Nα και κάτι καλό... από την Ελληνική τηλεόραση

Για να μη λέμε μόνο τα στραβά της Ελληνικής τηλεόρασης να πούμε μια φορά και τα καλά.

Το βράδυ του Σαββάτου το ΣΤΑΡ έδειξε ένα από τα κορυφαία έργα του παλιού καλού Ελληνικού κινηματογράφου, "ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΑΝΑΡΙΑ". Μια ταινία που ήταν υποψήφια για το Χρυσό φοίνικα το 64 και για όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, το έχασε από το 8 1/2 του Φελίνι!!!

Ένα πραγματικό αριστούργημα, σταθμός για τον Ελληνικό κινηματογράφο. Τον σπουδαίο Ελληνικό Κινηματογράφο.

Σκηνοθεσία: Γεωργιάδης Βασίλης
Σενάριο: Γαλανός Αλέκος
Παραγωγή: Δαμασκηνός Θ. - Μιχαηλίδης Π.

Πρωταγωνιστούν: Καρέζη Τζένη, Φούντας Γιώργος, Παπαμιχαήλ Δημήτρης, Διαμαντίδου Δέσπω, Κατράκης Μάνος,Χρονοπούλου Μαίρη, Γεωργίτσης Φαίδων, Λαδικού Αλεξάνδρα, Ανουσάκη Ελένη, Περγιάλης Νότης, Κυριακάκη Ηρώ, Χέλμη Κατερίνα, Νεοφώτιστος Λιάκος.
Διάρκεια: 145

Εισιτήρια: 473686(Το 1963 παρακαλώ!!)  
Α΄ Προβολή: 2/12/1963

Αν και μελόδραμα κλασικού τύπου, η ταινία του Γεωργιάδη θεωρείται ένα χαρακτηριστικό επίκαιρο της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Μιας ανατολίτικης χώρας, πλήρως ρημαγμένης, χωρίς υποδομές αλλά με όνειρα. Ένα κράτος σαθρό, με βλέψεις ευρωπαϊσμού και σχέσεις εξάρτησης με την Αμερική (πόσο πιο γλαφυρά μπορεί ν’ αποτυπωθεί αυτή η σχέση αν όχι με την αθρόα εισροή Αμερικανών ναυτών στη ζωή της Τρούμπας;).

Στη δεκαετία του ’60, στα χρόνια της παλάντζας, τότε που η Ελλάδα δεν ήξερε τι ήταν, τα έτρωγε τα παιδιά της και τα ρήμαζε. Στην Τρούμπα, την κακόφημη συνοικία του Πειραιά, την περιοχή των καμπαρέ, των νταβατζήδων, των κοριτσιών που εκπορνεύονταν, των παράνομων, που κάθε είδους αλητεία και κακοτοπιά επιτρεπόταν, το δράμα το ανθρώπινο, το κοινωνικό, ήταν δεδομένο.

Ναι, το θεατρικό του Αλέκου Γαλανού, το κινηματογραφικό σενάριο του ίδιου (σε συνεργασία με τους Γεωργιάδη,Καμπανέλλη), και η σκηνοθεσία του σπουδαίου κινηματογραφιστή του παλιού ελληνικού κινηματογράφου των στούντιο, είναι άπαντα τραβηγμένα από τα μαλλιά. Άλλωστε, η ταινία των Μιχαηλίδη-Δαμασκηνού υπηρετεί το μελόδραμα της εποχής, ένα αμάλγαμα αγγλοσαξονικού μελό και ιταλικού νεορεαλισμού. Ένα είδος που ταίριαζε γάντι στην ελληνική κοινωνία του τότε.

Η ιστορία της ταινίας, που διανθίστηκε με το απαραίτητο εθνικό φολκλόρ, περιπλέκει τις ιστορίες των ιερόδουλων ενός καμπαρέ-οίκου ανοχής της Τρούμπας. Και ενώ όλων οι ιστορίες καταλήγουν στο δράμα, το αδιέξοδο, την απόγνωση, την τρέλα, υπάρχει και το χάπι εντ, το νοσταλγικό, το ελπιδοφόρο.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, τα "Κόκκινα φανάρια", κατά πολλούς ταινία-σταθμός στον ελληνικό κινηματογράφο, απέσπασε καλές κριτικές, έκοψε χιλιάδες εισιτήρια, τιμήθηκε ένθεν κακείθεν, προβλήθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα τουΦεστιβάλ των Καννών και έφτασε μέχρι την πεντάδα τωνΌσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας. Ήταν στην εποχή, που το ελληνικό σινεμά ήταν εμπορικό και έφτανε μέχρι την Αμερική, άγγιζε την Ακαδημία.

Πάντως, τα "Κόκκινα φανάρια" ήταν μια μεγάλη παραγωγή. Με την άρτια, ζωντανή φωτογραφία του Νίκου Γαρδέλη, τη σπαρακτική, εξαίσια μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου (και τις παρουσίες των Μπηθικώτση, Ζαμπέτα) και ένα σωρό πολύ σημαντικούς ηθοποιούς. Οι Φούντας,Κατράκης, Παπαμιχαήλ, Γεωργίτσης, Χρονοπούλου, Καρέζη,Λαδικού, Χέλμη, Ανουσάκη, Διαμαντίδου, Περγιάλης, συμμετείχαν με τις ερμηνείες τους σε μια ταινία, που στα σίγουρα έχει στιγματίσει το ντόπιο σινεμά.

___________

Οι δύσκολες εποχές της Αθήνας που αλλάζει, τα όνειρα υπάρχουν ακόμα, αλλά πλέον  στοιβάζονται μέσα στη σύγχρονη ζωή της πόλης, μια Ελλάδα που μαθαίνει να ζει διαφορετικά. Άνθρωποι που πρέπει να αλλάξουν ζωές και συναισθήματα. Η Ελλάδα λίγο μετά τον εμφύλιο, εκεί που οι πληγές σβήνουν με αργό ρυθμό και θα ταλαιπωρήσουν τη χώρα τις επόμενες δεκαετίες.

Η Ελλάδα που είχε συναίσθημα, η Ελλάδα που μας λείπει. Αλήθεια, πόσο βρόμικη είναι η σημερινή Ελλάδα... αν δείτε το έργο θα το καταλάβετε.

Φυσικά το έργο ομορφαίνει με της παρουσία της η καλύτερη Ελληνίδα ηθοποιός, Τζένη Καρέζη.