροσωπεί μόνο τους σιίτες, αλλά όλο το Λιβανικό λαό και ιδιαίτερα τους πτωχούς και τους κατατρεγμένους του πολέμου. Η φιλοσοφία αυτή φαίνεται και στα πρώτα πολιτικά βήματα της Hezbollah όπου οι υποψήφιοι της προτιμούσαν να κατέρχονται στην πολιτική ως μεμονωμένοι και να αναζητούν πολιτικές συμμαχίες ευκαιρίας. Η οικονομική της ευρωστία χρησιμοποιείται για τη στήριξη των φτωχών σιιτών, μέσα σε ένα δυσμενές οικονομικό κλίμα, με διαφθορά στην κυβέρνηση και τη δυνατότητα δημιουργίας πελατειακών σχέσεων 15. Το δίκτυο κοινωνικής πρόνοιας προσφέρει τρόφιμα, υπηρεσίες υγείας - εκπαίδευσης και επεκτείνει τις δραστηριότητές της στην προσφορά στέγης για τους Λιβανέζους που επλήγησαν από τον τελευταίο πόλεμο. Τα ιδρύματα αυτά εξυπηρετούν όλους τους κατοίκους του Λιβάνου ανεξαρτήτως των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων, αν και βρίσκονται συγκεντρωμένα σε σιιτικές περιοχές. Η λειτουργία των ιδρυμάτων στηρίζεται σε εθελοντική εργασία, στην επιβολή φόρων αλλά και στην προσφορά χρημάτων από εύπορες μουσουλμανικές οικογένειες του εξωτερικού.

Το κοινωνικό δίκτυο, οι πολιτικές θέσεις της οργάνωσης, η ισλαμική της ιδεολογία και προπαντός η αντίσταση στον Ισραηλινό στρατό, αποτελούν τον λόγο της ευρείας απήχησης στις λαϊκές μάζες. Ο συνδυασμός της ιδεολογίας, της αντίστασης και η πολιτικοοικονομική ανάπτυξη προσφέρουν στην οργάνωση μια βιώσιμη εναλλακτική στρατηγική. Ο συνδυασμός αυτός της δίνει τη δυνατότητα να τυγχάνει υποστήριξης όχι μόνο από σιίτες μουσουλμάνους αλλά και Λιβανέζους που ανήκουν σε άλλες θρησκευτικές κοινότητες. Πολλοί, αν και διαφωνούν με την Ισλαμική ιδεολογία της οργάνωσης, δείχνουν ανοχή στις δραστηριότητές της επειδή θεωρούν κοινό εχθρό το Ισραήλ. Ένα από τα αποτελέσματα των ισραηλινών επιθέσεων σε επιλεγμένες περιοχές της Βηρυτού ήταν να διευρυνθεί ο ταξικός διαχωρισμός στο Λίβανο, γεγονός που ενδεχομένως θα οδηγήσει στην αύξηση της απήχησης της Hezbollah μεταξύ εκείνων που αισθάνονται ήδη αποξενωμένοι από το σχέδιο ανοικοδόμησης και ανάπτυξης της πρώην κυβέρνησης του υιού Hariri.

Οι σουνίτες του Λιβάνου αντιμετωπίζουν την προσπάθεια θρησκευτικής διείσδυσης των σιιτών με κηρύγματα στα τζαμιά. Οι καταπιεσμένοι σουνίτες, βρίσκονται σχεδόν υπό διωγμό αφού συνήθως φυλακίζονται για κάθε πράξη τρομοκρατίας ή βομβιστικής ενέργειας που συμβαίνει στην χώρα και βρίσκονται στο δίλημμα του σεβασμού των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ ή της συνέχισης της αντίστασης κατά του Ισραήλ όπως προτείνει το πολιτικό γραφείο της Hamas. Η άποψη της Hamas βρίσκει ανταπόκριση στους Παλαιστίνιους πρόσφυγες των στρατοπέδων Αΐν Χέλονα και του Νάχρ Ελ Μπάρεντ (στις ακτές του Λιβάνου), οι οποίοι αν και θεωρούν τους σιίτες
15. http://www.ardin.gr/node/48218 

αιρετικούς, πιστεύουν ότι το δίκαιο του αγώνα και προκειμένου να επιτευχθεί μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα δικαιολογεί μια έμμεση συμφωνία με την Hezbollah.

Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι η Hezbollah δεν επιδιώκει την επιβολή στη χώρα ενός Ισλαμικού καθεστώτος. Εκτός του ότι αυτό δεν προβλέπεται στο καταστατικό της οργάνωσης εκτιμάται ότι δε θα μπορούσε να επιβληθεί και λόγω της δημογραφικής ιδιαιτερότητας της χώρας και των μονίμως μεταλλασσόμενων συμμαχιών μεταξύ των διαφορετικών κοινοτήτων 16. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα,  η πλειοψηφία των χριστιανών υποστηρίζει τη Hezbollah, όχι μόνο ως αντίσταση κατά του Ισραήλ αλλά και ως αντίπαλο δέος στους σουνίτες του Χαρίρι, οι οποίοι εξελίχθηκαν σε πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα για αυτούς αφού τα τελευταία χρόνια μιλάνε για "παροχή" υπηκοότητας στους εκτοπισμένους Παλαιστίνιους, για να αλλάξουν τη δημογραφική ισορροπία μιας και σχεδόν όλοι οι παλαιστίνιοι πρόσφυγες είναι σουνίτες. Κάτι τέτοιο βέβαια, θα σήμαινε, πέρα από τις αλλαγές στο εσωτερικό της χώρας, ότι τελειώνει και το θέμα επιστροφής των παλαιστινίων στα εδάφη από τα οποία εκδιώχθηκαν, αφού θα είναι πλέον Λιβανέζοι πολίτες.

Στο πλαίσιο αυτό αναδεικνύεται η νέα κυβέρνηση του Στρατηγού Michel  Aoun, από μια συμμαχία δομημένη γύρω από τη σιιτική Hezbollah και το Ελεύθερο Πατριωτικό Ρεύμα (ΕΠΡ). Ο Στρατηγός Aoun ήταν ο επικεφαλής του λιβανέζικου στρατού, γνωστός για την αντίστασή του στο καθεστώς της Συρίας,  με τα στρατεύματα της οποίας συγκρούστηκε το Μάιο του 1989, 17. Για τους αουνιστές, η εθνική ακεραιότητα δεν κινδυνεύει μόνο από τη Συρία, αλλά από κάθε ξένη ανάμειξη, συμπεριλαμβανομένης της δυτικής και της αραβικής. Αν και επικεντρωμένη στη μεταρρύθμιση του κράτους, η κοσμική ρητορική των αουνιστών αφορά και τις κοινότητες. Όπως εξηγεί η Ρίμα, ενεργό στέλεχος του ΕΠΡ, που ζει στη χριστιανική συνοικία Αχραφίγε στη Βηρυτό, «ο Λίβανος δεν απειλείται πια από τους Σύριους ή τους Ιρανούς. Απειλείται, εδώ και χρόνια, από την ύπαρξη ενός σουνιτικού φονταμενταλισμού πολύ εχθρικού απέναντι στους χριστιανούς, μια ιδεολογία που τροφοδοτείται από τα αραβικά πετροδολάρια.

Πρέπει επομένως να συστήσουμε μέτωπο, κυρίως με τους σιίτες, αλλά και με τους σουνίτες που δεν υποστηρίζουν την “ομολογιακότητα”


Προτιμώ το Ιράν, που είναι μια χώρα με διανοούμενους, όπου γίνονται εκλογές και εκχωρούνται
κάποια δικαιώματα, σε σχέση με τη Σαουδική Αραβία, όπου οι γυναίκες δεν επιτρέπεται καν να οδηγούν αυτοκίνητο». Στο πλαίσιο αυτό οι Αραβικές χώρες παρίστανται ως θεατές και το Συριακό καθεστώς, με σκοπό να αποδυναμώσει τους σουνίτες, ενισχύει τους σιίτες με χρήματα και όπλα και με μεροληπτικές επεμβάσεις στα εσωτερικά πράγματα της χώρας

Σχέσεις με τους Χριστιανούς του Λιβάνου

Ο Λίβανος είναι μία χώρα ιδιαίτερη με πολλές φυλές, διαφορετικά θρησκεύματα, μοιρασμένες εξουσίες και άτυπα εσωτερικά σύνορα. Μια χώρα με κατοίκους υπερβολικά πλούσιους και πολύ περισσότερους φτωχούς. Μια κοινωνία στην οποία κυριαρχούν τα άκρα της χλιδής από τη μια και της εξαθλίωσης από την άλλη και από την οποία απουσιάζει η μεσαία τάξη. Το
16 http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1251604
17http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=51528

Ομολογιακότητα (confessionnalisme): πολιτικό σύστημα που εφαρμόζεται στον Λίβανο, βασιζόμενο στην αρχή της διανομής της ανώτατης και της εκτελεστικής εξουσίας αναλογικά σε εκπροσώπους των μεγαλύτερων θρησκευτικών ομολογιών (Μαρωνίτες, Σουνίτες, Σιίτες, Ελληνορθόδοξοι, ∆ρούζοι, Ουνίτες).  «Παρίσι της Μέσης Ανατολής» βίωσε εποχές και καταστάσεις ξεπερνώντας κάθε φορά κάθε προηγούμενο όριο. Γνώρισε την ακμή στην υπερβολή της κι έβαλε τον πήχη ψηλά, καθιστώντας αδύνατο το συναγωνισμό στον ορισμό της παρακμής.

Σε ένα γκράφιτι, στη συνοικία της Ασραφίγια της Βηρυτού που απεικονίζει ένα ψηφιδωτό του Λιβάνου, υπάρχουν Σουνίτες, ∆ρούζοι, Χριστιανοί, Σιίτες, παλαιστίνιοι πρόσφυγες, ισραηλινοί και Σύριοι στρατιώτες και δίπλα σε κάθε ένα από τους παραπάνω ένα φάντασμα. Το φάντασμα στη χώρα αυτή είναι το κυρίαρχο στοιχείο, του εμφυλίου, της στέρησης, της πείνας, της συσκότισης, των βομβιστικών επιθέσεων, των παγιδευμένων αυτοκινήτων, των αεροπορικών
βομβαρδισμών, των δολοφονημένων πολιτικών, της κρίσης που έφυγε κι αυτής που θα έρθει.

Ο έλεγχος της εξουσίας από τη Hezbollah προκαλεί φόβο στις άλλες πολιτικές παρατάξεις της χώρας και η δήλωση του τέως επίσκοπου των Μαρωνιτών, ότι η Hezbollah θέλει να επιβληθεί σε όλο το Λίβανο, προκαλεί ρίγη ανησυχίας και ανασφάλειας για το ποιο θα είναι το μέλλον της χώρας.

Διαβάστε τη συνέχεια στο παρακάτω σύνδεσμο
http://www.geetha.mil.gr/media/1.vima-ell-strat-skepsis/aigyptos_syria_livanos.pdf