O ρόλος των ελληνοαμερικανών πρακτόρων της CIA

Ο ΠΡΕΣΒΗΣ των Η.Π.Α. Φ. ΤΑΛΜΠΟΤ

O ρόλος των ελληνοαμερικανών πρακτόρων της CIA

Με την πάροδο του χρόνου, το ζητούμενο δεν ήταν αν οι Αμερικανοί βρίσκονταν πίσω από το πραξικόπημα του ’67, αλλά ποιοι Αμερικανοί; Η πρεσβεία; Η CIA; Η Στρατιωτική Αποστολή; Σ’ αυτό τον προβληματισμό, ήρθε να προστεθεί και μια υποκατηγορία: οι ελληνοαμερικανοί πράκτορες της CIA.


Ο ΠΡΕΣΒΗΣ Φ. ΤΑΛΜΠΟΤ

Ο Τάλμποτ λέει: «Υπήρχαν ορισμένοι Ελληνοαμερικανοί στον “σταθμό” του Μώρυ για τους οποίους δεν μπορώ να είμαι βέβαιος ότι δεν είχαν καμία ανάμειξη. Τόσο ο Μώρυ, όσο και η γυναίκα του (!) ήταν πολύ αντίθετοι στον Ανδρέα και σε κάθε κρίσιμο επεισόδιο τάσσονταν υπέρ μιας δυναμικής αμερικανικής παρέμβασης στην Ελλάδα. Δεν μπορώ να ξέρω το έκαναν χωρίς να το γνωρίζω».

Ο Κήλυ αναρωτιέται μήπως «κάποια χαμηλόβαθμα στελέχη της CIA στην Αθήνα είχαν πληροφορηθεί εκ των προτέρων για το πραξικόπημα Παπαδόπουλου και δεν είπαν τίποτε στους ανωτέρους τους» και απαντά ξεκάθαρα: «Ναι, θα ήταν δυνατό… Η CIA είχε πολύ στενή σχέση συνεργασίας με την ελληνική ΚΥΠ, και οι πρωτεργάτες του “πραξικοπήματος των συνταγματαρχών”, είχαν υπηρετήσει στην ΚΥΠ, είχαν συνεργαστεί με τους Αμερικανούς συναδέλφους τους μέσα στα χρόνια, συγκεκριμένα ο ίδιος ο Παπαδόπουλος, ο Μακαρέζος, ο Ρουφογάλης, ο Χατζηπέτρος, ο Ιωαννίδης και άλλοι. Η ελληνική ΚΥΠ ήταν κατά κύριο λόγο στρατιωτικής φύσης υπηρεσία και οι σχεδιαστές του πραξικοπήματος ήταν αξιωματικοί που ο κύριος προσανατολισμός τους ήταν στον τομέα των πληροφοριών […]. Ο σταθμός της αμερικανικής CIA ήταν γεμάτος με Ελληνοαμερικανούς υπαλλήλους που συμμερίζονταν ένα μίσος για τον Α. Παπανδρέου και για όλα όσα εκπροσωπούσε, που ήταν ακροδεξιού προσανατολισμού και ολόψυχα υπέρ του πραξικοπήματος του Παπαδόπουλου όταν συνέβη και που έχουν παραμείνει ένθερμοι απολογητές του από τότε και μετά».

Όπως άρχισε να αποκαλύπτεται μετά τις έρευνες για τη δολοφονία του Κέννεντυ, στους κόλπους της CIA λειτουργούσε μια «ελληνική μαφία» από ελληνοαμερικανούς πράκτορες, μεγάλη και τρανή! Την εποχή του πραξικοπήματος:* Επικεφαλής ήταν ο Τομ Καραμεσίνης, γνωστός και ως «Το Μεγάλο Μαχαίρι», πρώτος «σταθμάρχης» της CIA στην Αθήνα (1950-53). Είχε ανέβει τα σκαλιά της ιεραρχίας και ήταν υπαρχηγός της CIA, υπεύθυνος για τη «Συγκαλυμμένη Δράση», δηλαδή για επεμβάσεις (πραξικοπήματα) σε ξένες χώρες. Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Στο Στ. Ντηπάρτμεντ υπεύθυνος Ελληνικών Υποθέσεων ήταν ο Πητ Κορομηλάς και αναλυτής ο Χ. Λαγουδάκης.

* Στην Αθήνα, «δεξί χέρι» του Μώρυ ήταν ο Τζωρτζ Ιωαννίδης (που ήρθε εδώ από το Μαϊάμι μετά τη δολοφονία του Κέννεντυ), ιδιαίτερα δραστήριος, ο Γκας Αβράκωτος ή «Δρ Βρώμικος», υπεύθυνος επιχειρήσεων ο Στ. Μίλτον, υπεύθυνος ηλεκτρονικών παρακολουθήσεων ο Τζων Φατσέας (ως το 1966 σίγουρα) και σε άλλα καίρια πόστα ο Τζ. Στήβενς, ο Γ. Κάλαρης και άλλοι, όχι λίγοι. Θα άφηναν να κάνουν άλλοι δικτατορία στην πατρίδα τους;

Επίλογος (που θα μπορούσε να είναι και πρόλογος): ένας διάλογος Τζόνσον και έλληνα πρέσβη

Το 1967 είχε έρθει η ώρα της δικτατορίας στη χώρα μας. Δύο χούντες έδιναν αγώνα δρόμου ποια θα πρωτοπρολάβει, με κριτές τους Αμερικανούς που είχαν πάρει έγκαιρα τις αποφάσεις τους. Ο πρόεδρος Τζόνσον, άλλωστε, έβλεπε από νωρίς πού πάνε τα πράγματα. Έγινε έξαλλος με τον Γ. Παπανδρέου όταν τον κάλεσε στην Ουάσιγκτον τον Ιούνιο του ’64 για μια συνάντηση-παγίδα με τον τούρκο ομόλογό του Ινονού και δεν υπέκυψε στους πρωτοφανείς εκβιασμούς και τις άθλιες απειλές του. Όταν, μάλιστα, φεύγοντας ο Γ. Παπανδρέου πέρασε από το Παρίσι και είδε τον Ντε Γκωλ, ο Τζόνσον κάλεσε τον πρεσβευτή μας στην Ουάσιγκτον Αλ. Μάτσα και του επανέλαβε τις απειλές για μιας μορφής διχοτόμηση στην Κύπρο (Σχέδιο Άτσεσον), παραχώρηση του Καστελόριζου στους Τούρκους κ.ά. Ο Μάτσας του υπενθύμισε την απάντηση Παπανδρέου («καμιά Ελληνική Βουλή δεν θα μπορούσε να δεχτεί ένα τέτοιο Σχέδιο […] και το Ελληνικό Σύνταγμα δεν επέτρεπε σε μια ελληνική κυβέρνηση να παραχωρήσει ένα Ελληνικό νησί»), οπότε ακολούθησε ένας απίστευτος διάλογος:

Τζόνσον: «Τότε ακούστε με, κύριε πρέσβη. Γαμώ τη Βουλή σας και το Σύνταγμά σας! Η Αμερική είναι ελέφαντας. Η Κύπρος είναι ψύλλος. Και η Ελλάδα είναι ψύλλος. Αν αυτοί οι δύο ψύλλοι εξακολουθούν να φέρνουν φαγούρα στον ελέφαντα, μπορεί ο ελέφαντας να τους ρουφήξει μια και καλή με την προβοσκίδα του»!

Μάτσας: «Θα διαβιβάσω τις απόψεις σας στον πρωθυπουργό κ. Παπανδρέου, αλλά είμαι βέβαιος για την ελληνική απάντηση: “Η Ελλάδα είναι δημοκρατία. Ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να εναντιωθεί στις επιθυμίες της Βουλής”».

Τζόνσον: «Θα σας πω ποια απάντηση θα δώσω αν πάρω τέτοιου είδους απάντηση από τον πρωθυπουργό σας. Ποιος νομίζει ότι είναι; Δεν μπορώ να έχω και δεύτερο Ντε Γκωλ στα πόδια μου. Πληρώνουμε πολλά αμερικανικά δολάρια στους Έλληνες, κύριε πρέσβη. Αν ο πρωθυπουργός σας μου μιλήσει για Δημοκρατία, Βουλή και Σύνταγμα, τότε εκείνος, η Βουλή και το Σύνταγμά του μπορεί να μην κρατήσουν για πολύ»!


Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΖΟΝΣΟΝ

Αν τα έλεγε άλλος αυτά, θα ήταν πρόβλεψη, όταν τα λέει ο πρόεδρος των ΗΠΑ είναι μια σαφέστατη και άθλια απειλή: Τον Ιούλιο του ’65, με την αποστασία, ο Γ. Παπανδρέου έχασε την εξουσία: η πρωθυπουργία του κράτησε κάτι παραπάνω από ένα χρόνο. Τον Απρίλιο του ’67 έγινε δικτατορία: «Η Δημοκρατία, η Βουλή, το Σύνταγμα» κράτησε κάτι λιγότερο από τρία χρόνια. Τουλάχιστον ο Τζόνσον ήταν συνεπής.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τα τελευταία χρόνια πολλά και αποκαλυπτικά έγγραφα έχουν δοθεί στη δημοσιότητα γύρω από τη δικτατορία. Σημειώστε τα βιβλία του Μπομπ Κήλυ Η αμερικανική πρεσβεία και η κατάρρευση της δημοκρατίας στην Ελλάδα, 1966-1969 (Πατάκης), του Αλέξη Παπαχελά Ο βιασμός της ελληνικής δημοκρατίας. Ο αμερικανικός παράγων 1947-1967 (Εστία), της Αριστοτελίας Πελώνη Ιδεολογία κατά ρεαλισμού. Αμερικανική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα, 1963-1967 (Πόλις), Κ. Παπαιωάννου Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει… Μια πολιτική ανασκο(λό)πηση της Ιστορίας, 1944-2007 (Καστανιώτης). Ακόμα, τα αφιερώματα των Ιστορικών της Ελευθεροτυπίας(20.4.2000 και 19.4.2001), της Καθημερινής («Ανατομία της δικτατορίας», 20.4.2007) και τωνΝέων («40 χρόνια από το πραξικόπημα»). Ο διάλογος Τζόνσον-Μάτσα δημοσιεύεται στο βιβλίο του Γεράσιμου Τσιγάντε I should have Died: A Terrifying Indictment of the MethodsEmployed by the Russian Secret Service in Korea and the American CIA in Greece(Atheneum), αναδημοσιεύτηκε στην Ελλάδα (στο Βήμα) και δεν διαψεύστηκε ποτέ.


Ένας μύθος που καταρρίπτεται από τον Κήλυ είναι αυτός που θέλει τους Αμερικανούς να αναστέλλουν την αμερικανική βοήθεια σε ένδειξη δυσφορίας προς το στρατιωτικό καθεστώς. Αμ’ δε! Όλα έγιναν συμπτωματικά· ο Κήλυ τα λέει πολύ ωραία:

«Ο Στρατηγός Ήτον συναντήθηκε με τον πρέσβη τη μέρα του πραξικοπήματος, στις 21 Απριλίου, και εξέφρασε κάποιες ανησυχίες, επειδή ένα πλοίο που μετέφερε τανκς θα έφτανε σύντομα στο λιμάνι του Πειραιά και το φορτίο επρόκειτο να παραδοθεί στον ελληνικό στρατό ως μέρος του προγράμματός μας στρατιωτικής βοήθειας. Αφού είχαν μόλις χρησιμοποιηθεί τανκς και άλλα όπλα της αμερικανικής βοήθειας για την ανατροπή της συνταγματικής κυβέρνησης της συμμάχου μας, ο Ίτον και ο Τάλμποτ συμφώνησαν ότι δεν θα βοηθούσε τη δημόσια εικόνα της κυβέρνησης των ΗΠΑ στην Ελλάδα και στην πατρίδα (ιδίως στην πατρίδα) να έχουμε άλλη μια παρτίδα τανκς αμερικανικής προέλευσης να παρελαύνουν μέσα από τους δρόμους της Αθήνας σε αυτή τη συγκυρία. Ο Τάλμποτ πρότεινε να κατευθυνθεί το εν λόγω πλοίο προς την Τουρκία, ενώ ένα ακόμη φορτηγό πλοίο με τανκς και άλλο βαρύ οπλισμό που προοριζόταν για τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις να ξεφορτώσει στην Ιταλία και το φορτίο να αποθηκευτεί εκεί, μέχρι να ξεκαθαρίσει περαιτέρω η κατάσταση στην Ελλάδα.

Έτσι λοιπόν ξεκίνησε, ως μέτρο ανάγκης και με μόνη μας έγνοια τη δική μας δημόσια εικόνα, η πολιτική της μερικής αναστολής της στρατιωτικής βοήθειας, που παρέμενε σε ισχύ από τη μέρα του πραξικοπήματος μέχρι να αρθεί τελικά στο σύνολό της το Σεπτέμβριο του 1970 […] Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια με ανταλλαγές τηλεγραφημάτων, υπομνήματα, υπηρεσιακές μελέτες, προεδρική εξέταση, επιχειρήματα και αντεπιχειρήματα, και τελικά μία απόφαση του Εθνικού Συμβουλίου Ασφάλειας για να μεταστραφεί μια «πολιτική» η οποία είχε ξεκινήσει από τον Τάλμποτ και τον Ίτον με πολύ πρόχειρο τρόπο σε μία σύσκεψη που είχε διάρκεια μόλις λίγα λεπτά, αφού η ενδεδειγμένη πορεία δράσης εκείνο τον καιρό ήταν προφανής στον καθένα: “Δε θέλουμε εκείνα τα τανκς από τις ΗΠΑ να παρελαύνουν μέσα στους δρόμους της Αθήνας αυτήν τη στιγμή”»!

Ο Κώστας Παπαϊωάννου είναι δημοσιογράφος. Ήταν εκδότης της εφημερίδας «Το Ποντίκι», τα χρόνια 1979-2005.