Οι εκλογές στον Λίβανο, οι μνήμες του εμφυλίου και όσα πρέπει να γνωρίζετε για το χθες

Αντίο Βηρυτό. Σκέφτομαι καθώς προσεγγίζουμε το αεροδρόμιο. Έχω διαβάσει και ακούσει τόσες πολλές ιστορίες αποχαιρετισμού για τον Λίβανο: την μελαγχολική μελωδία του Ishar, το παλιό άσμα της Φαϊρούζ που τραγουδάει για τη νύχτες με φεγγάρι στη Βηρυτό και τους γείτονες που φεύγουν.


Τις ιστορίες του Λιβανέζου συγγραφέα Αμίν Μααλούφ, ο οποίος εργαζόταν ως δημοσιογράφος μέχρι που αναγκάστηκε το 1975 όταν ξέσπασε ο εμφύλιος να εγκαταλείψει τον Λίβανο για το Παρίσι. Ο Μααλούφ έχει εξορίσει την λέξη ρίζες από το λεξιλόγιο του. Δεν του αρέσει καν η εικόνα που περιγράφει. Θεωρεί ότι οι ρίζες είναι θαμμένες στο χώμα, ανακατεύονται με τη λάσπη και «μεσουρανούν» στο σκοτάδι. Κρατούν τα δέντρα σε αιχμαλωσία και τα θρέφουν με αντίτιμο το εκβιαστικό δίλημμα: «Απελευθερώσου και θα πεθάνεις».«Οι άνθρωποι δεν χρειάζονται ρίζες. Αναπνέουν στο φως και έχουν πόδια για να βαδίζουν, να διασχίζουν δρόμους και σταυροδρόμια».


Θυμάμαι επίσης την ιστορία αποχαιρετισμού της επτάχρονης Lamia Ziade. Ζωγράφισε τον παράδεισο του Λιβάνου των αρχών της δεκαετίας του 70΄. Τότε που η μητέρα της τής αγόραζε τις τσίχλες Bazooka που τις πουλούσαν στα Spinney’s, τα μοντέρνα σούπερ μάρκετ στην γειτονιά Ramlet al-Baida. Την εποχή που η Βηρυτός ήταν το Παρίσι, το Λας Βέγκας, το Μονακό της Μέσης Ανατολής. Στα ρουφ γκάρντεν του Χίλτον, του Phoenicia και του Holiday Inn, η λιβανέζικη αστική τάξη και οι Ευρωπαίοι ταξιδιώτες έτρωγαν τα καλύτερα χάμπουργκερ και λαχταριστό παγωτό μπανάνα σπλιτ. Ακόμη και από τόσο ψηλά, όμως, δεν μπορούσαν να δουν τα γκέτο που ζούσαν οι Σιίτες ή τους καταυλισμούς των Παλαιστινίων. Και όταν φορούσαν τα γυαλιά ηλίου, επίσης δεν μπορούσαν να διακρίνουν την βρωμιά.

Αποχαιρετώ τη Βηρυτό λίγες ημέρες πριν λήξει η προεκλογική περίοδος. Σήμερα, Κυριακή 6 Μαΐου, οι Λιβανέζοι πάνε στις κάλπες έπειτα από εννέα χρόνια. Η Βηρυτός του 2018 είναι ακόμη πληγωμένη, αλλά η οικονομία της πάει καλύτερα. Στη Χάμρα, ο Αχμέντ μου λέει ότι η λιβανέζικη λίρα είναι σε καλύτερη φάση, ότι η πόλη ανοικοδομείται ξανά και ότι ακριβά εστιατόρια, μπαρ και γκαλερί ανοίγουν στις χίπστερ γειτονιές του Gemmayzeh και του Mar Mikhael. Από τετράγωνο σε τετράγωνο η πόλη αλλάζει χαμελαιοντικά ύφος και πρόσωπα. Δίπλα στους μπετόν σκελετούς των μισογκρεμισμένων ξενοδοχείων με τους τρύπιους τοίχους από τις σφαίρες, δεσπόζουν υπερπολυτελείς μπουτίκ Tom Ford και Brioni και συγκροτήματα υπερμοντέρνων οροφοδιαμερισμάτων. Λίγο πιο μακριά, σε μια γειτονιά βρώμικη, ανάμεσα σε πάγκους φρούτων ξεπροβάλλει μια γιγαντοαφίσα του Χασάν Νασράλα της Χεζμπολάχ.

Διαβάστε την συνέχεια στην https://www.huffingtonpost.gr