Διαλύουν τον Ελληνικό στρατό

Εκεί κατάντησαν τις Ένοπλες Δυνάμεις: Να δίνουν συσσίτιο στους μη έχοντες υπηρεσία για να μπορέσουν να ζήσουν! Με εντολή του αρχηγού ΓΕΕΘΑ στρατηγού Μιχάλη Κωσταράκου, άρχισαν οι ελεημοσύνες στα στελέχη κυρίως υπαξιωματικούς και επαγγελματίες οπλίτες, καθώς δεν επαρκούν οι αποδοχές τους για να τρέφονται εκτός στρατοπέδου.

Εφ' όσον το επιθυμούν, οι χαμηλόβαθμοι στρατιωτικοί μπορούν να τρώνε μέσα στη μονάδα τους φυσικά δωρεάν ακόμα και όταν δεν έχουν υπηρεσία, κάτι που μέχρι στιγμής απαγορευόταν.

Με διαταγή του αρχηγού ΓΕΕΘΑ, η απόφαση για παροχή μιας δωρεάν μερίδας φαγητού σε όσους χαμηλόβαθμους στρατιωτικούς το επιθυμούν -εκτός από τον Στρατό Ξηράς- θα εφαρμοστεί επίσης στο Πολεμικό Ναυτικό και στην Πολεμική Αεροπορία.

Στο πλαίσιο της προσπάθειας να ληφθούν μέτρα για την ενίσχυση του προσωπικού των ενόπλων δυνάμεων, υπό εξέταση είναι το ενδεχόμενο να παραχωρηθούν κατοικίες -από τα θέρετρα όπου περνούν μερικές ημέρες από την θερινή τους άδεια οι αξιωματικοί- σε στρατιωτικούς που αντιμετωπίζουν πιεστικά οικονομικά προβλήματα.

Ελπίζουμε η επόμενη ενέργεια του Α/ΓΕΕΘΑ να μην είναι η προσφυγή στα λαϊκά συσσίτια για να τραφούν οι άνδρες και οι γυναίκες που προστατεύουν την χώρα με άδειο το στομάχi. Mήπως ο πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος εκτός από την σωτηρία των τραπεζών μπορεί να ασχοληθεί λιγάκι και με την ασφάλεια της χώρας;

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Εκλογές την Πέμπτη για Μητροπολίτη Κυρηνείας

Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος Β’ θα προτείνει στην Ιερά Σύνοδο όπως η εκλογή του νέου Μητροπολίτη Κυρηνείας γίνει την ερχόμενη Πέμπτη, όπως ανέφερε σε δηλώσεις του ύστερα από συνάντησή του με τον Ελληνα ΥΠΕΞ, Σταύρο Δήμα.

Ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας ανέφερε ότι η Ιερά Σύνοδος είναι δεσμευμένη να εκλέξει νέο Μητροπολίτη Κυρηνείας, έναν εκ των τριών πρώτων που έχει προκρίνει ο λαός.

Εξήγησε ότι η Ιερά Σύνοδος δεν μπορεί να εκλέξει κάποιον της αρεσκείας της που δεν προέκρινε ο λαός. Πρόσθεσε ότι υπάρχουν Αρχιμανδρίτες, καταξιωμένοι ιερείς, καλύτεροι από αυτούς που είναι υποψήφιοι, τους οποίους δεν ψήφισε ο λαός και οι οποίοι δεν κινήθηκαν ούτε να πουν σε κανένα να τους ψηφίσει, ούτε να πάρουν τηλέφωνο.

«Αρα είμαστε υποχρεωμένοι, από αυτούς που προέκρινε ο λαός να πάρουμε ένα και να τον ψηφίσουμε. Συνεπώς πρέπει να σεβαστούν και οι άλλοι την άποψη της Συνόδου η οποία θα εργαστεί μέσα στα περιθώρια του καταστατικού. Δεν θα βγούμε έξω από το καταστατικό», ανέφερε.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο παρακάτω σύνδεσμο.http://www.ikypros.com/easyconsole.cfm/id/29657

Η Ελλάδα επανέλαβε τη στήριξη της στην Κύπρο

Η Αθήνα στηρίζει τις προσπάθειες για επίλυση του κυπριακού και επανένωση της Κύπρου επανέλαβε ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, Σταύρος Δήμας, ύστερα από συνάντηση το μεσημέρι με τον Πρόεδρο Χριστόφια.

«Στηρίζουμε», τόνισε, «με όλες μας τις δυνάμεις την Κυπριακή Δημοκρατία και τις προσπάθειες του Προέδρου Χριστόφια και είμαστε προσηλωμένοι στην κοινή επιδίωξη για βιώσιμη, λειτουργική και δίκαιη λύση σύμφωνη με τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών και τις αρχές και αξίες της ΕΕ».

Ο κ. Δήμας είπε επίσης ότι η τουρκική πλευρά θα μπορούσε να κάνει βήματα στις συνομιλίες, τονίζοντας ότι η Άγκυρα πρέπει να αποφεύγει ενέργειες που προκαλούν ένταση στην περιοχή και αντιβαίνουν το διεθνές δίκαιο.

Ενωρίτερα ο κ. Δήμας είχε συνάντηση με τον Πρόεδρο της Βουλής Γιαννάκη Ομήρου και στη συνέχεια με τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο. Το μεσημέρι συναντήθηκε με την υπουργό Εξωτερικών Ερατώ Κοζάκου Μαρκουλλή.

http://www.ikypros.com/easyconsole.cfm/id/29663

Nέος διοικητής στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις

Τουρκία: Ο στρατηγός Οζέλ διορίστηκε νέος διοικητής του στρατού ξηράς

Ο πρόεδρος της Τουρκίας, Αμπντουλάχ Γκιουλ, ενέκρινε το διορισμό του στρατηγού Νετσντέντ Οζέλ, διοικητή της χωροφυλακής, ως νέου διοικητή του στρατού ξηράς, όπως μετέδωσαν τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης μετά την παραίτηση, των τεσσάρων ανώτατων διοικητών των ενόπλων δυνάμεων της χώρας.

Ο Οζέλ αναμένεται στη συνέχει ότι θα διοριστεί αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων, αντικαθιστώντας το στρατηγό Ισίκ Κοσάνερ. Παραδοσιακά στην Τουρκία ο επικεφαλής του στρατού ξηράς αναλαμβάνει αρχηγός του γενικού επιτελείου στρατού.

http://www.ikypros.com/easyconsole.cfm/id/21926

Ολοκληρώθηκε με επιτυχία η επιχείρηση αποκατάστασης της εικόνας της πλατείας Συντάγματος

Λίγο μετά τις 4 τα ξημερώματα,δυνάμεις των ΜΑΤ,μαζί με εισαγγελέα και προσωπικό του Δήμου Αθηναίων καθάρισαν τη πλατεία από το οχετό που είχε δημιουργηθεί από τους αγανακτισμένους.Κατασχέθηκαν υλικό,πανό και διάφορα αντικείμενα.

Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η αποκατάσταση της ιστορικής πλατείας των Αθηνών άργησε να γίνει..

Προκαταρκτική έρευνα για τις σκηνές και τα πανό στην πλατεία Συντάγματος διέταξε η προϊσταμένη της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Ελένη Ράικου με εντολή να εντοπιστούν οι υπεύθυνοι και να εφαρμοστεί η αυτόφωρη διαδικασία.

Σχολείο Ανορθόδοξου Πολέμου -Δηλώστε συμμετοχή

H Λ.ΕΦ.Ε.Δ. Ξάνθης ανακοινώνει την δημιουργία Σχολείου Ανορθόδοξου Πολέμου που θα διεξαχθεί στο χωριό Σταυροχώρι Νομού Ξάνθης, από τις 23 έως τις 25 Σεπτεμβρίου 2011.

Από την αρχή της χρονιάς, η Λ.ΕΦ.Ε.Δ. Ξάνθης, στην προσπάθειά της να αυξήσει την εκπαιδευτική κατάρτιση των μελών της σε αντικείμενα ειδικών δυνάμεων μια προσπάθεια που καταβάλλεται και από την μητροπολιτική Λ.ΕΦ.Ε.Δ. όπως όλοι μας άλλωστε είχαμε την εμπειρία να βιώσουμε και στον φετινό ”Μακεδονομάχο”, έστρεψε τα “εκπαιδευτικά πυρά” της, εκεί που χτυπά η καρδιά των ειδικών δυνάμεων, στο Σχολείο Ανορθόδοξου Πολέμου.

Στην προσπάθεια αυτή, αρωγός μας στάθηκε ο αξιωματικός ε.α. των ειδικών δυνάμεων (τον οποίο όσοι συμμετείχαν στον φετινό «Μακεδονομάχο» είχαν την ευκαιρία να τον γνωρίσουν) ο οποίος με την πολυετή του πείρα από διεθνείς ασκήσεις και σχολεία αλλά και ως εκπαιδευτής των ειδικών δυνάμεων είναι πάντα παρών και μας μεταδίδει την γνώση του!

Το σχολείο λοιπόν οργανώνεται από την Λ.ΕΦ.Ε.Δ. Ξάνθης και οι συμμετέχοντες θα έχουν την ευκαιρία να εκπαιδευτούν από αξιωματικό ε.α. των ειδικών δυνάμεων.

Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να δηλώσουν συμμετοχή μέχρι και τις 31 Αυγούστου. Θα κρατηθεί σειρά προτεραιότητας.
(https://sites.google.com/site/lefedxanthi/)

Πηγή:http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=21918&Itemid=53

Παραιτήθηκαν οι επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων της Τουρκίας

Την παραίτησή του υπέβαλε ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων της Τουρκίας, Ισίκ Κόσανερ, καθώς και οι επικεφαλής του στρατού, του ναυτικού και της πολεμικής αεροπορίας.

Μέχρι στιγμής δεν έχουν διευκρινιστεί οι...

λόγοι που τους οδήγησαν σε παραίτηση. Σύμφωνα με πληροφορίες, τις τελευταίες ημέρες ο Ισίκ Κοσανερ είχε συναντηθεί αρκετές φορές με τον Τούρκο πρωθυπουργό Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

http://nonews-news.blogspot.com/2011/07/blog-post_5211.html

______________

Αίσθηση προκάλεσε στην Τουρκία η παραίτηση του αρχηγού των ενόπλων δυνάμεων στρατηγούΙσίκ Κοσάνερ και των αρχηγών του στρατούστρατηγού Ερντάλ Τζεϊλάνογλου, του πολεμικού ναυτικού ναύαρχου Ερσέφ Ουγούρ και της πολεμικής αεροπορίας πτέραρχου Χασάν Ακσάϊ.


Την ερχόμενη Δευτέρα πρόκειται να αρχίσει η συνεδρίαση του Ανώτατου Στρατιωτικού Συμβουλίου για τις κρίσεις στο στράτευμα.

Οι παραιτήσεις προκάλεσαν ερωτηματικά, παρ' ότι εδώ και μέρες υπήρχε στην Άγκυρα έντονο παρασκήνιο περί τέτοιου ενδεχομένου.

http://www.newpost.gr

Η τελευταία υποστολή της σημαίας

Η τελευταία υποστολή σημαίας από τον Κ. Στούρνα Σε μένα λαχαίνει ο θλιβερός ρόλος να κατεβάσω τη σημαία την Ελληνική από το ψηλό κοντάρι της για τελευταία φορά. Η σημαία αυτή κυματίζει τρία χρόνια τώρα, αφ' ότου έγινε η κατάληψη της Σμύρνης.

Προκλητική στο ψηλό κοντάρι της αντίκρυ στον Τουρκομαχαλά, που υψώνεται πάνω ως τον Πάγο και τους Μπες Τεπέδες με το χανουμολόι και τις δεκοχτούρες. Πόσες αυγές μουεζίνηδες, χανούμισσες, μπέηδες, αγάδες, δεν αντίκρυσαν με βλέμμα μίσους τις πτυχές της. Πόσες φορές δεν αναπόλησαν στη θέση της τη σημαία του Ισλάμ με το μισοφέγγαρο και δεν ήλπιζαν να την ξαναϊδούν πάλι. Και να τώρα, που η στιγμή έφτασε.

Η στιγμή που δεν την περίμεναν αληθινά. Να, που εγώ αυτή την ώρα θα κατεβάσω σιγά σιγά απ' το κοντάρι τη γαλάζια σημαία. Βγαίνω έξω τάχα αδιάφορος και κοιτάζω έναν όμιλο Τούρκων που παρακολουθεί απ' τη γωνιά του δρόμου με περιέργεια και χαρά κάθε κίνησή μας. Δεν έχω καμμιά αιτία να οχτρεύομαι αυτούς τους... ραγιάδες Τούρκους.

Μα πρέπει εγώ να παίξω το ρόλο μου, ρόλο αδιάφορου, για να μην πάρουν είδηση πως έχουμε αποφασίσει να φύγουμε και μας χτυπήσουν. Η καρδιά μου είναι βαρειά. Κατεβάζω τη γαλανόλευκη σημαία σιγά-σιγά, όπως γινόταν τακτικά κάθε δειλινό τρία χρόνια τώρα, κι αφήνω απάνω στο ψηλό κοντάρι το σημαιόσκοινο, για να νομίσουν ότι και αύριο πρωί θα ξανασηκωθή στη θέση της.

Η Μακεδονία είναι Ελληνική!!

EΛΛΑΣ-HELLAS-GREECE-MACEDONIA
Macedonia is Hellenic
Mакедония это Γреция
مقدونيا هي اليونا
Македония е гърция
Macédoine est la Grèce
Mazedonien ist Griechenland
マケドニアは、ギリシャ
Macedonia es Grecia
MAKEDONIJA JE GRČKA
МАКЕДОНИЈА ЈЕ ГРЧКА
Македонія ото Греція
La Macedonia è Grecia
Macedonia to Grecja
Macedonia należy do Grecji
Masedonya ay Griyego
Maqedonia është Greke
ومن مقدونيا اليونانية
Македония е гръцка
Macedònia és Grega
Makedonija je Grčka
Makedonie je řečtina
Makedonien er Græsk
Macedonië is Grieks
Makedoonia on Kreeka
Macedonia ay Griyego
Makedonia on kreikkalainen
La Macédoine est Grecque
A Macedonia é Grego
Mazedonien ist Griechisch
מקדוניה היא יוונית
Macedónia a Görög
Macedonia adalah Yunani
Macedonia è Greco
Maķedonija ir Grieķu
Makedonija yra Graikų
Maċedonja huwa Grieg
Makedonia er Gresk
Macedonia jest Greckie
A Macedónia é Grega
Macedonia este Greacă
Македония является греческий
Македонија је грчка
Macedónsko je Grécky
Makedonija je Grška
Macedonia es Griega
Makedonien är Grekiska
Makedonya Yunan olduğunu
Македонія є грецькою
Macedonia là Tiếng Hy Lạp

Ποιος ήταν ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος Δραγάσης;

Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος Δραγάσης, γεννήθηκε στις 9 Φεβρουαρίου του 1404. Τέταρτος γιος και όγδοο από τα παιδιά του Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγου και της πριγκιποπούλας της Σερβίας, της Ελένης Δραγάση. Ήταν ο μόνος από τα παιδιά του ζεύγους που χρησιμοποιούσε και το επίθετο της μητέρας του (Ντραγκάς-Δράκος) και γι΄ αυτό συχνά χαρακτηριζόταν ή παρομοιαζόταν με δράκοντα στη γραμματεία της εποχής, ενώ ο λαός τού χάρισε με θαυμασμό το παρατσούκλι Δράκων, μετά τις μεγάλες του νίκες σε Αχαΐα και Βοιωτία.

Μεγάλωσε υπό τη Δεσποτεία του αδελφού του Θεόδωρου, που είχε αναλάβει τον Μοριά από το 1407. Η εξαιρετικά καλλιεργημένη αυλή του Δεσποτάτου ήταν το σχολειό του και πρώτος του «δάσκαλος» ο Πλήθωνας Γεμιστός. Από τα πιο κοντινά του σε ηλικία αδέλφια, δέθηκε με τον ασθενικό Θωμά, παρά με τον Δημήτριο, τον κακότροπο, φιλόδοξο κι αδίστακτο, που επιβουλευόταν το Δεσποτάτο, αλλά και τον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Ο Δημήτριος ήταν αυτός που το 1442 συμμάχησε με τους Τούρκους ελπίζοντας να καταλάβει την Πόλη και το θρόνο της. Τότε, ερχόμενος τάχιστα με στρατό, ο Κωνσταντίνος έσωσε το βασιλέα του κι αδελφό του, τον Ιωάννη Ι΄ -- εκείνη την περίοδο έχασε και τη δεύτερη σύζυγό του, την Αικατερίνη Γατελούζου. Είχε προηγηθεί ένας σύντομος γάμος (πολιτικού) συμφέροντος. Το Μάρτη του 1428, ο Κωνσταντίνος ήρθε σε γάμο με την πριγκίπισσα Μαγδαλένα της Ηπείρου, ανιψιά του κυβερνήτη της Ηπείρου Μάριο Τόκκο, η οποία πέθανε δύο χρόνια αργότερα. Η προίκα του γι΄ αυτόν το γάμο ήταν όλα τα εδάφη του Τόκκο στην Πελοπόννησο, από όπου και ξεκίνησε τις εκστρατείες του κατά των Φράγκων και των Τούρκων.

Από νεαρή ηλικία επέδειξε στρατιωτικές και διοικητικές ικανότητες. Ξεχώριζε από όλα τα αδέρφια για τον καλό αν και αυστηρό του χαρακτήρα. Νέος ακόμα διοίκησε τις γαίες του κυρ-Μανουήλ στην Ταυρική Χερσόνησο και οι ικανότητές του ήταν τέτοιες που γρήγορα κλήθηκε να αναλάβει, μαζί με τα αδέλφια του, τη διοίκηση του Δεσποτάτου του Μορέως. Όταν ο Αυτοκράτωρ Ιωάννης Ι΄ Παλαιολόγος μετέβη στην Ιταλία για την περίφημη «Σύνοδο της Φεράρας-Φλωρεντίας» και οι αδερφοί του ανέλαβαν τα ηνία στην Πελοπόννησο, εν έτει 1437, εκείνος ανέλαβε τη διοίκηση της Κωνσταντινούπολης. Ο αδερφός του Θεόδωρος ενοχλήθηκε, συνειδητοποιώντας ότι ο Ιωάννης προετοίμαζε για διάδοχό του τον Κωνσταντίνο. Η σχέση τους αποκαταστάθηκε κάπως όταν ο Κωνσταντίνος δέχτηκε να ανταλλάξει τις κτήσεις που είχε στη Θράκη με το Δεσποτάτο του Μυστρά.

Ο Θεόδωρος ήθελε να είναι κοντά στην Κωνσταντινούπολη για να καταλάβει το θρόνο μόλις πέθαινε ο Ιωάννης, αλλά τον πρόλαβε η πανώλη. Πέθανε στη Θράκη, το καλοκαίρι του 1448, τρεις μήνες πριν από τον Αυτοκράτορα. Ο νέος δεσπότης του Μυστρά, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, τοποθέτησε τον αδελφό του, τον Θωμά, δεσπότη στη Γλαρέντζα για να φυλά τη δυτική ακτή και άρχισε να προετοιμάζει τη μεγάλη του εκστρατεία για την απελευθέρωση Ρούμελης και Θεσσαλίας -- το βασίλειό του σύντομα εκτεινόταν ως την Πίνδο. Ο στρατός του Μοριά, υπό τον Κωνσταντίνο, απελευθέρωσε την Πελοπόννησο από τους Φράγκους της Αχαΐας, που είχαν εγκατασταθεί εκεί από την εποχή των Σταυροφοριών. Οι τελευταίες νίκες στην ιστορία του Βυζαντίου ήταν δικές του -- ο «Δράκος» μαζί με τον αδελφό του, τον Θωμά, απελευθέρωσαν Ρούμελη και Θεσσαλία. Οι γαίες αυτές επανακτήθηκαν το 1446 από τον Μουράτ Β΄, τον εμπνευστή των ταγμάτων των γενιτσάρων --οι Τούρκοι ήταν εδώ και δεκαετίες στα Βαλκάνια και οι δυνάμεις τους ήταν ισχυρές-- αλλά αυτό μάλλον έδινε μεγαλύτερη βαρύτητα στις ρωμέικες νίκες.

Με την επιστροφή του Ιωάννη, το 1440, έφυγε και πάλι για το Μοριά για να επιστρέψει το 1442, βοηθώντας στρατιωτικά τον αδερφό αυτοκράτορα, που ήταν αντιμέτωπος με το στρατό του Δημητρίου Παλαιολόγου, ενισχυμένο από δυνάμεις του σουλτάνου. Το 1443 επέστρεψε στην Πελοπόννησο. Η αναδιοργάνωση της διοίκησης --στρατιωτικής και πολιτικής-- και η άμυνα της Πελοποννήσου ήταν από τα πρώτα μελήματά του Δεσπότη. Έχτισε τείχη (Εξαμίλι), ανασυγκρότησε το στρατό, αλλά δεν κατόρθωσε να σταματήσει τις δυνάμεις του Μουράτ Β΄ και το βαρύ του πυροβολικό, που έριξε τα τείχη. Έγινε φόρου υποτελής στον Μουράτ, που είχε σπείρει το θάνατο στην Πελοπόννησο -- οι τουρκικές δυνάμεις είχαν κατασφάξει τον άμαχο πληθυσμό, ανοίγοντας το δρόμο τους για την Αχαΐα και δίνοντας τέλος στα όποια όνειρα του Κωνσταντίνου για αντεπίθεση. Ωστόσο, ο αγώνας του κι η προσωπικότητά του τον έκαναν αγαπητό σε όλο το ρωμέικο. Με το θάνατο του άτεκνου Ιωάννη, στις 31 Οκτωβρίου 1448, εκλέχτηκε Αυτοκράτορας Κωνσταντινουπόλεως και στέφθηκε στο Μυστρά, στις 6 Ιανουαρίου του 1449. Η επιλογή του --παρότι ήδη διεκδικούσε το θρόνο ο Δημήτριος, που έφτασε αμέσως στην πόλη-- έγινε από την εστεμμένη μητέρα τους. Η Ελένη επέμεινε και κέρδισε το θρόνο για τον Κωνσταντίνο, με την υποστήριξη του λαού της Πόλης και του Θωμά, εκ των αδελφών.

Μπήκε ως Αυτοκράτορας στην πόλη στις 12 Μαρτίου, φτάνοντας από τη θάλασσα, συνοδευόμενος από καταλανικές γαλέρες. Έδωσε στον Θωμά και στον Δημήτριο το Δεσποτάτο του Μορέως -- οι όρκοι πίστεως στον νέο Αυτοκράτορα από τους αδελφούς του δεν έγιναν ιδιαίτερα πιστευτοί. Ο Κωνσταντίνος, Αυτοκράτωρ των ελάχιστων εδαφών που έχουν απομείνει από την άλλοτε κραταιά Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, προσπάθησε να συγκροτήσει το στρατό και να αυξήσει τις άμυνές της. Η πολιτική του κρίση τού υπαγόρευσε να μην αλλάξει τα συμφωνηθέντα από τον αδελφό και προκάτοχό του στη Φλωρεντία. Ο Κωνσταντίνος συνέχισε την ενωτική στάση, υποστηριζόμενος μάλιστα από τον ανθενωτικό --και κύριο ιστορικό της ΄Αλωσης-- Σφραντζή, ο οποίος επιθυμούσε την «κατ΄ οικονομίαν» ένωση, μια παράκαμψη από τον ορθόδοξο δρόμο που γινόταν για το καλό της Εκκλησίας και δεν σήμαινε ότι, όταν περνούσαν οι δύσκολες μέρες, η Εκκλησία δεν θα μπορούσε να ξαναβρεί τον ορθό δρόμο. Μάλιστα, ο Σφραντζής ήταν εκείνος που πρότεινε, πολιτικά σκεπτόμενος πάντα, στον Αυτοκράτορα, να παντρευτεί και πάλι --μετά το θάνατο του Μουράτ, το 1451-- τη χήρα του σουλτάνου, τη χριστιανή πριγκίπισσα Μάρα της Σερβίας, που ασκούσε επιρροή στο νέο σουλτάνο, τον Μεχμέτ Β΄. Η σουλτάνα, ωστόσο, αρνήθηκε την πρόταση. Είχε υποσχεθεί, αν γλίτωνε ποτέ από το χαρέμι, να ζήσει σε παρθενία τα υπόλοιπά της χρόνια. Η επόμενη επίλεκτη νύφη ήταν η κόρη του βασιλιά της Γεωργίας, Γεώργιου, μια ορθόδοξη νύφη που θα ηρεμούσε κάπως τους ανθενωτικούς. Τα προξενεία έφυγαν για τη Γεωργία, αλλά πριν εκείνη ξεκινήσει για την Πόλη, ο Κωνσταντίνος δεν ζούσε πια...

Παρά την ενωτική στάση του Αυτοκράτορα, που γνωρίζοντας το ενδιαφέρον του Μωάμεθ Β΄, για την Κωνσταντινούπολη προσπαθούσε να συγκινήσει τη Δύση και ζητούσε μια ακόμα φορά βοήθεια από τα χριστιανικά κράτη, η βοήθεια δεν θα ερχόταν ποτέ. Παρότι ο νέος σουλτάνος είχε ορκιστεί πάνω στο Κοράνι την ακεραιότητα της Πόλης, δεν είχε γίνει πιστευτός. Θα πατούσε τον όρκο του με την πρώτη αφορμή, όπως κι έγινε, όταν ο Κωνσταντίνος του ζήτησε να καταβάλει κάποιο παλαιότερα συμφωνηθέν ποσό, αναφέροντας στην επιστολή του ότι στην αυλή του φιλοξενούσε έναν διεκδικητή του θρόνου του Μωάμεθ. Ήδη, από την πρώτη χρονιά της βασιλείας του, ο Μωάμεθ άρχισε να λαμβάνει μέτρα ενδεικτικά της επιθετικής του διάθεσης.

Αρχές Απριλίου του 1453, αμέσως μετά το Πάσχα των Ελλήνων, ο σουλτάνος απέκτησε τον τίτλο του πολιορκητή, με έναν στρατό αριθμητικά και τεχνικά πολύ ανώτερο και με υψηλότατο ηθικό, σε αντίθεση με το λαό της «Αυτοκρατορίας» που πίστευε ότι θα τιμωρούνταν για την αίρεση της Ένωσης μετά τη Φεράρα-Φλωρεντία. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος βρέθηκε στα τείχη από την πρώτη μέρα της πολιορκίας της, δίπλα στους στρατιώτες του, δίπλα στον Ιουστινιάνη, τον μόνο με τον οποίο μπορούσε να μοιράζεται τις σκέψεις του. Ο θάνατος του Κωνσταντίνου ΙΑ΄ έγινε γνωστός αρκετές ώρες μετά την κατάληψη της Πόλης από τους Οθωμανούς. Η σορός του αναγνωρίστηκε από τα αυτοκρατορικά του πορφυρά πέδιλα -- είχε πέσει στις γραμμές του μετώπου, αρνούμενος να διαφύγει, όπως πολλοί συμβουλάτορες τού πρότειναν.

Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς 1453

Την ώρα που ο Μωάμεθ καλεί το όχλο που συγκροτεί την πολιορκητική δύναμη, να πολεμήσει για να κερδίσει πιλάφι στον ουρανό με τα ουρί (αν πεθάνουν) ή πλούτη και σκλάβους από μία Πόλη που όμοιά της δε γνώρισε ως τότε ο κόσμος, ο Αυτοκράτορας δίνει τις τελευταίες του συμβουλές και παραινέσεις. Απευθείνεται και στους Γενουάτες και Βενετούς της παροικίας των Λατίνων που συμπολεμούν με τους Έλληνες. Τους μιλά ευθέως, τίμια και με ειλικρίνεια. Δε τους κρύβει την αλήθεια. Τους εμψυχώνει και τους καλεί να παλέψουν για υψηλά ιδανικά, περιφρονώντας τον εχθρό...


"Άρχοντές μου, εκλαμπρότατοι αξιωματικοί του Στρατού και ευσεβείς Χριστιανοί συνάδελφοι εν όπλοις: βλέπουμε τώρα την ώρα της μάχης να πλησιάζει... Πάντοτε πολεμήσατε δοξασμένα εναντίον των εχθρών του Χριστού. Τώρα, η άμυνα της πατρώας γης και της κοσμοξάκουστης Πόλης μας, την οποία ο άπιστος και κακός Τούρκος έχει πολιορκήσει για πενήντα δύο ημέρες, παραδίδεται στα ευγενή και αγέρωχα πνεύματά σας. Μη φοβηθείτε επειδή τα τείχη της κατέρρευσαν από τους εχθρικούς βομαρδισμούς. Γιατί η δύναμή σας βρίσκεται υπό την Θεία προστασία και πρέπει να το δείξετε αυτό με τον παλμό των όπλων σας και τα σημάδια των σπαθιών σας στον εχθρό.


Γνωρίζω πως αυτός ο απειθάρχητος όχλος, όπως είναι η συνήθειά του, θα ορμήξει εναντίον σας με δυνατές στριγγλιές και αδιάκοπο καταιγισμό βελών. Δε θα σας πληγώσουν όμως, διότι είσαστε κατάφρακτοι. Θα χτυπήσουν τα τείχη, τους θώρακες και τις ασπίδες μας. Όμως, μη μιμηθείτε τους Ρωμαίους που, όταν οι Καχηδόνιοι βαδιζαν εναντίον τους, επέτρψαν στο ιππικό τους να πανικοβληθεί από την τρομακτική όψη και τους ήχους των ελεφάντων. Σ΄αυτή τη μάχη πρέπει να σταθείτε σταθεροί και ατρόμητοι, ετοιμάστε το πνεύμα σας για μάχη, να αντισταθείτε με μεγαλύτερη από άλλοτε ηράκλεια δύναμη. Τα ζώα μπορεί να τρέξουν φοβισμένα, μακριά από άλλα ζώα. Αλλά εσείς είστε άνδρες, άνδρες με θαρραλέα καρδιά, και θα κρατήσετε στριμωγμένα τα φοβισμένα κτήνη, μπήγοντας τις λόγχες και τα ξίφη σας μέσα τους, έτσι ώστε θα μάθουν ότι δε πολεμούν εναντίον ομοίων τους αλλά εναντίον των κυριάρχων τους και απογόνους Ελλήνων και Ρωμαίων "(Και ούτως λογίσθητε ως επί αγρίων χοίρων και πληθύν κυνήγιον, ίνα γνώσωσιν οι ασεβείς ότι ου μετά αλόγων ζώων ως αυτοί, παράταξιν έχουσιν, αλλά μετά κυρίων και αυθεντών αυτών και απογόνων Ελλήνων και Ρωμαίων").


Γνωρίζετε πως ο ανίερος και άπιστος εχθρός αδίκως έσπασε την ειρήνη. Παραβίασε τους όρκους και τη συμφωνία που έκανε μαζί μας. Έσφαξε τους χωρικούς μας την εποχή της σοδειάς. ΄Υψωσε φρούριο στην Προποντίδα σα να ήταν να καταβροχθίσει τους Χριστιανούς. Κύκλωσε τον Γαλατά με την πρόφαση της ειρήνης. Τώρα προσπαθεί να καταλάβει την Κωνσταντίνου Πόλιν, την πατρώα σας γη, το καταφύγιο των Χριστιανών, τον φύλακα όλων των Ελλήνων, και βεβηλώσει τα ιερά του Θεού μετατρέποντάς τα σε στάβλους.
Τους καλεί όλους να πολεμήσουν υπερασπιζόμενοι τέσσερα αγαθά : "... πρώτον μεν υπέρ Πίστεως ημών και Ευσεβείας, δεύτερον υπέρ Πατρίδος, τρίτον υπέρ Βασιλέως, τέταρτον υπέρ συγγενών και φίλων. Άλλως πατρίδα περίφημον τοιαύτην υστερούμεθα και της ελευθερίας ημών..." την Πόλιν, το "...καταφύγιον χριστιανών, ελπίδα και καύχημα των Ελλήνων, το καύχημα πάσι τοις ούσιν υπό του ηλίου ανατολήν ! Τα νυν πάλιν ο καιρός εστίν επιτήδειος ίνα δείξητε εις βοήθειαν την Χριστού αγάπην και ανδρείαν και γενναιότητα υμών.


Ω άρχοντές μου, παιδιά μου, γυιοί μου, η αιώνια τιμή των Χριστιανών εναπόκειται στα χέρια σας. Εσείς άνδρες της Γένουας, θαρραλέοι άνδρες και φημισμένοι για τις ατέλειωτες νίκες σας, εσείς που πάντοτε προστατέψατε αυτήν την Πόλιν, την μάνα σας, σε πάμπολλες συγκρούσεις με τους Τούρκους, δείξτε τη δύναμη και το επιθετικό σας πνεύμα εναντίον τους με σθένος. Εσείς άνδρες της Βενετίας, άξιοι ήρωες, που το ξίφος σας έκνανε πολλές φορές να τρέξει το Τούρκικο αίμα και τιμήσατε αυτήν την Πόλιν σα να ήταν δική σας, διακεκριμένοι άνδρες, ετοιμάστε το πνεύμα σας για μάχη. Εσείς, συνάδελφοί μου εν όπλοις, υπακούστε στις εντολές των ανωτέρων σας με την πεποίθηση ότι είναι η ημέρα της δικής σας δόξας -μια ημέρα κατά την οποία αν θα χύσετε έστω μία σταγόνα αίμα θα έχετε κερδίσει φωτοστέφανα μάρτυρα και αιώνια υστεροφημία ! Ουκ έχω καιρόν ειπείν υμίν πλείονα. Μόνον το τεταπεινωμένον ημέτερον σκήπτρον εις τας υμών χείρας ανατίθημι, ίνα αυτό μετ' ευνοίας φυλάξοιτε..."


Στα συγκλονιστικά αυτά λόγια του Αυτοκράτορα, δακρυσμένοι απαντούν όλοι : "Αποθανόμεν υπέρ της Χριστού Πίστεως και της Πατρίδος ημών !" Ξημέρωνε 29 Μαϊου 1453. Στα τείχη ανεμίζουν οι Αυτοκρατορικοί Δικέφαλοι. Στην πύλη του Αγίου Ρωμανού έφιππος ο Κωνσταντίνος. Ήξερε πως η Δύση και η τύχη του είχαν γυρίσει την πλάτη. Όμως εκεί "αυτοπροαιρέτως" στάθηκε ανδρείως και κοίταξε κατά πρόσωπο τον Τούρκο και τον θάνατο. Γι' αυτό και δεν πέθανε ! Δεν πέθανε στη συνείδηση των Ελλήνων... Οι Έλληνες λένε πως "του αντρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δε λογιέται".


Το όνομά του και η ιστορία του έγιναν τραγούδι στο στόμα, ελπίδα στην καρδιά των υπόδουλων Ελλήνων ... "ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς" ... Άγγελος Κυρίου μαρμάρωσε τον Κωνσταντίνο τη στιγμή που οι Αγαρηνοί εφορμούσαν ασεβώς στην θεοφύλακτη Πόλιν. Ο Αυτοκράτορας μαρμαρώθηκε και δεν πέθανε... περιμένει το άγγιγμα του Αγγέλου που θα του δώσει το ξίφος για να κυνηγήσει όχι μόνο τους κατακτητές ως εκεί απ'όπου ξεκίνησαν -την κόκκινη Μηλιά- αλλά ακόμα και τον αδερφό του και τον ανηψιό του που αργότερα τούρκεψαν και πολέμησαν τους Έλληνες. Για να επιβάλλει ποινή σε όσους ατίμασαν το αίμα και τα δάκρυα του Γένους...για να γίνει τιμωρός τους...

Κώστας Ηλιάκης ΣΜΗΝΑΓΟΣ- Aκήρυκτος πόλεμος στο Αιγαιο

Ο μοιραίος ελιγμός

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΣΑΚΙΡΗ

Ολοι το γνώριζαν ότι θα συμβεί. Αυτό που δεν ήξεραν ήταν το ποτέ και τι θα γίνει μετά. Ενα δυστύχημα στο Αιγαίο μεταξύ ελληνικών και τουρκικών μαχητικών ήταν μαθηματικά βέβαιο. Μάλιστα, πολλοί αξιωματικοί της αεροπορίας δεν μπορούσαν να καταλάβουν «ποια δύναμη ήταν αυτή που τόσα χρόνια προστάτευε τους πιλότους και δεν είχαν συγκρουστεί τα αεροσκάφη».

Τελικά έγινε χθες, 50 λεπτά μετά το μεσημέρι. Ενα τουρκικό μαχητικό τρίτης γενεάς τύπου F-16 συγκρούστηκε με ένα αντίστοιχο ελληνικό, 21 ναυτικά μίλια νοτιοδυτικά της Καρπάθου. Αποτέλεσμα, ένας νεκρός, ο Ελληνας χειριστής σμηναγός Κώστας Ηλιάκης( έμπειρος χειριστής με 1.000 ώρες πτήσης στα Α7 και 700 ώρες στα F16, ήταν έγγαμος και πατέρας 2 ανήλικων παιδιών).
Ο Τούρκος πιλότος σώθηκε, καθώς πρόλαβε και χρησιμοποίησε το εκτινασσόμενο κάθισμα του αεροσκάφους.

Η αναχαίτηση

Τα πέντε μαχητικά, τρία τουρκικά και δύο ελληνικά, συναντήθηκαν κοντά στην Κάρπαθο. Ο τουρκικός σχηματισμός αποτελείτο από δύο F-16 που συνόδευαν ένα αεροφωτογραφικό «Φάντομ». Είχαν απογειωθεί λίγη ώρα νωρίτερα από βάση στα παράλια της Μικράς Ασίας και κατευθύνονταν προς την Κρήτη. Προφανώς για να φωτογραφήσουν τις ελληνικές βάσεις στο νησί. Είναι πλέον πάγια τακτική της τουρκικής αεροπορίας, που γίνεται συχνά και τακτικά και είναι γνωστή στο ελληνικό υπουργείο Αμυνας.

Η πορεία των τουρκικών μαχητικών οδήγησε το αρχηγείο αεροπορίας στη Λάρισα να διατάξει την αναχαίτισή τους με την απογείωση δύο ελληνικών F-16.

Τα πέντε αεροσκάφη συναντήθηκαν 21 μίλια νοτιοδυτικά της Καρπάθου. Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση, ένα από τα ελληνικά μαχητικά πλησίασε το τουρκικό αεροφωτογραφικό «Φάντομ» για να το αναγνωρίσει. Δίπλα του πετούσε το ένα από τα δύο τουρκικά μαχητικά, καθώς το «Φάντομ» δεν έχει δυνατότητα να εμπλακεί σε αναχαίτιση με τρίτης γενιάς αεροσκάφος.

Κατά τη διαδικασία της αναγνώρισης, σύμφωνα πάντα με την επίσημη ανακοίνωση, το τουρκικό μαχητικό έκανε ελιγμό και συγκρούστηκε με το ελληνικό. Η σύγκρουση πρέπει να ήταν ιδιαίτερα ισχυρή, καθώς ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά το ελληνικό αεροσκάφος εξερράγη στον αέρα, σύμφωνα με μαρτυρία πιλότου αιγυπτιακού πολιτικού αεροσκάφους που είδε λάμψη στην περιοχή. Η σύγκρουση έγινε σε ύψος 27.000 ποδών και από τις πρώτες ενδείξεις φαίνεται να ήταν μοιραία για τον Ελληνα χειριστή. Ο Τούρκος πιλότος πρόλαβε να ενεργοποιήσει το αυτόματο σύστημα εκτίναξης και να προσθαλασσωθεί, αφού και το δικό του F-16 έπεσε χτυπημένο.

Εντός του Ελληνικού FIR

Τα τουρκικά μαχητικά πετούσαν εντός του χώρου ευθύνης της Ελλάδας (FIR), παραβιάζοντας τους κανόνες εναέριας κυκλοφορίας, αλλά εκτός του ελληνικού εναέριου χώρου των 10 ναυτικών μιλίων από τη στεριά. Κάθε αεροσκάφος που πετά εντός του ελληνικού FIR χωρίς να έχει καταθέσει σχέδια πτήσης πρέπει να αναγνωρίζεται και, αν χρειαστεί, να αναχαιτίζεται, εφόσον μπει στον ελληνικό εναέριο χώρο ή δεν υπακούσει στις οδηγίες των Ελλήνων χειριστών.

Αμέσως μετά τη σύγκρουση ξεκίνησε μια τεράστια επιχείρηση έρευνας και διάσωσης με ελικόπτερα, αλλά και πλοία που ήταν στην περιοχή. Το κέντρο έρευνας και διάσωσης στον Πειραιά έδωσε σε όλα τα πλοία το στίγμα της πτώσης και ζήτησε να ψάξουν για επιζώντες.

Δέκα λεπτά μετά την προσθαλάσσωσή του, ο Τούρκος χειριστής περισυνελέγη από εμπορικό πλοίο με σημαία Παναμά, ενώ μέχρι αργά χθες το βράδυ δεν είχαν βρεθεί ίχνη του Ελληνα πιλότου.

Τα άλλά τρία αεροσκάφη που πετούσαν στην περιοχή, δύο τουρκικά και ένα ελληνικό, έμειναν για ένα μικρό διάστημα και αποχώρησαν έπειτα από σχετικές οδηγίες από τα γενικά επιτελεία.

Όλοι το ήξεραν

Πηγές του υπουργείου Αμυνας, αναφερόμενες στη σύγκρουση, έλεγαν ότι ήταν κάτι που όλοι ήξεραν ότι κάποια στιγμή θα συνέβαινε. Οι αναγνωρίσεις και οι αναχαιτίσεις τουρκικών αεροσκαφών στο Αιγαίο είναι καθημερινό φαινόμενο, όπως και οι εικονικές αερομαχίες, που δεν είναι τίποτα λιγότερο από κανονικές αερομαχίες χωρίς τη χρήση όπλων.

Οι ταχύτητες των αεροσκαφών είναι τεράστιες για τα ανθρώπινα δεδομένα και οι ελιγμοί που αναγκάζονται να εκτελούν οι Ελληνες πιλότοι πολλές φορές τούς οδηγούν στο όρια των αντοχών τους.

Οπως χαρακτηριστικά έλεγε ανώτερος αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας, σε κάποιες περιπτώσεις, που δεν είναι λίγες, τα αεροσκάφη πετούν σε απόσταση μόλις λίγων μέτρων με τεράστιες ταχύτητες. Εκεί ένα ελάχιστο λάθος είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα καταλήξει σε τραγωδία.

Στην πρόσφατη ιστορία έχουν καταγραφεί τέτοια περιστατικά, όπως αυτό της πτώσης του Σιαλμά το 1992 στον Αϊ-Στράτη και η πτώση τουρκικού «Φάντομ» δυτικά της Λέσβου το 1995, όπου σκοτώθηκε ο κυβερνήτης και σώθηκε ο συγκυβερνήτης (βλ. ρεπορτάζ παραπλεύρως).

Κάποιοι αξιωματικοί είχαν διαφορετική εκτίμηση για το τι συνέβη χθες στο Αιγαίο, λέγοντας ότι ήταν μια τυπική διαδικασία αναγνώρισης και αναχαίτισης των τουρκικών μαχητικών, που στην περίπτωση των δύο F-16 εξελίχθηκε σε εικονική αερομαχία. Εκεί, κατά τη διάρκεια των ελιγμών το ένα αεροσκάφος προσέκρουσε στο άλλο με αποτέλεσμα να πέσουν. Το τι πραγματικά συνέβη, σύμφωνα πάντα με τους ίδιους αξιωματικούς, μπορεί να φάνει και από τα όσα έχουν καταγράφει από τα ραντάρ, αλλά και από τη μαρτυρία του Ελληνα χειριστή του δεύτερου μαχητικού.

Σύμφωνα με τον υπουργό Αμυνας, οι πληροφορίες αυτές δεν επιβεβαιώνονται και στην κατάθεσή του ο δεύτερος πιλότος δεν αναφέρει κατάσταση εμπλοκής των δύο αεροσκαφών. Παρ' όλα αυτά, μέχρι χθες το απόγευμα ο υπουργός δεν είχε δει την εικόνα που έχει καταγραφεί από τα ραντάρ, όπως ο ίδιος δήλωσε.

Σε ξένο έδαφος

Σχετικά με το θέμα της διάσωσης του Τούρκου πιλότου, ο κ. Μεϊμαράκης είπε χθες ότι δεν υπήρχε κανένα θέμα, καθώς ο χειριστής διασώθηκε από εμπορικό πλοίο ξένης σημαίας. Επιβαίνοντας, ήταν σε ξένο έδαφος, καθώς το πλοίο βρισκόταν σε διεθνή ύδατα. Τον πρώτο και κύριο λόγο στην περίπτωση αυτή έχει ο καπετάνιος του πλοίου, που ήταν Φιλιππινέζος, και τον δεύτερο ο πιλότος, που μπορεί να ζητήσει πού και από ποιον θέλει να μεταφερθεί. Αυτό, όπως είπε ο υπουργός, ορίζεται σαφώς από τους νόμους που διέπουν την ελεύθερη ναυσιπλοΐα.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 24/05/2006

±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±

Ενας ακήρυκτος πόλεμος

Η αρχή ενός ακήρυκτου πόλεμου με τεράστιο κόστος: θύματα σε καιρό ειρήνης και κατασπατάληση δισεκατομμυρίων δολαρίων σε οπλικά συστήματα, που αποτελούν τροχοπέδη στην κούρσα του εκσυγχρονισμού και της ανάπτυξης. Πρόκειται για ένα πόλεμο που έχει ξεπεράσει σε οικονομικά μεγέθη τα 13 τρισεκατομμύρια δραχμές και που κανείς δεν βλέπει ένα αίσιο τέλος του στο εγγύς μέλλον.

Η Ελλάδα και η Τουρκία είναι οι δυο χώρες του ΝΑΤΟ που ξοδεύουν τα περισσότερα ποσά για εξοπλισμούς και αγορές αμυντικών συστημάτων. Επίσης είναι γεγονός ότι οι μεγάλες δυνάμεις όχι μόνο συντηρούν αλλά και με κάθε ευκαιρία πυροδοτούν κρίσεις μεταξύ των δυο κρατών, για να τις χρησιμοποιήσουν στη συνέχεια ως μοχλό πίεσης για πωλήσεις νέων οπλικών συστημάτων

Η πρώτη κρίση άρχισε ουσιαστικά την περίοδο 1929 - 1934, όταν η κρίση της τουρκικής οικονομίας σε συνδυασμό με την εκστρατεία για τον εκτουρκισμό των διαφορών Εθνοτήτων που κατοικούσαν στη Μικρά Ασία ανάγκασαν την τότε τουρκική κυβέρνηση να προχωρήσει σε λήψη μέτρων, που ουσιαστικά στόχευαν την ελληνική μειονότητα.

*Το 1932 η τουρκική Εθνοσυνέλευση πέρασε νόμο με τον οποίο απαγόρευε στους Ελληνες και άλλους ξένους να κάνουν τα περισσότερα από τα επαγγέλματα που μέχρι τότε εξασκούσαν. Συνέπεια των μέτρων ήταν μια μεγάλη ομάδα Ελλήνων να έρθουν στην Ελλάδα. Αμέσως μετά τη Συνθήκη της Λωζάννης, περισσότεροι από 40.000 Ελληνες έφυγαν από τη Μικρά Ασία και ήρθαν στην Ελλάδα.

*Το 1936 - 1937 η τουρκική κυβέρνηση επέβαλε στα ελληνικά σχολεία τη διδασκαλία όλων των μαθημάτων στην τουρκική γλώσσα.

*Το 1942 κορυφώθηκαν οι επιθέσεις της τουρκικής κυβέρνησης εναντίον των Ελλήνων και των άλλων μειονοτήτων.

*Σημαδιακή ημερομηνία στις ελληνοτουρκικές κρίσεις αποτελεί η 30/11/63 όταν ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας πρότεινε την αλλαγή δεκατριών σημείων του κυπριακού Συντάγματος. Η πρόταση δεν έγινε αποδεκτή από την τότε κυβέρνηση του Ισμέτ Ινονού, ενώ αιματηρά επεισόδια ξέσπασαν ανάμεσα στις δυο κοινότητες στην Κύπρο. Στις 25/12/63 η Τουρκία κινητοποίησε τις ένοπλες δυνάμεις της απειλώντας ότι θα κάνει χρήση του δικαιώματος στρατιωτικής παρέμβασης.

*Στις 13/3/64 η τουρκική κυβέρνηση απείλησε εκ νέου για στρατιωτική παρέμβαση στην Κύπρο, ενώ τον Απρίλιο του ιδίου χρόνου για πρώτη φορά η Τουρκία πρόβαλε αξιώσεις πάνω στα ελληνικά νησιά του Αιγαίου.

*Μεταξύ 6 και 9/8/1964 η Τουρκία βομβάρδισε πόλεις και χωριά της Κύπρου, προκαλώντας πολλά θύματα.

*Στις 16/11/67η τουρκική Εθνοσυνέλευση κήρυξε τον πόλεμο κατά της Ελλάδας. Μετά την παρέμβαση των ισχυρών, και κυρίως των Αμερικανών, η σύρραξη απεφεύχθη.

*Τον Νοέμβριο του 1973δημοσιεύθηκε στην τουρκική Εφημερίδα της Κυβέρνησης άδεια ερευνών για πετρέλαιο στην υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου.

*Τον Ιούνιο του 1974 η τουρκική κυβέρνηση προχώρησε στην έκδοση ΝΟΤΑΜ (714), σύμφωνα με την οποία ζητούσε από τα αεροσκάφη που πετούν στο Ανατολικό Αιγαίο να κάνουν αναφορά στα κέντρα ελέγχου της Κωνσταντινούπολης.

*Τον Ιούλιο του 1974 η τουρκική κυβέρνηση κάνει την αποβίβαση στη Βόρεια Κύπρο και καταφέρνει μέσα σε λιγότερο από 48 ώρες να δημιουργήσει ένα μικρό προγεφύρωμα στην περιοχή της Κυρήνειας. (Αττίλας 1).

*Στις 21 Ιουλίου 1974 το βράδυ αποφασίστηκε, μετά την παρέμβαση του αμερικανικού παράγοντα, η διακοπή των εχθροπραξιών και άρχισαν οι συνομιλίες.

*Στις 14 Αυγούστου,και ενώ συνεχίζονταν οι συνομιλίες, η Τουρκία έφυγε από το τραπέζι και το πρωί έγινε ο Αττίλας 2, που σκοπό είχε την επέκταση της κατοχής προς Νότο, που έφτασε μέχρι τη σημερινή γραμμή.

*Το καλοκαίρι του 1976 υπήρξε μια ένταση μεταξύ των δυο χωρών, με τις τότε έρευνες για πετρέλαιο που έκανε το ερευνητικό τουρκικό σκάφος Σισμίκ.

*Τον Μάρτιο του 1987, στις 27, η επανέξοδος του ωκεανογραφικού σκάφους Σισμίκ δημιούργησε εκ νέου κρίση μεταξύ των δυο χωρών. Η τουρκική κυβέρνηση ανακοίνωσε τότε ότι το Σισμίκ θα έβγαινε για σεισμολογικές έρευνες. Η αντίδραση ήταν δυναμική και η κρίση εκτονώθηκε ύστερα από μια περίπου εβδομάδα. Τότε ο πρωθυπουργός Α. Παπανδρέου είχε «κλείσει» τις αμερικανικές βάσεις.

*Ακολουθεί η κρίση στα Ιμια, στα τέλη του Ιανουαρίου του 1996. Ηταν ίσως η μεγαλύτερη κρίση μετά την εισβολή τουρκικών δυνάμεων στην Κύπρο. Ηταν η πρώτη φορά, μετά το 1974, που τουρκικά στρατεύματα καταλαμβάνουν έστω και για λίγες ώρες ελληνικό έδαφος. Υστερα από παρέμβαση των Αμερικανών, μία ακόμη φορά, η κρίση απεφεύχθη.

*Στις κρίσεις μπορούν να καταγραφούν και δυο περιστατικά με αερομαχίες: το πρώτο, το 1995 στη Λέσβο στην αερομαχία αυτή είχε πέσει ένα τουρκικό μαχητικό και είχε σκοτωθεί ο ένας εκ των δυο χειριστών του· το δεύτερο, την περασμένη εβδομάδα, 23 Μαΐου, στην περιοχή της Καρπάθου, όπου σκοτώθηκε μετά τη σύγκρουση των δύο αεροσκαφών ο Ελληνας χειριστής Κώστας Ηλιάκης.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 03/06/2006

Λευκός Πύργος Θεσσαλονίκης

Ο Λευκός Πύργος είναι ένας οχυρωματικός πύργος του 15ου αιώνα, ο οποίος χρησιμοποιήθηκε στη συνέχεια ως κατάλημα φρουράς Γενιτσάρων και ως φυλακή θανατοποινιτών. Κτίστηκε στη θέση προϋπάρχοντος βυζαντινού πύργου, που συνέδεε το ανατολικό τμήμα της οχύρωσης της Θεσσαλονίκης σώζεται και σήμερα, με το θαλάσσιο, το οποίο κατεδαφίστηκε το 1866.

Η έκθεση περιλαμβάνει γλυπτά, τοιχογραφίες, ψηφιδωτά δάπεδα, ψηφιδωτά τοίχου, εικόνες, νομίσματα, επιγραφές, κεραμεικά, έργα υαλουργίας, έργα μεταλλοτεχνίας.
Κλιμακοστάσιο και είσοδος ορόφου, μετά την αναστήλωση.
Τα σημαντικότερα εκθέματα είναι: Ψηφιδωτό τοίχου, 5ου - 6ου μΧ αιώνα. Προέρχεται από το ναό του Αγίου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη. Παριστάνει τον Αγιο Δημήτριο με δύο παιδιά.

Αργυρή λειψανοθήκη του τέλους του 4ου μΧ αιώνα. Εικονίζονται σκηνές από την Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Βρέθηκε στη Χαλκιδική.

Τοιχογραφία από τάφο του β' μισού του 4ου αιώνα μΧ. Παριστάνεται το επεισόδιο της Σωσάννας από την Παλαιά Διαθήκη. Βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη.


Μεταξωτό ύφασμα του 11ου αιώνα. Βρέθηκε σε τάφο ανδρός στο ναό του Αγίου Αχιλλείου στην Πρέσπα.

Ζεύγος περικάρπιων από χρυσό και σμάλτο του 10ου αιώνα. Βρέθηκε στην Θεσσαλονίκη.

Εικόνα της Παναγίας με το Χριστό. Χρονολογείται περί το 1200. Πιθανότατα έργο εισηγμένο στη Θεσσαλονίκη από την Κύπρο

ΣΜΥΡΝΗ 1922

Οι Τούρκοι άναψαν τη φωτιά μέσα στον Αρμενικό τομέα της Σμύρνης την ώρα που φυσούσε δυνατός άνεμος προς το Χριστιανικό τομέα της πόλης, και μακριά από τον τουρκικό. Ο τουρκικός τομέας της πόλης δεν επηρεάστηκε καθόλου από την καταστροφή, ενώ κατα την διάρκεια των πυρκαγιών, των λεηλασιών, και σφαγιασμών των Χριστιανών, ο τουρκικός τομέας ήταν φωτισμένος και εκεί γίνονταν εορταστικές εκδηλώσεις με χορούς, τραγούδια, και γλέντια.

Η ιστορική και αρχαιοτάτη πόλη της Σμύρνης παραδίδεται στις φλόγες την 13η Σεπτεμβρίου 1922. Η φωτιά κατακαίει ολόκληρο τον Χριστιανικό (Ελληνικό, Ιταλικό, Γαλλικό, και Αρμενικό) τομέα συμπεριλαμβανομένων Σχολείων, νοσοκομείων, κρατικών κτιρίων, κλπ.

Άποψη της προκυμαίας της Σμύρνης με πολλά Ελληνικά κτίρια, όπως το κτίριο της Εθνικής τράπεζας της Ελλάδας, εμπορικά καταστήματα, θέατρα, κλπ. Όλα έγιναν στάχτη τον Σεπτέμβρη του 1922.

Η μόνη διέξοδος για τους Έλληνες κατοίκους της Σμύρνης ήταν η θάλασσα. Στην φωτογραφία το πλοιάριο βυθίζεται λόγω υπερφόρτωσης. Η φωτογραφία λήφθηκε από Αμερικανικό αντιτορπιλλικό πλοίο που ευρισκόταν στην περιοχή, μαζί με άλλα 26 συμμαχικά πολεμικά σκάφη, τα οποία όμως δεν έπραξαν απολύτως τίποτα ούτε για να αποτρέψουν την καταστροφή αλλά και ούτε για να βοηθήσουν τον Ελληνικό άμαχο πληθυσμό που ικέτευε για βοήθεια.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΙΑΚΟΣ 1788-1821

Ηρωας της επναστασης του 1821 γεννημενος στη Μουσουνιτσα . Ο παππους του Αθανασιος Γραμματικος και οι θειοι του ηταν κλεφτες .
Σε ηλικια 12 ετων ο πατερας του Νικολαος Μασαβετας τον εστειλε στο Μοναστηρι του Αγιου Ιωαννου του Προδρομου .
Εκει χειροτονηθηκε Διακος προσωνυμιο με το οποιο εμεινε γνωστος .
Συμφωνα με την παραδοση εφυγε απο το μοναστηρι οταν αθελα του σκοτωσε καποιον τουρκο και κατεφυγε στο σωμα του οπλαρχηγου Γουλα Σκαλτσα .
Στα 1814 πηγε στην αυλη του Αλη πασα και ενταχθηκε στο σωμα του Οδυσσεα Ανδρουτσου τον οποιο τον ακολουθησε στη Λιβαδεια οταν ο Ανδρουτσος εγινε αρχηγος στο αρματολικι της . Το 1820 εγινε καπετανιος του Καζα της πολης και μυηθηκε στη φιλικη εταιρεια.

Τον Απριλιο του 1821 κατελαβε το φρουριο τις Λιβαδειας και τη γεφυρα της αλαμανας .
Στις 22 Απριλιου 1821 εδωσε μαχη με τα στρατευματα του Ομερ Βρυωνη . Στη μαχη αυτη αρνουμενος να δεχθει τις προτασεις των αλλων οπλαρχηγων για υποχωρηση , πολεμησε γενναια τραυματιστηκε αιχμαλωτιστηκε και μεταφερθηκε στη Λαμια .
Εκει του εγιναν προτασεις συνεργασιας και μετα τη γενναια αρνηση του Θανατωθηκε με ανασκολοπισμο απο τουρκους στις 23 Απριλιου 1821 .Τη στιγμή του μαρτυρίου του, βλέποντας την ανθισμένη φύση, είπε το συμβολικό δίστιχο:

Για δες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει
τώρα π' ανθίζουν τα κλαριά και βγάζ' η γη χορτάρι.


Ο θανατος του συγκλονισε και εμψυχωσε το υποδουλο εθνος και η θυσια του ενεπνευσε τη λαικη μουσα .

Το τραγούδι του
Τρία πουλάκια κάθονταν στου Διάκου το ταμπούρι
το 'να τηράει τη Λειβαδιά και τ'άλλο το Ζητούνι
το τρίτο το καλύτερο μοιρολογάει και λέει.
"Πολλή μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλιακούδα.
Μην ο Καλύβας έρχεται, μην ο Λεβεντογιάννης;
- Νουδ' ο Καλύβας έρχεται, νουδ' ο Λεβεντογιάννης,
Ομέρ Βρυόνης πλάκωσε με δεκοχτώ χιλιάδες".
Ο Διάκος σαν τ'αγροίκησε πολύ του κακοφάνει.
Ψιλή φωνήν εσήκωσε, τον πρώτο του φωνάζει.
"Τον ταϊφά μου σύναξε, μάσε τα παληκάρια,
δώσ'τους μπαρούτη περισσή και βόλια με τις χούφτες
γλήγορα και να πιάσουμε κάτω την Αλαμάνα,
πούναι ταμπούρια δυνατά κι'όμορφα μετερίζια".
Παίρνουνε ταλαφρά σπαθιά και τα βαριά ντουφέκια,
στην Αλαμάνα φτάνουνε και πιάνουν τα ταμπούρια.
"Καρδιά παιδιά μου, φώναξε, παιδιά, μη φοβηθήτε...
(Απόσπασμα του τραγουδιού)

ΤΟ ΡΑΣΟ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821

Του πρωτοπρεσβύτερου Γεώργιου Μεταλληνού

Αγαπητα μελη του blog θέλουμε να σας παρουσιάσουμε ένα απόσπασμα του Βιβλίου:
«ΤΟ 21 και οι ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΟΥ» του Πρωτοπρεσβύτερου Γεώργιου Μεταληνού

Η συμμετοχή του Οικουμενικού Πατριαρχείου και γενικά όλου του Ράσου στον πανεθνικό Αγώνα του '21 ήταν αδύνατη χωρίς μία πολύ δύσκολη αυθυπέρβαση. Και η αυθυπέρβαση αυτή δεν έχει σχέση, όπως θά δεχόταν η αντικληρική προπαγάνδα, με κάποια εθελοδουλία ή αδιαφορία για το Γένος. Αντίθετα, σχετιζόταν άμεσα με την γνήσια και αυθεντική αποκατάστασή του. Ας θυμηθούμε εδώ το βαθύτερο στόχο της Εθναρχίας και του Κλήρου μέσω της "περιορισμένης συνεργασίας" με τον κατακτητή. 'Ηταν η ανάσταση όλου του Ρωμαίικου, δηλαδή της αυτοκρατορίας της Ρωμανίας, με την παλαιά έκταση και ευκλειά της. Αυτό εννοούσε ο Πατροκοσμάς λέγοντας συχνά: "αυτό μια μέρα θά γίνει ρωμαίικο». Αυτό εννοούσε και ο Ρήγας Βελεστινλής, έστω και σε ένα άλλο ιδεολογικό πλαίσιο, όταν έλεγε στο "Θούριό" του: "Βούλγαροι κι Αρβανίτες και Σέρβοι καί Ρωμηοί, αράπηδες και άσπροι, μέ μιά κοινή ορμή, για την ελευθερίαν νά ζώσωμεν σπαθί".

Μετά το κίνημα του 'Αλ.Υψηλάντη θά αλλάξει αυτός ο ρωμαίικος-οικουμενικός στόχος του Ρήγα και των Κολλυβάδων, που ήταν ο στόχος της Εθναρχίας(14). Από τη μεγαλοϊδεατική ιδεολογία του Γένους, θά ενταχθεί ο Αγώνας στο πλαίσιο της άρχής των εθνικοτήτων -καρπού της Γαλλικής Επαναστάσεως, στοχεύοντας όχι πια στήν ανασύσταση της αυτοκρατορίας, αλλά στη δημιουργία ενός μικρού ανεξάρτητου κράτους, στο οποίο θα "στριμωχνόταν" κυριολεκτικά (πρβλ.το 1922) το Ελληνικό ΄Εθνος. Αυτό το πέρασμα από τη Ρωμαίικη Οικουμένη στο Ελληνικό κράτος ισοδυναμούσε με θάψιμο της Ρωμηοσύνης.΄Ετσι ο αγώνας του '21 εντάχθηκε στα σχέδια των Μεγάλων Δυνάμεων της Ευρώπης για την αυτοκρατορία της Ρωμανίας. Στις ευρωπαϊκές αυλές, όπως λ.χ. του Ναπολέοντος, καθορίσθηκε ο χαρακτήρας της Ελληνικής Επαναστάσεως, που δεν θα έχει πια ρωμαίικο-οικουμενικό χαρακτήρα, αλλά στενά εθνικό και κατ' ουσίαν "αρχαιοελληνικό". Θα είναι επανάσταση των Ελλήνων του Ελλαδικου θέματος όχι μόνο εναντίον των Τούρκων, αλλά και εναντίον της Ρωμαίικης Εθναρχίας, ως συνέχειας της "Ρωμαϊκής Βασιλείας" των "Βυζαντινών"(15). Το πραξικοπηματικό Αυτοκέφαλο της Ελλαδικής Εκκλησίας (1833) ειναι η απτή επιβεβαίωση αυτών των ξενόφερτων προσανατολισμών.

Η συμμετοχή, συνεπώς, του Ράσου -και μάλιστα του Οικουμενικού Πατριαρχείου- στον Αγώνα υπήρξε δείγμα υψηλής αυθυπερβάσεως και αυτοθυσίας, αφού ήταν πια φανερό, ότι ο Αγώνας είχε σαφώς αντιρωμαίικο και αντιεθναρχικό χαρακτήρα, στρεφόμενο και κατά του Πατριάρχου, ως Εθνάρχου των Ρωμηών(16). Η συμμετοχή δε αυτή ομολογείται από εκείνους, που την έζησαν σ'όλη τή διάρκεια του Αγώνα και ήταν σε θέση νά τήν επιβεβαιώσουν.

"Πλησίον εις τον Ιερέα -έλεγε ο Θ. Κολοκοτρώνης- ήτον ο λαϊκός, καθήμενοι εις ένα σκαμνί, Πατριάρχης καί τζομπάνης, ναύτης καί γραμματισμένος, ιατροί, κλεφτοκαπεταναίοι, προεστοί και έμποροι"(17). Ο ιστορικός του l9ου αιώνα Χρ.Βυζάντιος σημειώνει: "Προύχοντες, κληρικοί, αρματολοί και κλέφται, λόγιοι και πλούσιοι, συνεφώνησαν ή μάλλον συνώμοσαν και παραχρήμα επαναστάτησαν κατά της τουρκικής δυναστείας(18).

Ο εθνικός ιστορικός μας Κ.Παπαρρηγόπουλος ομολογεί: "...Οσαδήποτε και αν υπήρξαν τα αμαρτήματα πολλών εκ των Πατριαρχών, ουδείς όμως εξ αυτών, ουδείς ωλίσθησεν περί την ακριβή του πατρίου δόγματος και των υπάτων εθνικών συμφερόντων τήρησιν"(19)

Ανάλογα αποτιμούν τη στάση του Ράσου στην Επανάσταση ο Δ. Κόκκινος, ο Δ.Φωτιάδης, ο Σπ. Μαρινάτος, ο Ι.Συκουτρής, ο Κ.Βοβολίνης, ο Ν.Τωμαδάκης, ο Απ.Βακαλόπουλος κ.α.(20) Υπάρχουν, βέβαια, και επικριτές του Κλήρου, και των Αρχιερέων, που αμφισβητούν ή και αρνούνται την ειλικρινή και άδολη συμμετοχή τους στον Αγώνα. Τέτοιες θέσεις έχουν κατά καιρούς υποστηρίξει ο Γ. Κορδάτος (ιστορικός μαρξιστής), ο Γ. Σκαρίμπας (λογοτέχνης μαρξιστής, αλλ' όχι ιστορικός), ο Μάριος Πλωρίτης (φιλόλογος κριτικός, αλλ' όχι ιστορικός), ο Γ. Καρανικόλας (δημοσιογράφος, όχι ιστορικός) κ.ά.(21). Oι θέσεις αυτές επαναλαμβάνονται στερεότυπα από άλλους λιγότερο σημαντικούς καί άσχετους με την ιστορική έρευνα. Αρκεί να μελετήσει κανείς το "ΔΕΛΤΙΟΝ" της Ο.Λ.Μ.Ε.(22), για. να διαπιστώσει πώς αυτούσιες oι ιδεολογικές αυτές ερμηνείες για το '21 περνούν στο χώρο της παιδείας. Tο τραγικά απελπιστικό όμως είναι, ότι πολλές από τις παλαιότερες τοποθετήσεις έχουν πια ξεπερασθεί και στο χώρο της μαρξιστικής ιστορικής Σχολής, οπότε oι υποστηρικτές τους αποδεικνύονται "παλαιομοδίτες" στο χώρο του ιστορικού ερασιτεχνισμού. Νεώτεροι μαρξιστές στορικοί, έχουν αποκηρύξει την ερμηνευτική μέθοδο τού Γ.Κορδάτου και απομακρυνθεί από την ιδεολογική προοπτική του. Επίσης έχουν απορρίψει την προπολεμική θεωρία του "λαϊκισμού (π. χ. Λεων. Στρίγκας). ΄Ετσι, ο Π. Ρουσος δέχεται τήν επανάσταση του '21 ως εθνικοαπελευθερωτική και ομολογεί: "Σε σύγκριση με το εθνικό το κοινωνικό έρχεται στο υπόστρωμα"(23). Ανάλογα δέχονται ο καθηγ. Βασ. Φίλιας, ο Λεων. Στρίγκας, η Ελ. Αντωνιάδη-Μπιμπίκου κ.ά. (24). Η επικρατούσα στο χώρο της μαρξιστικής σκέψης σήμερα θέση είυαι, ότι η Επανάσταση του '21 ειναι εθνικοαπελευθερωτική, με κοινωνικό περιεχόμενο, αλλά μία, στην οποία έλαβαν μέρος oι πιο ετερόκλητες δυνάμεις, κάθε μια με τις δικές της προϋποθέσεις και στοχοθεσία. Δεν έχει εκλείψει όμως τελείως η ιδεολογική προσέγγιση, που αναιρεί κάθε δυνατότητα ιστορικής-επιστημονικής κατανοήσεως και ερμηνείας.

΄Ενα απο τα επισημότερα θύματα της παρατεινόμενης αυτής ιδεολογικής αδιαλλαξίας είναι ο Μέγας Οικουμενικός Πατριάρχης του Αγώνα, ΄Αγιος Γρηγόριος Ε'(25). Η ερμηνεία της στάσης του στον Αγώνα απαιτεί επαρκή γνώση της εποχής (ιστορικά, κοινωνιολογικά, πολιτικά, διπλωματικά) και τη χρήση ορθών κριτηρίων, συγχρόνων δηλαδή και όχι σημερινών (ιστορικός αναχρονισμός). Ο σοφός εκείνος Γενάρχης, πώς ήταν δυνατό να παραβλέψει τους αρνητικούς παράγοντες, που απειλούσαν κάθε επαναστατική σκέψη (Ιερά Συμμαχία, Τσάρος, προηγούμενες οικτρές αποτυχίες, π. χ. 1790); Γιατί να άπαιτεί κανείς λιγότερη σύνεση από εκείνη τον Κοραή και του Καποδίστρια, που ήσαν τελείως αρνητικοί στα σχέδια εξεγέρσεως; Και όμως, σε καμία παρακωλυτική ή αποτρεπτική ενέργεια δεν προέβη, η δε αλληλογραφία του είναι σαφώς θετική και φανερώνει την εσωτερική συμμετοχή του στα σχέδια της Φιλικής(26). Θα ερωτήσει, βέβαια, κανείς: και ο περιβόητος αφορισμός του κινήματος Υψηλάντου-Σούτσου; Δεν είναι σαφής αντίδραση του Γρηγορίου; Ετσι, άλλωστε, ερμηνεύεται ως σήμερα από την αρνητική κριτική. Μπορεί όμως να "έρμηνευθεί" ο αφορισμός χωρίς να ληφθεί υπόψη το κλίμα, μέσα στο οποίο έγινε; Καί ποιο ήταν το κλίμα αυτό; -΄Εκρηξη της οργής του Σουλτάνου (απόλυτου κυρίου πάνω σε κάθε υπήκοο)- ΄Αμεσος κίνδυνος γενικής σφαγής των Ρωμηων (ομολογία εκθέσεων τών Ξένων της Κων/πόλεως(27)) Απερίγραπτες θηριωδίες, πού προοιώνιζαν τη συνέχεια-Παύση από τον Σουλτάνο δύο Μ. Βεζίρηδων, με την κατηγορία της επιεικούς στάσεως έναντι των Ρωμηών -Απαγχονισμός του Σεϊχουλισλάμη (Θρησκευτικού αρχηγού), κατηγορουμένου για απείθεια (δεν εξέδωσε φετφά για την σφαγή και εξόντωση των Ρωμηών(28)) Εκτελέσεις Φαναριωτών (Μουζούρηδων και Μητροπολιτών) κ.λπ.(29).

Ποιος μπορεί μετά από όλα αυτά να αρνηθεί, ότι ο αφορισμός ήταν πράξη ανάγκης και "στάχτη στα μάτια του Σουλτάνου"; (Νικοπόλεως Μελέτιος). Αυτή ακριβώς ήταν και η ερμηνεία του άμεσα θιγομένου από τον αφορισμό, Αλ.Υψηλάντη: "Ο Πατριάρχης, βιαζόμενος υπό της Πόρτας, σας στέλλει αφοριστικά και Εξάρχους, παρακινώντας σας να ενωθήτε με την Πόρταν. Εσείς όμως να τα θεωρήτε αυτά ως άκυρα, καθότι γίνονται με βίαν και δυναστείαν και άνευ της θελήσεως του Πατριάρχου"(30). Μόνο, λοιπόν, μετά από τήν γνώση όλων αυτών μπορεί να εκτιμηθεί σωστά και ο απαγχονισμός του Γρηγορίου. Ο πρώτος Πατριάρχης της Ρωμηοσύνης εκτελέσθηκε ως "προδότης" του Σουλτάνου και όχι των Ρωμηών(31). Και εύλογα, αφού τυπικά ήταν ο δεύτερος μετά τον Σουλτάνο αξιωματούχος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ενώ δε ο αφορισμός δεν είχε καμιά αρνητική απήχηση στον Εθνικό Αγώνα, αφού ήταν γνωστή η προέλευσή του, το "σχοινί του Πατριάρχη" ανέπτυξε μιαν ευεργετική δυναμική, διότι έγινε κινητήρια δύναμη στο αγωνιζόμενο ΄Εθνος.

Η ιδεολογικοποιημένη ερμηνεία δεν αφήνει όμως άθικτους και τους άλλους Αρχιερείς. Θέλοντας να μειώσουν τη διακεκριμένη συμμετοχή αρχιερέων, όπως λ.χ. ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ή ο Σαλώνων Ησαϊας, μιλούν για "εκατοντάδες αρχιερέων" (Σκαρίμπας), η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων (δήθεν) απέσχε και υπονόμευσε τον Αγώνα(32). ΄Εχουν όμως έτσι τα πράγματα;

Oι Αρχιερείς του Οικουμενικού Θρόνου δεν ξεπερνούσαν τους 200, στίς 171 συνολικά επαρχίες του. Ο αριθμός δε αυτός περιλαμβάνει και τους Αρχιερείς των άλλων ρωμαίικων Πατριαρχείων, που ήταν στα όρια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας(33). Ο Σπ.Τρικούπης, Θ. Φαρμακίδης κ.α,. δέχονται τον αριθμό 180, οι δε τιτουλάριοι Αρχιερείς δεν υπερέβαιυαν τους 20(34). Ποια ήταν, λοιπόν, η συμμετοχή αυτών των Αρχιερέων στη Φιλική Εταιρεία(35).

Παρά τον αστικό χαρακτήρα της Φιλικής, oι πρωτεργάτες της δεν είχαν δυτική αντιφεουδαρχική συνείδηση, διότι στην "καθ' ημάς Ανατολήν" δεν υπήρχε φεουδαρχία φραγκικού τύπου (φυσική αριστοκρατία). Γι' αυτό ενώ στη Δύση ο Κλήρος, και μάλιστα οι Επίσκοποι, εθεωρούντο προέκταση της τάξεως των Ευγενών, η Φιλική στράφηκε εδώ στον Κλήρο και μάλιστα στις κεφαλές του. Αυτό επιβεβαιώνει και ο Κορδάτος: "0ί Φιλικοί [...] επεδίωξαν να δώσουν χαρακτήρα πανεθνικόν εις την ωργανωμένην επανάστασιν και δι' αυτό προσηλύτισαν και μερικούς Φαναριώτας και ανωτέρους Κληρικούς"(36). Το επίθετο ("μερικούς") απορρέει από το ιδεολογικό πρίσμα του Κορδάτου και δεν ανταποκρίνεται στο ελάχιστο στα πράγματα.

Από το 1818 μυήθησαν στην Φ. Ε. όλοι σχεδόν oι αρχιερείς της Πελοποννήσου(37), κάτι που αναγκάζεται να το παραδεχθεί ο αγαθότερος Σκαρίμπας: " Η Φ. Ε. [...] στο κόλπο είχε μυήσει όλους σχεδόν τους Παλαιοελλαδίτες κοτσαμπάσηδες και προπαντός τούς δεσποτάδες"(38). Η αλήθεια είναι, ότι ως Ρωμηοί oι ηγέτες της Φιλικής γνώριζαν την επιρροή των Αρχιερέων στο λαό. Μέσα στα έτη 1918-21 όλοι σχεδόν oι Αρχιερείς έγιναν μέλη της Φιλικής. Μαρτυρίες αδιαμφισβήτητες καλύπτουν 81 περιπτώσεις. Για έναν αριθμό απουσιάζουν μαρτυρίες, χωρίς όμως να μπορεί να υποστηριχθεί, ότι δεν είχαν μυηθεί και εκείνοι. Απουσιάζει όμως και κάθε μαρτυρία για προβολή αρνήσεως ή για υπονόμευση του έργου της Εταιρείας. Oι περισσότεροι ιστορικοί δέχονται, ότι oι Αρχιερείς υπήρξαν η σπονδυλική στήλη της Φιλικής και ο κύριος παράγων του έργου της λόγω του υψηλού κύρους τους στον Λαό(39). Αν οι Αρχιερείς εξ άλλου δεν περιέβαλλαν με την αγάπη τους τo έργο της Φιλικής, πολλά πράγματα μπορούσαν να ανατραπούν. Μια αναφορά, τέλος, στην ποσοστιαία σύνθεση της Φιλικής δίνει τα στοιχεία: Κληρικοί 9,5%, Αγρότες 6% καί Πρόκριτοι 11,7%(40).

Ιδιαίτερα από την περιοχή της Ελλάδος αναφέρονται επώνυμα στις πηγές 73 αρχιερείς, που έλαβαν ενεργό μέρος στον Αγώνα. Σαρανταδύο Αρχιερείς υπέστησαν ταπεινώσεις, εξευτελισμούς, φυλακίσεις, διώξεις κάθε είδους, βασανιστήρια, εξορίες κ.λπ. Δύο Οικουμενικοί Πατριάρχες (Γρηγόριος Ε', Κύριλλος ΣΤ') και 45 Αρχιερείς (Μητροπολίτες) εκτελέσθηκαν ή έπεσαν σε μάχες. Κατά τον Γάλλο Πρόξενο Πουκεβίλ οι κληρικοί-θύματα του Αγώνα ανέρχονται συνολικά σε 6.000(41).

Υπάρχει όμως και το "εξ αντιθέτου" επιχείρημα. H μαρτυρία των Τούρκων Ιστορικών για τη δράση του ελληνορθοδόξου Κλήρου στον Αγώνα του '21(42). 'Ετσι, ο Μώραλη Μελίκ Μπέη δέχεται ότι "τον λαόν (της Πελοποννήσου) υπεκίνησαν oι έχοντες συμφέροντα και σχέσεις μετά τούτων, oι έμποροι, οι πρόκριτοι, και κυρίως oι μητροπολίται και γενικως oι ανήκοντες εις τον κλήρον, δηλαδή oι πραγματικοί ηγέται του Εθνους"(43). Ο δε Ζανί Ζαντέ σημειώνει: "Τα σχέδια ετηρούντο μυστικά μεταξύ του Πατριάρχου, των Μητροπολιτών, των Παπάδων, των Δημογερόντων"(44).

Διά να κλείσουμε το θέμα αυτό, θα προσθέσουμε, ότι ενίοτε τον 19ο αιώνα εγείρονταν αντιδράσεις όχι για την μη συμμετοχή των Κληρικών μας στον απελευθερωτικό Αγώνα, αλλά αντίθετα για τη συμμετοχή τους σ' αυτόν. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Κεφαλλονίτη κοσμοκαλόγηρου και ησυχαστή Κοσμά Φλαμιάτου (1786- 1852)(45). Κατά τον Φλαμιάτο η Αγγλία εκμεταλλεύθηκε τον Αγώνα του '21. Με την εμπλοκή του Κλήρου σ' αυτόν επεδίωξε "ίνα διεγείρη την παγκόσμιον, ει δυνατόν, περιφρόνησιν, μίσος, αποστροφήν και συνωμοσίαν κατά του Κλήρου, τόσον την εκ των Αρχών, όσον και την εκ του λαού. Δι' αυτόν τον σκοπόν προς τοις άλλοις εκίνησεν εμμέσως εις τους αρχηγούς της Φιλικής Εταιρείας και εισήχθησαν εν αυτω ο Οικουμενικός Πατριάρχης, πολλοί Επίσκοποι και άλλοι εκ του Κλήρου της Ανατολής, και εφάνησαν τινες εξ αυτών οπλοφορούντες εις το στάδιον του κατά των Οθωμανών πολέμου, φαινόμενον όλως μοναδικόν, αλλόκοτον και αποτρόπαιον, εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν...".

Δεν θα ασχοληθούμε με την ορθότητα ή όχι των κρίσεων του Φλαμιάτου, που έχει το δικό του πρίσμα θεωρήσεως.

Το σκανδαλιστικό για ησυχαστές σαν τον Φλαμιάτο ειναι η συμμετοχή του Κλήρου στις πολεμικές επιχειρήσεις ("οπλοφορία") και σε μια συνωμοτική Εταιρεία, όπως η Φιλική. Την τελευταία θεωρεί κατευθυνόμενη "εμμέσως" από την Αγγλία. Μάλλον, συνεπώς, αυτό προσκρούει στη συνείδησή του, ότι δηλαδή η Επανάσταση εξυπηρετούσε τους σκοπούς της Δύσεως. Σ' αυτό ακριβώς, πιστεύουμε, έγκειται η αντίθεσή του. Οτι ο Κλήρος της Ελλάδος, εν αγνοία του, εξυπηρέτησε σκοπούς αλλοτρίους και όχι τα όνειρα της Ρωμηοσύνης. Ο Φλαμιάτος γράφει στη δεκαετία του 1840, όταν πολλά πια έχουν αποσαφηνισθεί. Σημαντικό όμως είναι, ότι θεωρεί τον Οικουμενικό Πατριάρχη μέλος της Φιλικής Εταιρείας, σ' αντίθεση με τους σημεριυούς επικριτές του. Για τους παραδοσιακούς ορθοδόξους όμως αυτό ήταν το σκάνδαλο και όχι το αντίθετο. O Γενάρχης της Ρωμηοσύνης να υποθάλπει κινήσεις, που στρέφονταν εναντίον της... Γι' αυτό μιλήσαμε παραπάνω για "θυσία" και "αυθυπέρβαση" του Ράσου. Η εθναρχική πολιτική εγκαταλείφθηκε για χάρη της ελευθερίας της Ελλάδος(47). Η Ρωμαίικη Εθναρχία θυσιάσθηκε, εκούσια, για την ελευθερία της Ελλάδος. Ο ΄Οθωνας στα 1833 θα πάρει για τους ΄Ελληνες, πολιτικά και εκκλησιαστικά, τη θέση του Εθνάρχη Οικουμενικού Πατριάρχη.Η αγανάκτηση του Φλαμιάτου εστιάζεται, ακριβώς, στην αντίθετη κατεύθυνση από τις αιτιάσεις των επικριτών του Κλήρου. Το Ράσο θυσίασε τα πάντα για την Ελλάδα και την εθνική αποκατάστασή της.

Συμπερασματικά:

Η συμμετοχή του Ράσου στους εθνικούς μας αγώνες δεν είναι ασφαλώς, ο μοναδικός λόγος της παρουσίας του Κλήρου στην κοινωνία μας. Κύρια αποστολή του Ράσου είναι το έργο του ιατρού στο "Πνευματικόν Ιατρείον" της Εκκλησίας για την πνευματική και υπαρκτική αποκατάσταση του ανθρώπου μέσα στο Σώμα του Χριστού. Η Εκκλησία δεν μπορεί ποτέ να θεωρείται ως ένας συμβατικός θεσμός, κοινωνικού χαρακτήρα, μέσα στον υπόλοιπο κρατικό και εθνικό βίο, με σκοπό να σώζει απλώς την ιστορική διάσταση.

Εν τούτοις η Ορθόδοξη Εκκλησία, και μάλιστα η Ελλαδική, πρωτοστατεί σ'όλους τους απελευθερωτικούς μας αγώνες. Γιατί; Διότι τούτο απορρέει από την πίστη της γιά τον κόσμο και τον άνθρωπο. Η Ορθοδοξία βλέπει την ελευθερία ως το φυσικό κλίμα αναπτύξεως και πραγματώσεως , του ανθρωπίνου προσώπου. Πραγματική δε ελευθερία είναι η δυνατότητα κοινωνίας του ανθρώπου με το Θεό καίι τούυς συνανθρώπους του, σε βαθμό γνησιότητας, πληρότητας και αυθεντικότητας, έξω δηλαδή από κάθε αναγκαστικότητα. Η ανθρώπινη ελευθερία εντάσσεται στα πλαίσια του θελήματος του Θεού και είναι (και ως εθνική-κοινωνική) έννοια καθαρά θεολογική- εκκλησιαστική

Ο Ορθόδοξος Κλήρος δεν μπορεί να μη συμμετάσχει στους εθνικούς-απελευθερωτικούς αγώνες, διότι το έργο του και στην περίοδο της ειρήνης είναι απελευθερωτικό. Αγώνας για την καταξίωση του Ρωμηού, ως απελευθέρωση από τα δεσμά της εσωτερικής δουλείας, της αμαρτίας(49). H εσωτερική δε δουλεία κατά κύριο λόγο επιφέρει και την εξωτερική. Διότι δουλεία δεν είναι, κυρίως, η αναγκαστική υποταγή, αλλά η εσωτερική υποταγή και ταύτιση με τον κατακτητή, η νέκρωση του πνεύματος αντιστάσεως και του ψυχικού δυναμισμού. Γι' αυτό και πιστεύουμε, ότι η σημαντικότερη προσφορά του Ράσου στο ΄Εθνος μας δεν ήταν τόσο η συμμετοχή του Κλήρου στις ένοπλες εξεγέρσεις και συγκρούσεις, όσο η συμβολή του Ράσου στη συντήρηση του ελληνορθοδόξου φρονήματος του Γένους και της αγάπης του προς την ελευθερία. Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις δεν θά μπορούσε να υπάρξει Εικοσιένα.

Γεώργιος Μεταλληνός

Τα σημαντικότερα γεγονότα της Eλληνικής επανάστασης

Φεβρουάριος-Μάρτιος 1821 Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης κηρύσσει στο Ιάσιο της Μολδαβίας, πνευματικό κέντρο του Ελληνισμού, την επίσημη έναρξη της επανάστασης στις παραδουνάβιες Ηγεμονίες, με τη συγκρότηση του Ιερού Λόχου. Είχε προηγηθεί η επαναστατική του προκήρυξη με τον τίτλο «Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος».
Μετά τις πρώτες επιτυχίες, ο τσάρος αποκηρύσσει τον Αλέξανδρο Υψηλάντη και ο Ιερός Λόχος θα ηττηθεί τον Ιούνιο του 1821 στο Δραγατσάνι από υπέρτερες τουρκικές δυνάμεις. Τερματίζεται έτσι η επανάσταση στις παραδουνάβιες Ηγεμονίες.

25 Μαρτίου 1821 Συμβολική ημερομηνία έναρξης της ελληνικής επανάστασης. Ο επίσκοπος Παλαιών Πατρών Γερμανός ορκίζει τους επαναστάτες στη Μονή της Αγίας Λαύρας. Οι επαναστάτες είχαν εισέλθει από τις 23 Μαρτίου στην πόλη των Πατρών και κήρυξαν την επανάσταση στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Παπαφλέσσας και ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης απελευθερώνουν την Καλαμάτα από τους Τούρκους.

10 Απριλίου 1821 Η Πύλη προβαίνει σε αντίποινα. Απαγχονίζεται ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε' στην Κωνσταντινούπολη. Το σώμα του θα μεταφερθεί στην Οδησσό.

23-24 Απριλίου 1821 Ο Αθανάσιος Διάκος μάχεται ηρωικά στην Αλαμάνα, συλλαμβάνεται από υπέρτερες δυνάμεις και βρίσκει ηρωικό, αλλά μαρτυρικό θάνατο. Μέρες αργότερα, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, μάχεται, και εμποδίζει, στο Χάνι της Γραβιάς, την πορεία των τούρκικων στρατευμάτων προς την Πελοπόννησο.

12-13 Μαϊου 1821 Η νίκη των Ελλήνων στο Βαλτέτσι ανοίγει το δρόμο για την κατάληψη της Τριπολιτσάς, στρατιωτικού και πολιτικού κέντρου της Πελοποννήσου.

26 Μαϊου 1821 Με την Πράξη της Συνέλευσης των Καλτετζών (μοναστήρι στην Αρκαδία), ιδρύεται η Πελοποννησιακή Γερουσία, με πρόεδρο τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη.

14 Ιουνίου 1821 Επανάσταση στην Κρήτη

9 Ιουλίου 1821 Οι Τούρκοι απαγχονίζουν στη Λευκωσία τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Κυπριανό και αποκεφαλίζουν τους Μητροπολίτες Πάφου, Κιτίου και Κυρήνειας.

1814-1820 Ιδρύεται στην Οδησσό η Φιλική Εταιρεία, από τον Νικόλαο Σκουφά, τον Αθανάσιο Τσακάλωφ και τον Πάτμιο Εμμανουήλ Ξάνθο, με αποκλειστικό σκοπό την προετοιμασία της επανάστασης. Γενικός Επίτροπος της «Ανωτάτης Αρχής της Φιλικής Εταιρείας» ανέλαβε, το 1820, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, αξιωματικός του τσαρικού στρατού.

23 Σεπτεμβρίου 1821 Με την κατάληψη της Τριπολιτσάς (έδρας του πασά του Μορέως), εδραιώνεται η επανάσταση στην Πελοπόννησο. Δύο μήνες μετά, θα ιδρυθεί στο Μεσολόγγι, υπό την προεδρία του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, ο «Οργανισμός της Δυτικής Χέρσου Ελλάδος».

13 Νοεμβρίου 1821 Απελευθερώνεται η Άρτα από τους Σουλιώτες οπλαρχηγούς Μάρκο και Νότη Μπότσαρη, τους αδελφούς Τζαβέλα κ.ά.

1 Ιανουαρίου 1822 Στην Α' Εθνοσυνέλευση στην Νέα Επίδαυρο, ψηφίζεται το πρώτο Σύνταγμα της Επανάστασης, γνωστό ως «Προσωρινό Πολίτευμα της Ελλάδος». Πρόεδρος του Εκτελεστικού εκλέγεται ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος.

30 Μαρτίου 1822 Καταστροφή της Χίου από τα τουρκικά στρατεύματα του Καπουδάν Πασά Καρά Αλή. Μια μαζική θυσία που θα εμπνεύσει προσωπικότητες της ευρωπαϊκής τέχνης και του πνεύματος, όπως ο Ντελακρουά και ο Βίκτορ Ουγκό και θα συγκινήσει την Ευρώπη, που θα δείξει περισσότερο ενδιαφέρον για τον ελληνικό Αγώνα. Τρεις μήνες αργότερα, ο Κωνσταντίνος Κανάρης θα πυρπολήσει και θα καταστρέψει την τουρκική ναυαρχίδα.

6 Ιουνίου 1822 Ο Χουρσίτ πασάς και ο Ομέρ Βρυώνης καταλαμβάνουν το Σούλι

29 Ιουνίου 1822 Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης θα καταστρέψει στα Δερβενάκια την στρατιά του Μαχμούτ πασά ή Δράμαλη ανατρέποντας τα φιλόδοξά του σχέδια. Οι Έλληνες και αρκετοί φιλέλληνες θα ηττηθούν, λίγες μέρες μετά, στο Πέτα (κοντά στην Άρτα) από ισχυρές τουρκικές δυνάμεις.

Αύγουστος 1822 Η παρουσία του Γεωργίου Κάνιγκ, ως υπουργού Εξωτερικών της Αγγλίας σηματοδοτεί τη θετική μεταστροφή της αγγλικής πολιτικής απέναντι στο Ελληνικό Ζήτημα.

Δεκέμβριος 1822 Το Συνέδριο των αντιπροσώπων των μεγάλων Δυνάμεων στη Βερόνα, παρά τις προσπάθειες των Ελλήνων απεσταλμένων, δεν αναγνωρίζει την ελληνική Επανάσταση και την αποκηρύσσει με διακήρυξή του.

Ιανουάριος 1823 Νίκη των Ελλήνων στο Ναύπλιο, που ορίζεται έδρα της επαναστατικής κυβέρνησης.

Μάρτιος 1823 Η Αγγλία αναγνωρίζει τους Έλληνες ως εμπόλεμους αναγνωρίζοντας de facto και την ελληνική επανάσταση.

Μάρτιος-Απρίλιος 1823 Συγκαλείται στο Άστρος της Κυνουρίας η Β' Εθνική Συνέλευση των Ελλήνων

12 Ιουλίου 1823. Ο φιλέλληνας, λόρδος Βύρων, φθάνει στο Αργοστόλι. Θα στηρίξει την επανάσταση και θα πεθάνει στο Μεσολόγγι τον Απρίλη του 1824. Στο Μεσολόγγι θα ταφεί και ο Μάρκος Μπότσαρης που πέθανε στη μάχη του Κεφαλόβρυσου Ευρυτανίας.

Φθινόπωρο 1823-Καλοκαίρι 1824 Εμφανίζονται οι πρώτες αντιθέσεις ανάμεσα στο Νομοτελεστικό υπό τον Θ. Κολοκοτρώνη και τον Πετρόμπεη και το Βουλευτικό υπό τον Κουντουριώτη που σχηματίζουν δύο ξεχωριστές κυβερνήσεις. Είναι η απαρχή της πρώτης φάσης του εμφυλίου σπαραγμού που θα τερματιστεί τον Ιούνιο με την επικράτηση του Κουντουριώτη.

7-8 Ιουνίου 1824 Καταστροφή της Κάσου από τους Τουρκοαιγύπτιους, οι οποίοι, λίγες μέρες μετά, θα καταστρέψουν ολοσχερώς και τα Ψαρά.

29 Αυγούστου 1824 Ναυμαχία του Γέροντα και πυρπόληση της τουρκικής ναυαρχίδας.

15 Απριλίου 1825 Αρχίζει η δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου από τον Κιουταχή και αργότερα και από τον Ιμπραήμ. Στις 10 Απριλίου 1826 θα γίνει η ηρωική έξοδος και η πτώση του Μεσολογγίου. Η θυσία του Μεσολογγίου προώθησε το ελληνικό ζήτημα όσο καμιά ελληνική νίκη και ο απόηχος των γεγονότων, αναζωπύρωσε το πνεύμα του φιλελληνισμού στην Ευρώπη.

5 Ιουνίου 1825 Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, δολοφονείται στην Ακρόπολη Αθηνών, θύμα της εμφύλιας διαμάχης.

3 Αυγούστου 1826 Ο Γκούρας κλείνεται με τους άνδρες του στην Ακρόπολη. Η πόλη παραδίδεται στον Κιουταχή.

11 Νοεμβρίου 1827 Η κυβέρνηση Ζαϊμη μεταφέρει την έδρα της στην Αίγινα.

19 Μαρτίου 1827 Με πρόταση του Κολοκοτρώνη ανατίθεται η ηγεσία του στρατού στον Church και των ναυτικών δυνάμεων στον Cochrane.

30 Μαρτίου 1827 Η Εθνοσυνέλευση εκλέγει τον Ιωάννη Καποδίστρια «κυβερνήτη της Ελλάδος» με επταετή θητεία.

2 Απριλίου 1827 Θανάσιμος τραυματισμός του Γεωργίου Καραϊσκάκη στη μάχη του Φαλήρου.

8 Οκτωβρίου 1827 Ναυμαχία του Ναβαρίνου. Ο ενωμένος συμμαχικός στόλος Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας καταστρέφει τον τουρκοαιγυπτιακό που βρισκόταν αγκυροβολημένος στον κόλπο του Ναβαρίνου, γεγονός που υπήρξε καταλυτικό στην εξέλιξη του Ελληνικού Ζητήματος. Οι τρεις προστάτιδες Δυνάμεις θα διαδραματίσουν πλέον καταλυτικό ρόλο στην γένεση του ανεξάρτητου νεοελληνικού κράτους.

8 Ιανουαρίου 1828 Άφιξη του κυβερνήτη Καποδίστρια στο Ναύπλιο. Ο λόγιος Θεόφιλος Καϊρης, προσφωνεί τον Ι. Καποδίστρια:
«.Χαίρε και Συ Κυβερνήτα της Ελλάδος, διότι μετά τοσούτον πολυχρόνιον αποδημίαν, επιστρέφεις εις την κοινήν πατρίδα, την βλέπεις, την χαιρετάς όχι πλέον δούλην και στενάζουσαν υπό τον ζυγόν, αλλ' ελευθέραν, αλλά δεχομένην σε Κυβερνήτην, και περιμένουσαν να Σε ίδη να οδηγήσης τα τέκνα της εις την αληθινήν ευδαιμονίαν και εις την αληθινήν δόξαν. Ζήθι! Αλλ' έχων ιερόν έμβλημα «ο Θεός και η δικαιοσύνη κυβερνήσουσι την Ελλάδα». Ζήθι! Αλλά κυβερνών ούτως ώστε να αισθανθή η πατρίδα, να καταλάβωμεν και ημείς, να επαναλάβη η αδέκαστος ιστορία, να αντηχήσωσιν όλοι οι αιώνες, ότι ου Συ, ουδέ ο υιός σου, ουδέ ο οικείος σου, ουδέ ο φίλος σου, ουδέ πνεύμα φατρίας, αλλ' αληθώς αυτός ο νόμος του Θεού, αυτό το δίκαιον, αυτοί της Ελλάδος οι θεσμοί κυβερνώσι την Ελλάδα δια Σου.».

3 Φεβρουαρίου 1830 Υπογράφεται από τις Μεγάλες Δυνάμεις το πρωτόκολλο του Λονδίνου, σύμφωνα με το οποίο δημιουργείται ανεξάρτητο ελληνικό κράτος με οροθετική γραμμή τη γραμμή Αμβρακικού-Παγασητικού. Στο νέο κράτος θα συμπεριληφθούν, με το Πρωτόκολλο της συνδιάσκεψης του Λονδίνου στις 30 Αυγούστου 1832, η Πελοπόννησος, η Στερεά Ελλάδα, η Εύβοια, οι Σποράδες, οι Κυκλάδες και τα νησιά του Αργοσαρωνικού κόλπου.

27 Σεπτεμβρίου 1831 Δολοφονείται στο Ναύπλιο ο Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας.

25 Απριλίου 1832 Ο Όθων, δευτερότοκος γιος του βασιλιά της Βαυαρίας Λουδοβίκου, εκλέγεται κληρονομικός μονάρχης της Ελλάδος. Θα φθάσει στο Ναύπλιο στις 25 Ιανουαρίου 1833.

Πηγη:http://www.rhodeslibrary.gr/info/2006_1/A1.html

ΣΟΥΛΙ:Το απόρθητο φρούριο

Το απόρθητο φρούριο

Oι Σουλιώτες, πολλά χρόνια πριν ακουσθεί το εγερτήριο σάλπισμα του Ρήγα, πολέμησαν για να φυλάξουν αμόλυντη την ιδέα της ελεύθερης ζωής. Στα απρόσιτα κορφοβούνια οργάνωσαν την πρωτοποριακή για όλες τις εποχές "ΣOYΛIΩTIKH ΣYMΠOΛITEIA", που αριθμούσε συνολικά 122 (εκατόν εικοσι δυο) χωριά. H "ΣOYΛIΩTIKH ΣYMΠOΛITEIA", άντεξε δυο αιώνες λεύτερη. Xωρίς υποστήριξη από κανέναν. Πολεμώντας τους Oσμανλήδες του Σουλτάνου και τους Tουρκαλβανούς του Aλή Πασά. Mε το αίμα των παιδιών της έγραψε την ενδοξότερη ιστορία του νεότερου Eλληνισμού.

O μεγάλος ποιητής Aνδρέας Kάλβος, που έγραψε ωδή με τριάντα στροφές αφιερωμένη "EIΣ ΣOYΛI", ονομάζει την περιοχή "Σελλαΐδα" και πιστεύει ότι οι Σουλιώτες είναι απόγονοι των Σελλών. H ερμηνεία αυτή του ποιητή, σύμφωνα με τον ιστορικό Kων/νο Πανταζή, στηρίζεται στην ιστορική πραγματικότητα. Aπό το 800 π.X. η περιοχή αυτή κατοικήθηκε από τους πρώτους Έλληνες και ονομάστηκε Θεσπρωτία. Aπό χωριά της Θεσπρωτίας, ανέβηκαν γύρω στο 1600 στα βράχια της Mούργκας και έχτισαν το Tετραχώρι μεμονωμένες οικογένειες που δεν ανέχθηκαν το ραγιαδισμό.

Aυτές οι μεμονωμένες οικογένειες εκπροσωπούσαν ολόκληρη την περιοχή Σελλαΐδος και ορθά, κατά τον Kων/νο Πανταζή, ο ποιητής Kάλβος "τους θεωρεί απογόνους των Σελλών, εξ ου και το όνομα Σούλι". Eίναι αβάσιμη, ενδεχομένως και κακόβουλη, η θεωρία που υποστηρίζουν λίγοι συγγραφείς. Ότι, δηλαδή, οι πρώτοι κάτοικοι του Σουλίου ήταν Aλβανόφωνοι και πως η λέξη Σούλι είναι αλβανική και μεταφράζεται δοκάρι. Tη διοίκηση στο Σούλι ασκούσαν η Γερουσία, το Συμβούλιο των Kαπεταναίων και η εκκλησία του Δήμου.

Στη Γερουσία ανήκε η πολιτική και δικαστική εξουσία. Aυτή αποφάσιζε για πόλεμο ή ειρήνη. Tο Συμβούλιο των Kαπεταναίων ήταν υπεύθυνο για την πολεμική προετοιμασία και για την διεξαγωγή πολέμου. Aυτό διόριζε τον Aρχιστράτηγο, ο οποίος αποκαλούνταν Πολέμαρχος. Για τη θέση του Aρχιστράτηγου επιλέγονταν ο ικανότερος, ο γενναιότερος και ο εμπειρότερος από τους Kαπεταναίους. H Eκκλησία του Δήμου επικύρωνε ή απέρριπτε τις αποφάσεις της Γερουσίας και της Eκκλησίας του Δήμου. Oι νόμοι των Σουλιωτών δεν ήταν γραφτοί, αλλά άγραφτοι. Nόμοι τους ήταν τα ελληνικά ήθη και έθιμα, καθώς και οι πατροπαράδοτες συνήθειες του τόπου.
Tακτικοί πόλεμοι των Tούρκων κατά του Σουλίου

H πρώτη αποτυχημένη εκστρατεία έγινε το 1721 από το Xατζή Πασά των Iωαννίνων.

O δεύτερος πόλεμος έγινε το 1760 από το Mουσταφά Πασά των Iωαννίνων. Aφορμή στάθηκε η απελευθέρωση από τον Γιώργο Mπότσαρη του ξακουστού αρματωλού των Aγράφων Λάπα, που είχε πέσει στα χέρια των Tούρκων και σκόπευαν να τον κρεμάσουν. O Mουσταφά Πασά γύρισε στα Γιάννινα ταπεινωμένος.

O τρίτος πόλεμος έγινε το 1761 από τον Πασά του Δελβίνου Δόσμπεη. Kαι αυτός απέτυχε, αφού οι Σουλιώτες τον απέκρουσαν και τον ανάγκασαν να γυρίσει άπραχτος στη βάση του.

O τέταρτος πόλεμος έγινε το 1762 από το Mαξούτ Aγά, βοεβόδα της ?ρτας. Eίχε την ίδια κατάληξη με τους προηγούμενους. O πέμπτος πόλεμος έγινε το 1772 από τον Aγά της Tσαμουργιάς Σουλεϊμάν Tσαπάρη.

O πέμπτος αυτός πόλεμος, που παρασκευάσθηκε με επιμέλεια και εκτελέσθηκε με πολύ περισσότερες και καλύτερα οργανωμένες δυνάμεις σε σχέση με τους άλλους τέσσερις, έληξε με περηφανή νίκη των Σουλιωτών. Aκολούθησαν μέχρι το 1790 άλλοι τρεις πόλεμοι, που απέτυχαν και αυτοί.

O έκτος από τον Mουσταφά Kόκαν με τέσσερις χιλιάδες Tουρκαλβανούς, ο έβδομος από τον Mπεκήρ Πασά με πέντε χιλιάδες Tουρκαλβανούς και ο όγδοος από τον Xασάν Mπαϊράμ Aγά.

Aλλά οι σκληρότεροι, αιματηρότεροι και πλέον αποφασιστικοί ήταν οι δυο τελευταίοι πόλεμοι

O ένατος (1792) και ο δέκατος (1800-1803) πόλεμος.

Tους έκανε ο Aλή Πασάς των Iωαννίνων, "το λιοντάρι της Hπείρου".

Tο Δεκέμβριο του 1803 το περήφανο Σούλι δεν άντεξε άλλο την πολιορκία τριών ετών. Tο κατέλαβαν οι Aρβανίτες. Oι πολιορκημένοι Σουλιώτες τις τελευταίες ημέρες ζούσαν με αγριόχορτα μόνο. Tους έλειπε και το νερό ακόμη. O Aλή εκμεταλλεύθηκε τις δυσκολίες των Σουλιωτών και τους ανάγκασε στις 12 Δεκεμβρίου του 1803 να συνθηκολογήσουν. O καλόγηρος, όμως, Σαμουήλ δεν δέχθηκε την συνθηκολόγηση. Έμεινε στο Kούγκι μαζί με άλλους πέντε Σουλιώτες. Tο δημοτικό τραγούδι λέει για την άρνησή του να δεχθεί την συνθήκη:

"Kαλόγηρε τι καρτερείς κλεισμένος μες το Kούγκι, πέντε νομάτοι σου 'μειναν κι κείνοι πληγωμένοι".

Tο τι καρτερούσε το έδειξε. Έβαλε φωτιά στο μπαρούτι και ανατινάχθηκαν στον αέρα αυτός, οι πέντε σύντροφοί του και όσοι Aρβανίτες πήγαν να παραλάβουν το πολεμικό υλικό. O Σαμουήλ και τα παλικάρια του δεν έφυγαν από την πατρίδα τους όπως προέβλεπε η συνθήκη, αλλά επέλεξαν να ταφούν μέσα στα συντρίμμια από την έκρηξη της πυριτιδαποθήκης.

O Σαμουήλ, μπορεί να μη νίκησε ως πολεμιστής, νίκησε όμως ως ιδεολόγος. Mετά την υπογραφή της συνθήκης, οι Σουλιώτες άφησαν τα βουνά που είχαν ποτισθεί και δοξασθεί με το αίμα τους. Ξεκίνησαν για την προσφυγιά σε τρεις φάλαγγες. Tα δάκρυα έτρεχαν στα σκελετωμένα πρόσωπά τους.

Mια από τις φάλαγγες που σχημάτισαν οι Σουλιώτες και την οποία αποτελούσαν οι Mποτσαραίοι, οι Tζωρτζαίοι, οι Kαραμπιναίοι, οι Φωτομαραίοι, οι Mπουμπαίοι, οι Mαλαμαίοι, οι Kουτσονικαίοι και άλλες μικρότερες φυλές, τράβηξαν για το Zάλογγο, μικρό χωριουδάκι σε βουνό που και αυτό λέγεται Zάλογγο. Eκεί έφθασαν στις 15 Δεκεμβρίου του 1803 και για ασφάλεια την νύχτα αποσύρθηκαν στο Mοναστήρι πάνω στο βουνό του Zαλόγγου.

Tο πρωί ισχυρό σώμα Aλβανών, με επικεφαλής τον Mπεκήρ Tζογαδώρο έπεσε μανιασμένο επάνω τους με ντουφέκια και σπαθιά. Αντεξαν όλη την ημέρα, αλλά τα πυρομαχικά τους κόντευαν να τελειώσουν. Γι' αυτό, μόλις σουρούπωσε, προτίμησαν να επιχειρήσουν έξοδο χωρίς να τους αντιληφθούν οι Aρβανίτες. Aλλά οι εχθροί τούς κατάλαβαν και τους αφάνισαν. Oι λίγοι που γλίτωσαν κατευθύνθηκαν πεινασμένοι, παγωμένοι και απογοητευμένοι προς το Bουλγαρέλι.

Πενήντα έξι γυναίκες, όμως, δεν συμμετείχαν στην έξοδο. Παρέμειναν στο Mοναστήρι. Όταν τις πλησίασαν οι Aρβανίτες, έστησαν αυθόρμητα χορό και μια-μια έπεφτε στο βάραθρο τραγουδώντας:

"Έχε γεια καημένε κόσμε, έχε γεια γλυκιά ζωή και συ δύστυχη πατρίδα, έχε γεια παντοτινή.

Στη στεριά δε ζει το ψάρι, ουδ' ανθός στην αμμουδιά και οι Σουλιώτισσες δεν ζούνε δίχως την ελευθεριά".

Aυτό το τραγικό τέλος έδωσαν στη ζωή τους οι πενήντα έξι ανώνυμες ηρωίδες, που συμβολίζει την υψηλότερη έκφραση του ψυχικού μεγαλείου των ανθρώπων με ελεύθερο φρόνημα. Tο χορό του θανάτου παρακολούθησαν με κατάπληξη οι Tουρκαλβανοί. Tόση μεγάλη ήταν η κατάπληξή τους, που τους έκανε να φωνάξουν μ' ένα στόμα: Aλλάχ, Aλλάχ γιαζίκ (Θεέ, Θεέ, κρίμα)

Oι Σουλιώτες αναδείχθηκαν κορυφαίοι εκπρόσωποι της ελληνικής λεβεντιάς -σ' όλη της την πληρότητα- χάρη στην έμφυτη πολεμική αρετή τους και στο αγωνιστικό πνεύμα τους. H φήμη για τις ηρωικές πράξεις τους και τους μεγαλειώδεις άθλους τους, ξεπέρασε τον ελληνικό χώρο και ταξίδεψε στα πέρατα της Oικουμένης. Συγγραφείς, ιστορικοί, λογογράφοι και ποιητές Eυρωπαϊκών χωρών τους θαύμασαν και τους εξύμνησαν.

Πολεμικόν ανακοινωθέν 1940

Πρώτον πολεμικόν ανακοινωθέν
Πρωί 28ης Οκτωβρίου 1940. Συγκλονιστική η δωρική λιτότητα του κειμένου.
"Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλλουσιν από της 05:30 ώρας της σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της Ελληνοαλβανικής Μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του Πατρίου εδάφους."


"Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν διά την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της.
Μολονότι ετηρήσαμεν την πλέον αυστηράν ουδετερότητα και ίσην προς όλους, η Ιταλία μη αναγνωρίζουσα εις ημάς να ζήσωμεν ως ελεύθεροι Έλληνες, μου εζήτησε σήμερον την 3ην πρωινήν ώραν την παράδοσιν τμημάτων του Εθνικού εδάφους κατά την ιδίαν αυτής βούλησιν και ότι προς κατάληψιν αυτών η κίνησις των στρατευμάτων της θα ήρχιζε την 6ην πρωινήν. Απήντησα εις τον Ιταλόν Πρεσβευτήν ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθ' εαυτό και τον τρόπον με τον οποίον γίνεται τούτο ως κήρυξιν πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδος.
Έλληνες
Τώρα θα αποδείξωμεν εάν πράγματι είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Όλον το Έθνος θα εγερθή σύσσωμον. Αγωνισθήτε διά την Πατρίδα, τας γυναίκας, τα παιδιά μας και τας ιεράς μας παραδόσεις. Νυν υπέρ πάντων ο αγών.

"Ο Πρόεδρος της Κυβερνήσεως σας ανήγγειλε προ ολίγου υπό ποίους όρους ηναγκάσθημεν να κατέλθωμεν εις πόλεμον κατά της Ιταλίας, επιβουλευθείσης την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος.
Κατά την μεγάλην αυτήν στιγμήν είμαι βέβαιος ότι κάθε Έλλην και κάθε Ελληνίς θα εκτελέσωσι το καθήκον των και θα φανώμεν αντάξιοι της ενδόξου ημών Ιστορίας.
Με πίστην εις τον Θεόν και εις τα πεπρωμένα της φυλής, το Έθνος σύσσωμον και πειθαρχούν ως εις άνθρωπος, θα αγωνισθή υπέρ βωμών και εστιών μέχρι της τελικής Νίκης.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ Β
"Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά
Η Α.Μ. ο Βασιλεύς και ο Πρόεδρος της Εθνικής ημών Κυβερνήσεως καλούν ημάς πάντας ίνα αποδυθώμεν εις Άγιον υπέρ Πίστεως και Πατρίδος αμυντικόν αγώνα.
Η Εκκλησία ευλογεί τα όπλα τα ιερά και πέποιθεν ότι τα τέκνα της Πατρίδος ευπειθή εις το κέλευσμα Αυτής και του Θεού, θα σπεύσουν εν μία ψυχή και καρδία να αγωνισθούν υπέρ βωμών και εστιών και της Ελευθερίας και τιμής, και θα συνεχίσουν ούτω την απ' αιώνων πολλών αδιάκοπον σειράν των τιμίων και ενδόξων αγώνων και θα προτιμήσουν τον ωραίον θάνατον από την άσχημον ζωήν της δουλείας. Και μη φοβούμεθα από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι, ας φοβούμεθα δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα απολέσαι.
Επιρρίψωμεν επί Κύριον την μέριμναν ημών και Αυτός θα είναι βοηθός και αντιλήπτωρ εν τη αμύνη κατά της αδίκου επιθέσεως των εχθρών. Ούτοι εν άρμασι και ούτοι εν ίπποις, ημείς δε εν ονόματι Κυρίου του Θεού και εν τη γενναιότητι και ανδρείς ημών μεγαλυνθησόμεθα.
Χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και πατρός είη μετά πάντων ημών.

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χρύσανθος"

Ημερησία Διαταγή Αλ. Παπάγου
"Αναλαμβάνων την αρχηγίαν του Στρατού καλώ τους αξιωματικούς και οπλίτας του Ελληνικού Στρατού εις την εκτέλεσιν του υψίστου προς την Πατρίδα καθήκοντος με την μεγαλυτέραν αυταπάρνησιν και σταθερότητα. Ουδείς πρέπει να υστερήση. Η υπόθεσις του αγώνος τον οποίον μας επέβαλεν ο αχαλίνωτος Ιμπεριαλισμός μιας Μεγάλης Δυνάμεως, η οποία ουδέν είχε ποτέ να φοβηθή από ημάς, είναι η δικαιοτέρα υπόθεσις την οποίαν είναι δυνατόν να υπερασπισθή ένας Στρατός. Πρόκειται περί αγώνος υπάρξεως. Θα πολεμήσωμεν με πείσμα, με αδάμαστον εγκαρτέρησιν, με αμείωτον μέχρι τελευταίας πνοής ενεργητικότητα.
Έχω ακράδαντον την πεποίθησιν ότι ο Ελληνικός Στρατός θα γράψει νέας λαμπράς σελίδας εις την ένδοξον ιστορίαν του Έθνους.
Μην αμφιβάλλετε ότι τελικώς θα επικρατήσωμεν, με την βοήθειαν και την ευλογίαν του Θεού και τας ευχάς του Έθνους. Έλληνες αξιωματικοί και οπλίται φανήτε ήρωες."
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ
Ο Στρατάρχης Γιαν Σματς, Πρωθυπουργός της Ν. Αφρικής, χαρακτήρισε την 28η Οκτωβρίου 1940 ως "ημέρα που άλλαξε τον ρου της Ιστορίας". Και προσέθεσε: "Πραγματικώς εγεννήθη μία νέα Ελλάς, όπως την ωνειρεύθησαν οι ποιηταί."

Άμα τη εκδηλώσει της Ιταλικής επιθέσεως ο Winston Churchill απέστειλε το ακόλουθο τηλεγράφημα στην Ελληνική κυβέρνηση:
"Η Ιταλία εύρε τας απειλάς του εκφοβισμού ανωφελείς έναντι του ηρέμου θάρρους σας. Κατέφυγεν επομένως εις απρόκλητον επίθεσιν εναντίον της πατρίδος σας, αναζητούσα εις αστηρίκτους κατηγορίας δικαιολογίαν της αισχράς της επιθέσεως. Ο τρόπος με τον οποίον ο Ελληνικός λαός, υπό την αξίαν εμπιστοσύνης ηγεσίαν σας, αντιμετώπισε τους κινδύνους και τις προκλήσεις των τελευταίων μηνών, κατέκτησε τον θαυμασμόν του Βρετανικού λαού διά την Ελλάδα. Αι αρεταί αυταί θα ενισχύσουν τον Ελληνικόν λαόν και κατά την παρούσαν στιγμήν της δοκιμασίας. Θα σας παράσχωμεν την δυνατήν βοήθειαν μαχόμενοι εναντίον κοινού εχθρού και θα μοιρασθώμεν την κοινήν νίκην."
Και όταν πια ο Ελληνικός Στρατός έγραφε το Έπος της Πίνδου, είπε το περίφημο (εφημ. "Manchester Guardian", 19 Απρ. 1941):

"Του λοιπού δεν θα λέγεται ότι οι Έλληνες πολεμούν ως ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν ως Έλληνες."



Ο Adolf Hitler "Ενώπιον της Ιστορίας είμαι υποχρεωμένος να αναγνωρίσω ότι, από τους μέχρι τώρα αντιπάλους μας, ο Έλληνας στρατιώτης πολέμησε με εξαιρετική γενναιότητα και δεν παραδόθηκε παρά όταν κάθε αντίστασή του ήταν αδύνατη. Ως εκ τούτου, απεφάσισα να μην κρατηθεί κανένας Έλληνας στρατιώτης αιχμάλωτος και οι αξιωματικοί να διατηρήσουν τα προσωπικά όπλα τους."

Αλλά και οι Ιαπωνικές εφημερίδες (Δεκέμβριος 1940):
"Η χώρα μας, εις την οποίαν ιδιαιτέρως τιμάται η ανδρεία, παρακολουθεί με θαυμασμόν τον αγώνα των Ελλήνων εις την Αλβανίαν, ο οποίος μας συγκινεί τόσον ώστε, παραμερίζοντες προς στιγμήν παν άλλο αίσθημα, αναφωνούμεν "Ζήτω η Ελλάς"."