Οι ήρωες δεν πεθαίνουν ποτέ. Γεώργιος Αναστάση Γουρουνιάς 21 Ιουλίου 1974 έπεσε ηρωικά μαχόμενος στο Δίκωμο

Γεώργιος Αναστάση Γουρουνιάς

Ήταν 5 Απριλίου του 1955 εδώ στο Παραλίμνι, όταν είδε για πρώτη φορά το φως της ζωής ο Γιώργος. Πρωτότοκος και μοναχογιός. Ακολούθησαν οι αδελφές του Παρασκευή (Κούλα), Άννα, και Καλλιόπη (Πόπη). Οι γονείς τους Αναστάσης και Ελένη Γουρουνιά, μεγάλωναν τα παιδιά τους με πολλή αγάπη.
Ιδιαίτερα ξεχώριζε ο Γιώργος αφού ήταν ένα πολύ σοβαρό παιδί για την ηλικία του. Δεν ενοχλούσε κανένα. Ένα απλός και φιλήσυχος νέος που πάντοτε στήριζε τις αδελφές του στο σχολείο. Αθλητής και ικανός ποδοσφαιριστής αφού έπαιξε στην δεύτερη ομάδα της ΕΝΠ.


Αγαπούσε ιδιαίτερα τη μουσική και του άρεσε να κάθεται στη σάλα του σπιτιού του και να παίζει την κιθάρα του. Πρόλαβε να παίξει με την κιθάρα του και σε αλλάματα γαμπρού και νύφης. Ο τελευταίος γάμος, (του Νίκου Βραχίμη) που έπαιξε μουσική ο Γιώργος, ήταν την Κυριακή 14 Ιουλίου 1974 στον Άγιο Θεόδωρο Καρπασίας μαζί με τον Λευτέρη Μέρτακκα (Λευτερά) ο οποίος είπε στην μάνα του: «Να μην έχεις καμιάν έγνοια, γιατί μετά τον γάμο θα τον πάρω εγώ ο ίδιος τον γιο σου στο στρατόπεδό του στο Μπογάζι»… Έτσι και έγινε.

Την επομένη, ξημέρωσε η μέρα του πραξικοπήματος. Δευτέρα 15 Ιουλίου. Το βράδυ ο Γιώργος τηλεφώνησε και ενημέρωσε τους γονείς του ότι είναι καλά και να μην ανησυχούν. «Είμαι καλά, δεν μας έχουν μετακινήσει από το Μπογάζι». Την Τετάρτη 17 Ιουλίου ο Γιώργος έστειλε μήνυμα στους δικούς του με μια κοπέλα που επισκέφτηκε το στρατόπεδο για να δει τον αρραβωνιαστικό της: «Να πεις της μάνας μου ότι είμαι καλά και να μην έχει καμιάν έγνοια». Αυτή ήταν και η τελευταία επικοινωνία μάνας και γιού. Ο δεκαεννιάχρονος Γιώργος ήθελε να καθησυχάσει την αγωνία της μάνας του. Η κ. Ελένη όμως είχε μια αγωνία. Το μητρικό της ένστικτο δεν την άφηνε να ησυχάσει. Δεν γνώριζε όμως τι επρόκειτο να ακολουθήσει…

Ξημερώματα Σαββάτου 20 Ιουλίου ξεκινά η εισβολή των Τούρκων. Το βράδυ της ίδιας ημέρας ήρθε εντολή να φύγουν από το Μπογάζι. Η επόμενη μέρα βρίσκει τον λοχία Γιώργο Γουρουνιά στην περιοχή κοντά στο Δίκωμο. Στις 21 Ιουλίου μαζί με την ομάδα του, πέντε στο σύνολο στρατιώτες, διατάζονται να καταλάβουν ένα παρακείμενο φυλάκιο. Ο Γιώργος επικεφαλής της ομάδας καταφέρνει να μπει στο φυλάκιο και να το επανδρώσει. Κατάφερε να φέρει εις πέρας και την αυτή την αποστολή. Όμως πίσω από το φυλάκιο, οι Τούρκοι είχαν στήσει όλμους μέσα στα σπίτια της περιοχής και άρχισαν να βάλλουν ασταμάτητα.

Κάπου εκεί χάθηκαν τα ίχνη του ήρωα Γιώργου Γουρουνιά και της ομάδας του. Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε ένα άλλο μεγάλο δράμα. Μια μεγάλη αγωνία της οικογένειάς του για το τι απέγινε ο γιός και αδελφός τους. Ζητούσαν να μάθουν κάποια πληροφορία κάποια μαρτυρία. Δεν ήξεραν που ήταν ο Γιώργος. Οι πληροφορίες λίγες και πολλές φορές συγκεχυμένες. Η εξακρίβωση της τύχης του Γιώργου αλλά και όλων των αγνοουμένων ήταν ένας Γολγοθάς χωρίς Ανάσταση. Με τη φωτογραφία του πρωτότοκου γιου τους, η κυρία Ελένη και ο κύριος Αναστάσης συμμετείχαν σε αμέτρητες εκδηλώσεις και διαμαρτυρίες για τους αγνοούμενους. Ο πόνος, η αγωνία, η έγνοια για το παιδί τους έτρωγε στον ύπνο και στο ξύπνιο τους. Μονάχα εκείνοι γνωρίζουν τα βράδια που ξαγρύπνησαν και τα δάκρυα που πότισαν το μαξιλάρι τους.

Οι γονείς του όμως έκαναν κάτι το μοναδικό και αξιοθαύμαστο. Μετέτρεψαν τον πόνο και την αγωνία τους σε έργα αγάπης και φιλανθρωπίας. Στο φιλανθρωπικό ίδρυμα ΚΕΠΑ (Κέντρο Προσφοράς και Αγάπης Άγιος Χριστόφορος) καθημερινά οι γονείς του Γιώργου υπηρετούσαν το συνάνθρωπό τους. Η κ. Ελενη στην κουζίνα του ιδρύματος να μαγειρεύει καθημερινά εκατοντάδες μερίδες ζεστού φαγητού, να ετοιμάζει καλάθια αγάπης στο κοινωνικό παντοπωλείο και να ελεεί τους φτωχούς και ταλαιπωρημένους. Ο κ. Αναστάσης με το αυτοκίνητο του ιδρύματος να έχει αναλάβει την Κατ’ Οίκον Διανομή Ζεστού Φαγητού σε σπίτια απόρων οικογενειών. Κάθε μερίδα φαγητού και μια προσευχή βγαλμένη από τα βάθη της καρδιάς τους για το Γιώργο τους. Κάθε καλάθι αγάπης και μια ελπίδα ότι θα μάθουν κάποτε νέα του…

Μέχρι και στα βάθη της Αφρική ταξίδεψαν για να είναι παρών στα εγκαίνια Εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου που έχτισαν στη μνήμη του γιού τους.

Οι μέρες και τα χρόνια περνούσαν και η κ. Ελένη με τον κ. Αναστάση της, πάντα εκεί γιατί έκαναν ένα τάμα να υπηρετούν μέχρι να μάθουν νέα για το παιδί τους. Κάθε χρόνο στις 5 του Απρίλη στα γενέθλια του Γιώργου, οι γονείς του έλεγαν: «σήμερα ο Γιώργος μας θα ήταν τόσο χρονών». Περισσότερο ελεούσαν και πρόσφεραν στους συνανθρώπους τους. Ιδιαίτερα τη μέρα εκείνη. Ιδιαίτερα το μήνα Απρίλιο. Το μήνα που έχει τα γενέθλια ο γιος τους. Το μήνα που γιορτάζει ο Άγιος του γιου τους. Πάντοτε όμως με μια αξιοπρέπεια και λεβεντιά που σπάνια συναντάς.
Από τις διηγήσεις, θαρρώ πως Γιώργος έμοιαζε πάρα πολύ στη Μητέρα του. Πράος φιλήσυχος, μετρημένος, καλοσυνάτος. Καύχημα και καμάρι για την οικογένειά του. Διαφορετικά θα έπρεπε να γίνει η συνάντηση μαζί του. Με θυμίαμα και μύρο να σε περιμένουν στην εξώπορτα του πατρικού σου σπιτιού και να σε αγκαλιάσουν αφού για 41 χρόνια έλειπες από κοντά τους. Να τους πεις για όλα εκείνα που για χρόνια περίμεναν και επιθυμούσαν να ακούσουν από σένα…

Η συνάντηση όμως θα είναι διαφορετική. Στη συνάντηση θα είναι παρών όλο το Παραλίμνι, η Εκκλησία, η Πολιτεία για να αποδώσει τις οφειλόμενες τιμές. Η οικογένεια του ήρωα είναι πλέον ολόκληρη η Κύπρος. Είναι χρέος ιερό να αποτίσουμε φόρο τιμής στη μνήμη του ηρωικού παιδιού της πόλης μας.
Συνάμα όμως γονατίζω μπροστά στους γονείς του ήρωα που ανέθρεψαν ένα τέτοιο λεβέντη. Ευλαβικά φιλώ το χέρι του κυρίου Αναστάση και της κυρίας Ελένης. Της κυρίας Ελένης της Προσφοράς και της Αγάπης. Της Κυράς του ΚΕΠΑ και της ελεημοσύνης που όμοιά της δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά...

Δημήτρης ΠαπαΕυέλθοντος
Φιλόλογος
Αντιπρόεδρος ΚΕΠΑ (Κέντρο Προσφοράς και Αγάπης Άγιος Χριστόφορος)


* Την Κυριακή 10 Μαΐου στις 11:00 π.μ στην Εκκλησία Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου, θα τελεστεί η κηδεία του ήρωα Γεωργίου Αναστάση Γουρουνιά.